Ανυπότακτο Αγρίνιο

Γράφει ο Στέλιος Μερμιγκης Στα χρόνια της πανδημίας και ο πιο άσχετος πλέον κατάλαβε ποια είναι εκείνα τα επαγγέλματα που είναι κοινωνικά χρήσιμα και απολύτως αναγκαία για την επιβίωση μας. Ένα από αυτά είναι και του νοσηλευτή. Αυτού του εργαζόμενου που η πολιτεία τον κακοπληρώνει και δεν αναγνωρίζει καν την επικινδυνότητα και τη βαρύτητα του, αφήνοντας τον να παλεύει μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες εργασίας κυριολεκτικά μέσα στις ανθρώπινες ακαθαρσίες και στα αίματα, με νυχτέρια και αργίες ως τα 67 του χρόνια που αν καταφέρει να βγει αλώβητος από όλα τούτα τότε θα πάρει ένα ξεροκόμματο ως σύνταξη. Βλέπετε στη χώρα μας, ο μέσος νοσηλευτής δεν έχει τη λάμψη ενός Ρουβά που μπορεί να τσεπώνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για 17 λεπτά εμφάνισης το βράδυ της πρωτοχρονιάς ή το θράσος ενός Φουρθιωτη που προστατευόταν από την ελληνική πολιτεία με αστυνομικούς και ξεκοκάλιζε χιλιάδες ευρώ από διάφορα προγράμματα στήριξης της "υγιούς" επιχειρηματικότητας, ή την ξετσιπωσιά των περίφημων golden bo

Γράφει ο Λεωνίδας Φραγκούλης  Χρόνια Πολλά Αγρίνιο.........." Ο παλιός ναός του πολιούχου της πόλης, του Αγίου Χριστοφόρου που γιορτάζει σήμερα, είχε μια πολύ συγκεκριμένη και ριζωμένη, στην συλλογική μας μνήμη, χωρική σχέση με την πόλη. Στις παρυφές του δασυλλίου, σε θέση ψηλή, "επόπτευε" την πόλη του Αγρινίου και τον κάμπο της, έχοντας απρόσκοπτη θέα προς αυτήν, συμβολοποιόντας - λόγω ακριβώς αυτής της σχέσης - την τόσο επιθυμητή από τους πιστούς φροντιστική επίβλεψη του Αγίου. Ωστόσο, εν μέσω αδιάλυπτων σταυροκοπημάτων και εορτασμών της μεγαλοσύνης Του, ο Δήμος (οι τότε Δήμαρχοι δηλαδή) αντί να απαλλοτριώσει την υποκείμενη ιδιωτική έκταση και να την ενσωματώσει στην έκταση του ναού, ολοκληρώνοντας το περίγραμμα του οικοδομικού τετραγώνου ως Κοινόχρηστου Χώρου και προστατεύοντας έτσι εις αεί την οπτική επαφή του Ναού με την πόλη του, προτίμησε να "αφήσει" ελεύθερο έδαφος στις συναλλαγές που θα επέτρεπαν την ανέγερση τριών τεραστίων πολυκατοικιών, εκ των οποίω