Στης γης την άκρη ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗΣ
Απ’ τις δέκα το βράδυ καθότανε μοναχή στο μπροστά τραπέζι, στα δυο μέτρα απ’ την ορχήστρα. Καθότανε και μέσα σ’ ένα μισάωρο το πολύ, πρέπει να ‘χε πιει πάνω από μια οκά κρασί. Αφού ως κι ο Μάρκος, σ’ ένα σταμάτημα απ’ τα παιξίματα, «Κάνε κράτει» της είπε. Γύρισε αυτή τον κοίταξε και «Παίξε» του χαμογέλασε. «Παίξε κείνο τ’ απτάλικο που μ’ αρέσει». Της έγνεψε το κεφάλι και στρέφοντας στο πάλκο έκανε νόημα στους άλλους να το πιάσουν. Μπήκε πρώτα το μπουζούκι και σα γέμισε το τραγούδι με κιθάρες και λοιπά, ανατρίχιασε η ραχοκοκαλιά της. Όποτε και να τ’ άκουγε της βάραγε φλέβα, αλλά κείνη την ώρα βαρύς ήταν ο νταλκάς και μεράκι δεν έλεγε να βγει. Ξεγελιότανε κει με κάνα τακούνι στο τσιμέντο, με κάνα χτύπημα των δαχτύλων στο τραπέζι, τίποτα δεν έκανε. Άσε που το κρασί σαν νερό πια της φαινόντανε. Ήθελε κάτι άλλο. Κάτι που να την κάψει ως τα μέσα, μπας κι έβρισκε κουράγιο. Το σκέφτηκε από δω, από κει, ώσπου «Μια μπουκάλα κονιάκ μ’ ένα καθαρό», παρήγγειλε του γκαρσονιού. Και σα της άφησε το π...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου