Κι είσαι ακόμα εδώ
Για την αποδημία του Θανάση Αλεξάκη Ήταν φορές Θανάση, που ο «ίσκιος» σου μεγάλωνε πολύ, καθώς περπατούσες μέσα στην πόλη. Αρκούσε μια κουβέντα σου για να μας βάλει στο νόημα και να τον πάμε παρακάτω τον αγώνα για μια ζωή δικαιότερη και καλύτερη. Αρκούσε ένα βλέμμα σου, από κείνα τα γεμάτα αλήθεια βλέμματα που ακουμπούσες πάνω στις φτιαχτές εικόνες των τοπικών διαχειριστών της εξουσίας, για να μας βοηθήσεις να δούμε πιο ξεκάθαρα τις διαδρομές των δικών μας αγώνων για μια τοπική αυτοδιοίκηση πιο διεκδικητική, μακριά από τις πολιτικές εξαρτήσεις και τους πειθαναγκασμούς των συμφερόντων που μας ήθελαν υποτελείς των μηχανισμών τους. Για όλα αυτά και για άλλα ακόμα περισσότερα, που έρχονται και θα έρχονται ξανά και ξανά στο υπόλοιπο της διαδρομής μας, σού είμαστε βαθιά υπόχρεοι. Υπόσχεση και καθήκον μας να φανούμε αντάξιοι αυτής της οφειλής. Σεβασμός τώρα… και σιωπή. Οι ρήτορες πολύ μιλήσανε.