Ανυπότακτο Αγρίνιο

Στις 14 Σεπτέμβρη του 1944 ο ΕΛΑΣ μπαίνει και στο Αγρίνιο Απελευθερωτικός Λαϊκός Στρατός Ο ΕΛΑΣ σπάει τα Δεσμά της σκλαβιάς για την μαυροντυμένη πόλη, με το ακόμα νωπό από το αίμα χώμα της, από τους 117 εκτελεσμένους και 3 κρεμασμένους, που πριν 5 μήνες ακριβώς στις 14 του μήνα επίσης του Απρίλη του 1944 δώσαν τη ζωή τους, πότισαν της λευτεριάς το δέντρο και χρέωσαν τους συντρόφους και συναγωνιστές τους με την ευθύνη να τιμήσουν την θυσία και προσφορά τους, ξεσκλαβώνοντας την πόλη και την πατρίδα. Οι Γερμανοί φασίστες ναζιστές καταχτητές αποχωρώντας αφήνουν στο πόδι τους το διαβόητο Τολιόπουλο και το εθνοπροδοτικό τάγμα ασφαλείας, τους γερμανοτσολιάδες συνεργάτες τους, τους οποίους είχαν εφοδιάσει και εξοπλίσει με βαρύ οπλισμό. Τα γεγονότα της εποχής λίγο πολύ είναι γνωστά έχουν καταγραφεί, έχουν δημοσιευτεί, έχουν διασταυρωθεί. Η σημερινή λοιπόν παρέμβαση σε μια τέτοια λογική επανάληψης τους, δεν θα χε κανένα νόημα. Έχει όμως νόημα και επιβάλλεται όταν μιλάμε για εκείνη

Οι ώρες της νύχτας από το σούρουπο της 13ης μέχρι το ξημέρωμα της 14ης Σεπτεμβρίου ήταν ώρες αγωνίας και ανησυχίας για όλους. «Οι κάτοικοι», αναφέρει ο Αμάρμπεης, «περίμεναν ανυπόμονα πότε θα ξημερώσει. Οι συνεργάτες των κατακτητών ανησυχούσαν, αν θα τηρηθεί η συμφωνία ή θα γίνουν αυθόρμητες είτε οργανωμένες αντεκδικήσεις. Όσοι δεν συνεργάσθηκαν με τους κατακτητές, αλλά δεν βοήθησαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ανυπομονούσαν, πώς θα τους συμπεριφερθούν οι ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτες. Οι πλούσιοι σκέπτονταν τι θα γίνουν οι περιουσίες τους. Οι μαυροφορεμένες οικογένειες, οι συγγενείς και οι φίλοι των τριών απαγχονισθέντων στην πλατεία Μπέλλου και των «120» ομαδικά εκτελεσμένων στην Αγία Τριάδα τη Μεγάλη Παρασκευή, 14 Απρίλη 1944, των 59 εκτελεσθέντων στα Καλύβια, την 31η Ιούλη 1944, αγωνιστών και αγωνιστριών και πολλών άλλων αγωνιούσαν, τι θα γίνουν οι δήμιοι γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι, για να βοηθήσουν τους κατακτητές και για να λύσουν εύκολα τα βιοποριστικά τους προβλήματα, βασάνισαν απαγχό