Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025, Πλατεία Συντάγματος, Συγκέντρωση για Τέμπη

Του Σωτήρη Μερμίγκη

"Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο" είπα ενώ ακόμη ήμουν με τον πατέρα μου εντός ενός λεωφορείου που είχε κολλήσει στη κίνηση, κατευθυνόμενος προς πλατεία συντάγματος. Έβλεπα τον κόσμο σαν ζωντανό ποτάμι να κατεβαίνει την Βασιλίσσης Σοφίας. Πέρναγε για ώρα χωρίς να αραιώνει η ροή ή ο κόσμος. Κάναμε νόημα στον οδηγό να μας αφήσει στο Μπενάκη γιατί βλέπαμε πως δεν θα προχωρούσε άλλο από τον κόσμο.

Καθώς κατέβηκα στον δρόμο και πέρασα τις κλούβες των ΜΑΤ, ενσωματώθηκα και γω στο πλήθος, λίγο πιο πέρα από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στα Παλαιά Ανάκτορα. Είχε τόσο κόσμο μπρος μου που μου εμπόδιζε την κανονική θέαση τόσο της πλατείας όσο και των γνωστών βουλεβάρδων που καταλήγουν σε αυτή. Διπλα μου γυναικες με παιδια, ανδρες με πιτσιρικια, εναλλάσονταν κατευθυνόμενοι προς απάσες κατευθύνσεις. Σε μια στιγμή αποφασίζω να προχωρήσω πιότερο μέσα, να φτάσω Ερμού για να δω καλύτερα τι γίνεται, μια απόφαση που την εμπόδισε ο κόσμος που, σαν σαρδέλες, ήταν στιβαγμένος ασφυκτικά. Καταφέρνοντας να φτάσω Πανεπιστημίου αρχίζω να χάνω τη κλίμακα του κόσμου, καθώς μεχρι την οικία Σλήμαν ο κόσμος ήταν ασφυκτικά ακινητοποιημένος, ενώ έως εκεί που έφτανε το μάτι φαινόταν πως από τα Προπύλαια συννέρεε σα φουσάτο ο κόσμος. Αργότερα στη Βουκουρεστίου και Σταδίου-Φιλελλήνων που κατέληξα άκουγα το χειροκρότημα των ανθρώπων σα κύμα που σκάει στη στεριά. Εκεί, αφού με απογοήτευσε η γεμάτη ταράτσα του Πάμπλικ (ήθελα τρομάρα μου πανοραμική θέα μπας και καταλάβω το μέγεθος του μαζεμένου κόσμου) αποφάσισα να περάσω τολμηρά στην ίδια τη πλατεία που πλέον άρχισε να αδειάζει απο κοσμο. Ανεβαίνοντας την Όθωνος κατάλαβα πως η Αμαλίας και η ίδια η Όθωνος ήταν απροσπέλαστες, όπως και αργότερα η πλατεία σε σημειο να παρακαλούνται ο κόσμος να μην πλησιάζει την εξέδρα η οποία είχε στηθεί πιο πίσω από τα σκαλιά διότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος ατυχήματος. 

Αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες μαζί με τις αεροφωτογραφίες τις οποίες είδα αφού εξήλθα της πλατείας, δεν μπορούν παρά να με κάνουν να σαστίζω, να νιώθω περήφανος που αποτέλεσα μέρος αυτής της γιγαντιαίας μέρας. Ξεπρόβαλα από την πλατεία συγκλόνισμενος που έγινα μέρος της Ιστορίας. Ο αθηναϊκός λαός ήταν ένα σώμα ανθρώπινου πόνου που σπαρταρά απο οργή και ξεφώνιζε δυνατά: "ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ!"

Καμία κομματική πίστη δεν τους έδεσε σήμερα, καμία τέτοια επιταγή δεν επέβαλε την πρωτοφανή τους κραυγή... εκεί που πριν 2 αιώνες κέρδισαν το σύνταγμά τους και πριν 80 χρόνια γιόρτασαν (για λίγο) την ελευθερία τους, δώσανε το παρόν άλλη μια φορά για να προασπιστούν την αξιοπρέπειά τους. 

Αεροφωτογραφίες από ROSA