Ανυπότακτο Αγρίνιο

Του Σωτήρη Μερμίγκη "Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο" είπα ενώ ακόμη ήμουν με τον πατέρα μου εντός ενός λεωφορείου που είχε κολλήσει στη κίνηση, κατευθυνόμενος προς πλατεία συντάγματος. Έβλεπα τον κόσμο σαν ζωντανό ποτάμι να κατεβαίνει την Βασιλίσσης Σοφίας. Πέρναγε για ώρα χωρίς να αραιώνει η ροή ή ο κόσμος. Κάναμε νόημα στον οδηγό να μας αφήσει στο Μπενάκη γιατί βλέπαμε πως δεν θα προχωρούσε άλλο από τον κόσμο. Καθώς κατέβηκα στον δρόμο και πέρασα τις κλούβες των ΜΑΤ, ενσωματώθηκα και γω στο πλήθος, λίγο πιο πέρα από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στα Παλαιά Ανάκτορα. Είχε τόσο κόσμο μπρος μου που μου εμπόδιζε την κανονική θέαση τόσο της πλατείας όσο και των γνωστών βουλεβάρδων που καταλήγουν σε αυτή. Διπλα μου γυναικες με παιδια, ανδρες με πιτσιρικια, εναλλάσονταν κατευθυνόμενοι προς απάσες κατευθύνσεις. Σε μια στιγμή αποφασίζω να προχωρήσω πιότερο μέσα, να φτάσω Ερμού για να δω καλύτερα τι γίνεται, μια απόφαση που την εμπόδισε ο κόσμος που, σαν σαρδέλες, ήταν στιβαγμένος ασφυκτικ...