Ντροπή

Ντροπή του Γιώργου Τζωρτζόπουλου

Αν οι λέξεις δεν είχαν χάσει το νόημα τους, θα αρκούσε μόνο μια : ΝΤΡΟΠΗ

Μιλώ για την κυβέρνηση και την απόφαση της, τα μαγαζιά που έλαβαν την αποζημίωση ειδικού σκοπού να αναρτήσουν αφίσες στην πρόσοψή τους που να δηλώνουν και να διαφημίζουν ότι : κυβέρνηση και ΕΣΠΑ τους έδωσαν περίπου 1000 ευρώ για το 2μηνο που τα υποχρέωσαν να είναι κλειστά. 

Εννοείται αν δεν συμμορφωθούν και δεν το πράξουν, θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου, δηλαδή : και επιστροφή του ποσού αλλά και προσαυξημένο με τους τόκους που του αναλογούν.

Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό ότι η κυβέρνηση ήταν αυτή που με απόφασή της και αποφάσεις της :

- έκλεισε υποχρεωτικά τα μαγαζιά για 2 μήνες

- άφησε ελεύθερους τους ομίλους και τις αλυσίδες να πουλάνε διαδικτυακά τα δικά τους είδη

- άφησε ελεύθερα τα σούπερ μάρκετ να πουλάνε τα δικά τους είδη και να το διαφημίζουν 

- άφησε τους "έξυπνους" ΚΑΔ να κρατάνε τα μαγαζιά τους ανοιχτά και να αλωνίζουν

- άφησε - εν μέσω πανδημίας- ελεύθερες τις ουρές, τον συνωστισμό και τον συγχρωτισμό στις πόρτες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους των courier, συμβουλεύοντας τότε ότι πρέπει να φοράμε γάντια

- μοίραζε εκατομμύρια σε κλινικάρχες και εμπόρους της "ενημέρωσης" 

 Αυτή η κυβέρνηση, η ίδια κυβέρνηση :

- απαιτεί στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις των υποχρεωτικά κλειστών, ασφαλιστικά, πάγια, ΔΕΚΟ κλπ.

- θέλει ακέραιο τον ΕΝΦΙΑ, τον φόρο εισοδήματος, τέλη κυκλοφορίας, κ.α.

- απαιτεί υποχρεωτικό ποσοστό ηλεκτρονικών δαπανών μη τυχόν και ξεφύγει τίποτα από το πάρτι των τραπεζιτών 

- κρατάει το αφορολόγητο στο τίποτα

- ασχημονεί στη λογική : ναι στα γάντια, όχι στις μάσκες

 ναι στις μάσκες, όχι στα γάντια, συμβουλεύοντας μας να μην αρρωστήσουμε όλοι μαζί

Μεγάλος ο κατάλογος γι' αυτό σταματώ εδώ.

Αυτή η κυβέρνηση, αυτή η Ε.Ε., αυτά τα ΕΣΠΑ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΥΤΕΣ, απαιτούν από το μικρομάγαζο, να τους δοξάζει με αφίσα στην πρόσοψή του, που του "έδωσαν" 500 ευρώ το μήνα σαν αποζημίωση για την κλοπή που διαπράξανε σε βάρος του

Απαιτούν, απειλούν, εκβιάζουν!

Θέλουν τα 17 ευρώ τη μέρα που σου δίναν όταν σε έκλεισαν υποχρεωτικά, να τους τα δώσεις πάλι με τόκους

Όχι, δεν είναι τοκογλύφοι

Όχι, δεν είναι εκβιαστές

Απλά είναι καπιταλιστές

Εσύ θα φταις αν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς και να προβληματιστείς, αν είναι λογικό, έντιμο, ηθικό, κ.λπ., αυτό που απαιτούν.

Εσύ θα φταις αν αναρωτηθείς : 

- αυτοί; ζουν με 17 ευρώ τη μέρα

- αυτοί; με 17 ευρώ τη μέρα καλύπτουν τις ανάγκες διατροφής τους, στέγασής τους, διαβίωσης τους : νερό, τηλέφωνο, πετρέλαιο, ντύσιμο, φάρμακο, αντισηπτικά, σαπούνια, οινόπνευμα, γάντια, μάσκες κλπ.

- με 17 ευρώ τη μέρα ζουν : - οι της πολιτικής προστασίας 

 - του οικονομικού επιτελείου

 - τα χρυσά παιδιά, οι νομοεφευρέτες

Εσύ θα φταις και ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ :

- Όσο δεν αποφασίζεις να σηκωθείς όρθιος για να γονατίσουν αυτοί 

- όσο έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα γλιτώσεις αν λουφάξεις

- όσο διστάζεις να βγεις έξω από το μαγαζί σου έστω και μόνος σου 

- για να βγάλεις τη μάσκα του αντιπάλου σου 

- για να βγάλεις τη μάσκα των φωνών της συναίνεσης, του διαλόγου, της διαβούλευσης και της κοινωνικής ηρεμίας

- για να βγάλεις τη μάσκα εφιαλτών, κλειδούχων της κερκόπορτας και πηλιογούσηδων 

Πηγή: tzortzopoulos.blogspot.com

Η εκτέλεση των 59 στα Καλύβια Αγρινίου

31 Ιουλίου 1944

Επιμέλεια κειμένου*: 

Λ. Τηλιγάδας

Όπως αναφέραμε  οι εκπρόσωποι των Καλυβίων, επιδιώκοντας να σώσουν το χωριό, από τα αντίποινα των κατακτητών μετά την ενέδρα ενός μικρού τμήματος του ΕΛΑΣ σε γερμανική περίπολο στη θέση Φυλάκιο, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο και των έξι Γερμανών στρατιωτών που την αποτελούσαν, κατάφεραν να πείσουν και με τη βοήθεια της Δημάδη το Διοικητή των γερμανικών στρατευμάτων στο Αγρίνιο, ότι κανένας κάτοικος του χωριού δεν είχε εμπλακεί σ’ αυτή. Τελικά η γερμανική διοίκηση της περιοχής αποφάσισε την εκτέλεση 60 αγωνιστών της αντίστασης που κρατούνταν ήδη στις φυλακές του Αγρινίου (Φυλακή Αγίας Τριάδας και αποθηκών Παναγοπούλου), και τους οποίους, ο Τολιόπουλος, υπέδειξε ως κομμουνιστές, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς κανένας Καλυβιώτης.

Εκεί, λοιπόν, δίπλα στις γραμμές του τρένου στη θέση Φυλάκιο, ακριβώς στο τόπο που κατέληξε το γερμανικό όχημα εκτελέστηκαν, από το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα, κατά ομάδες των δέκα, των οκτώ ή των πέντε, όπως τους κατέβαζαν από τα 3-4 καμιόνια, που τους είχαν φορτώσει, πενήντα (55) πατριώτες, ενώ κρεμάστηκαν σε τηλεγραφόξυλα, που υπήρχαν κατά μήκος της γραμμής, τέσσερις (4) πατριώτες, μεταξύ των οποίων, δύο καπεταναίοι του ΕΛΑΣ. Οι κατακτητές κρέμασαν κατά σειρά τους:

Καπετάν «Δίας»

1) Παπαϊωάννου Αντώνη (καπετάν «Δίας», από τον Αβαρίκο Θέρμου). Πολέμησε με το βαθμό του λοχία στη μικρασιατική εκστρατεία, όπου τιμήθηκε με το αργυρούν αριστείο ανδρείας, ενώ στο αλβανικό μέτωπο επέδειξε μοναδική γενναιότητα και για το λόγο αυτό τιμήθηκε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Είχε συλληφθεί μαζί με τον καπετάν Βάκχο στις 19 Ιουλίου 1944, ώρα 5.30 μ.μ. στο Λεσίνι Ξηρομέρου σε μιά ατυχή επιχείρηση μεταφοράς με το θρυλικό καΐκι «Αη-Δημήτρης» των στελεχών και αγωνιστών του διαλυθέντος τάγματος του ΕΛΑΣ Κεφαλονιάς στην περιοχή του Τρίκαρδου Κατοχής. Ο θάνατος του καπετάν Δία δεν επήλθε αμέσως. Κάποιος ζώγκος ή ακίδα από το τηλεγραφόξυλο σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ή  ένα καρφί της κολώνας κατά δεύτερη εκδοχή εμπόδιζε το σώμα του να κατέλθει για να επέλθει το μοιραίο. Ο Καπετάν Δίας έπιασε με τα χέρια του το σχοινί της κρεμάλας και προσπαθούσε να τραβηχτεί προς τα πάνω. Οι ταγματασφαλίτες που συνόδευαν τους Γερμανούς δήμιους αντιλήφτηκαν το περιστατικό. Ειδοποίησαν τους Γερμανούς του εκτελεστικού αποσπάσματος που είχαν επιβιβαστεί στα οχήματά τους για να αποχωρήσουν από τον τόπο της εκτέλεσης. Ένας Γερμανός αξιωματικός πετάχτηκε από το όχημα και με μία ξιφολόγχη όπλου τού έδωσε τη χαριστική βολή δείχνοντας για μια φορά ακόμη τη κτηνώδη συμπεριφορά των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής.

2) Τσιαπούρη Απόστολο (καπετάν «Βάκχο», από το Καρπενήσι). Στο αλβανικό μέτωπο είχε λάβει μέρος με το 42ο Σύνταγμα Ευζώνων.

3) Πάνο Πάσχο (19χρονος επονίτης από το Αγρίνιο) Ο Πάσχος δεν δέχτηκε να του περάσει τη θηλιά ο Γερμανός δήμιος και δίνοντάς του μια κλωτσιά στο πρόσωπο την πέρασε μόνος του φωνάζοντας ταυτόχρονα «Ζήτω η ΕΠΟΝ»

Για συνέχεια πατήστε εδώ

Η θέση του ανυπότακτου Αγρινίου για το πάρκο

Με αφορμή την ενημέρωση που πραγματοποιήθηκε από τη Δημοτική Αρχή τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020 για την παραλαβή από το Δήμο Αγρινίου της Διαχειριστικής Μελέτης του Παπαστρατείου Πάρκου και την έναρξη των διαδικασιών για την υλοποίησή της, γράφονται και λέγονται πολλά που μας αφορούν.

Οφείλουμε λοιπόν, για τελευταία φορά, να πάρουμε σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε όσα συζητήθηκαν στην παραπάνω συνεδρίαση, να θυμίσουμε σε όσους δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν τα όσα ζήσαμε συμμετέχοντας ενεργά, εφτά χρόνια τώρα, σε αυτή την ιστορία και να μην επιτρέψουμε να λέγονται μπροστά μας ανοησίες, βάζοντας στο στόμα και τις στοχεύσεις μας λόγια και πράξεις που ποτέ δεν εκφράσαμε και δεν επιδιώξαμε.

Ας ξεκινήσουμε με ένα συνοπτικό χρονικό.

Η εγκατάλειψη και η περιθωριοποίηση του Πάρκου ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 για να καταλήξει στην ολοκληρωτική και πλήρη εγκατάλειψη και απαξίωσή του τη δεκαετία 2000 – 2010. Οι ευθύνες αυτής της παρακμής – το μόνο που άκμαζε ήταν τα μπουζούκια του Πάρκου – βαραίνουν και τις δύο δημοτικές αρχές της παραπάνω περιόδου.

Το 2005, επί δημαρχίας Θύμιου Σώκου, ανατέθηκε σε διεπιστημονική ομάδα του εργαστηρίου Περιβαλλοντικού και Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. η εκπόνηση μελέτης ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ του Πάρκου, η οποία αν και πληρώθηκε από το Δήμο Αγρινίου, ουδέποτε υλοποιήθηκε, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το σχεδιασμό και κατόπιν της ένταξης του έργου στο πρόγραμμα Θησέας, αναμενόταν να πραγματοποιηθεί μέσα στο 2006 η πρώτη εκταμίευση, στην οποία αντιστοιχούσε το ποσό των 500.000 ευρώ. Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ΑΝΑΠΛΑΣΗ διαφημίστηκε ως ήπια, δεν ήταν καθόλου τέτοια. Μεταξύ των άλλων προέβλεπε: παγοδρόμιο, σιντριβάνια, αμφιθέατρο χωρητικότητας 2.500 – 3.000 ατόμων, εκθεσιακό χώρο, πάρκινγκ 300 θέσεων και μια σειρά άλλες μαξιμαλιστικές παρεμβάσεις που μόνο ήπιες δεν μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Το γιατί αυτή η μελέτη πληρώθηκε, αλλά ευτυχώς, δεν υλοποιήθηκε, ας το απαντήσουν όλοι όσοι εκείνη την εποχή την διαφήμιζαν.

Το 2013, η διάδοχη Δημοτική Αρχή του Παύλου Μοσχολιού, επιχειρώντας να μεταλαμπαδεύσει στα σχεδιαστικά γονατογραφήματα της τεχνικής υπηρεσίας του Δήμου, το πνεύμα της προηγούμενης μελέτης, αποφασίζει να προχωρήσει στην ολοκληρωτική του ΑΝΑΠΛΑΣΗ με την απροκάλυπτη μετατροπή του Πάρκου σε πλατεία. Αναγγέλλει σε όλους τους τόνους και παρά τις αντιρρήσεις σημαντικού αριθμού δημοτών το γκρέμισμα της περίφραξης, τη χωρίς καμιά προηγούμενη επιστημονική καταγραφή και εκτίμηση κοπή δένδρων, τη φύτευση άλλων τριάντα στρεμμάτων με γκαζόν, την καταστροφή του φυτωρίου, την πάκτωση του εδάφους με τόνους μπετόν σε συγκεκριμένα σημεία…, με άλλα λόγια την καταστροφή. Εντάσσει το έργο με παραλείψεις και υπεκφυγές από τις νόμιμες διαδικασίες, πραγματοποιείται ο μειοδοτικός διαγωνισμός και αναδεικνύεται ο ανάδοχος εργολάβος.

Στις 13 Αυγούστου του 2013 το Πάρκο κλείνει, ο εργολάβος εγκαθίσταται σ’ αυτό με τις μπουλντόζες και τα φορτηγά και ξεκινάει τις εργασίες: σκάβει τους διαδρόμους, γκρεμίζει τις λίθινες αναβαθμίδες που συγκρατούν το χώμα, ξεκινάει την κατασκευή φρεατίων καταστρέφοντας ριζικά συστήματα, ξεριζώνεται το φυτώριο και οι πικροδάφνες, ξεριζώνονται θάμνοι κ.ά. Οι πολίτες αντιδρούν και υπερασπίζονται το χώρο. Επιστρατεύονται τα ΜΑΤ. Κατατίθεται προσφυγή στο Συμβούλιο της επικρατείας και ασφαλιστικά μέτρα με αποτέλεσμα οι εργασίες να σταματήσουν προσωρινά μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης.

Το καλοκαίρι του 2014 ο εργολάβος του Πάρκου φέρνει στο Δημοτικό Συμβούλιο αίτημα να συμφωνηθεί από κοινού το σταμάτημα των εργασιών, γιατί όπως διαπιστώνει η υλοποίηση της μελέτης του έργου που είχε αναλάβει, καταστρέφει σημαντικό μέρος του υψηλού πρασίνου. Το Δημοτικό Συμβούλιο, στο οποίο η απερχόμενη Δημοτική Αρχή του Παύλου Μοσχολιού έχει ακόμα την πλειοψηφία, καταψηφίζει το αίτημα, αλλά ο εργολάβος προσφεύγει στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση και δικαιώνεται. Η Δημοτική Αρχή προσφεύγει κατά της απόφασης της Αποκεντρωμένης στα διοικητικά δικαστήρια και η προσφυγή της απορρίπτεται. Έτσι ο εργολάβος αποχωρεί από το έργο.

Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Γιώργος Παπαναστασίου, αναλαμβάνει το Δήμο Αγρινίου και βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα.

Ο εργολάβος διεκδικεί και παίρνει αποζημίωση, η οποία μαζί με την επιστροφή των χρημάτων που εκταμιεύθηκαν από το πρόγραμμα στο οποίο ήταν ενταγμένο το έργο και ο Δήμος επιβαρύνθηκε με 350 χιλιάδες ευρώ, πληρώνοντας αδρά τις παρανομίες του Μοσχολιού.

Στις 26 Ιουλίου 2016 η Οικονομική Επιτροπή του Δήμου Αγρινίου αποφασίζει κατά πλειοψηφία την ανάθεση ειδικής διαχειριστικής μελέτης για το Δημοτικό Πάρκο του Αγρινίου, με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Η αντιπολίτευση και ένας Δημοτικός σύμβουλος θεωρούν αυτή τη διαδικασία παράτυπη και την καταγγέλλουν, κάνοντας λόγο για απευθείας ανάθεση. Το Ανυπότακτο Αγρίνιο καταθέτει αίτημα να συζητηθεί το ζήτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά κανείς δεν συναινεί σ’ αυτό.

Με την απόφαση 2559/2017 του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, «η ανάπλαση του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου που επιχειρήθηκε τα έτη 2013-2014 κρίθηκε κατά τα πάντα έκνομη».

Το Μάρτη του 2017 παρουσιάζεται η πρόταση από τη σύμπραξη των μελετητών, στους οποίους ανατέθηκε η εκπόνηση της διαχειριστικής μελέτης του Δημοτικού Πάρκου και στη συνέχεια κλήθηκαν, όσοι το επιθυμούν να συμμετάσχουν στη διαβούλευση. Σ’ αυτή συμμετείχαν 10 δημότες, ο Δημήτρης Τραπεζιώτης, ως επικεφαλής της παράταξης «Ανατροπή Τώρα», ο Στέλιος Μερμίγκης, ως επικεφαλής του Ανυπότακτου Αγρινίου και το ΤΕΕ της Αιτωλοακαρνανίας. Κανείς άλλος.

Οι μελετητές απαντούν στις επισημάνσεις και τις προτάσεις των συμμετεχόντων και αποστέλλεται στις αρμόδιες υπηρεσίες για τις αναγκαίες γνωμοδοτήσεις. Ο υπηρεσιακός αυτός έλεγχος σε συνεργασία με τη μελετητική ομάδα καθιστά την παρέμβαση ακόμα πιο ήπια, ως προς τα αρχιτεκτονικά μεγέθη, γεγονός που συνάδει και με την παρέμβαση στη δημόσια διαβούλευση από το ΤΕΕ. Όλες οι υπηρεσίες γνωμοδοτούν θετικά.

Στις 6 Ιουλίου 2020 με την απόφαση 183/2020 της οικονομικής επιτροπής του Δήμου γίνεται η οριστική παραλαβή του έργου και ανοίγει ο δρόμος για τη δημοπράτηση και υλοποίηση του έργου.

Το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ από την αρχή έθεσε τις δικές του κόκκινες γραμμές που δεν ήταν άλλες από τις παρακάτω: «α) Διατήρηση, συντήρηση και αναπαλαίωση των λιθόκτιστων περιφράξεων. β) Άμεση πραγματοποίηση βοτανολογικής απογραφής της υπάρχουσας βλάστησης και ακριβής αποτύπωσή της προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι εργασίες συντήρησης και ο βαθμιαίος εμπλουτισμός. γ) Όχι άλλο γκαζόν στο Πάρκο. δ) Όχι στην σφράγιση της γης με τσιμέντο. ε) Διατήρηση και εμπλουτισμός του φυτωρίου. στ) Εκπαίδευση των υπαλλήλων Πρασίνου του Δήμου στη φροντίδα, τη συντήρηση και την αναζωογόνηση του φυτικού κεφαλαίου του Πάρκου ζ) Αναβάθμιση και ανάδειξη του Δημοτικού Περιπτέρου και Κηποθέατρου.

Και ως φυσικά πρόσωπα και ως συλλογικότητα ταχθήκαμε υπέρ της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗΣ του Πάρκου και όχι υπέρ της όποιας ΦΑΡΑΩΝΙΚΗΣ ή μη ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ του. Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη μελέτη είναι ικανή να υλοποιήσει αυτή μας τη στόχευση. Οι εργασίες που θα ξεκινήσουν θα το επιβεβαιώσουν. Άλλωστε, εδώ είμαστε για να διαφυλάξουμε ακόμα και στο κατασκευαστικό επίπεδο αυτή μας την επιλογή.

Ανυποτακτο Αγρινιο λαϊκή συνέλευση

Πολιτισμικές (φονταμεταλιστικές) ευαισθησίες με τηλεσκόπιο

Διαβάζω αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο μια σειρά κειμένων που εξαντλούν όλη τη γκάμα της διαμαρτυρίας (από την πιο φαιδρή, φονταμενταλιστική οργή, ως την πιο σοβαρή πολιτισμική προσέγγιση) στην απόφαση του «βάρβαρου» Ερντογάν, να μετατρέψει ένα ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ, σε χώρο προσευχής και λατρείας ενός θεού (που δεν είναι ο δικός μας), και σχεδόν προβοκατόρικα, αλλά όχι μόνο, έρχεται στο μυαλό μου ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίσαμε, ως συγκροτημένη πολιτεία και κοινωνία, 200 χρόνια τώρα, το αντίστοιχο πολιτισμικό αποτύπωμα της οθωμανικής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας μας.

του Λευτέρη Τηλιγάδα

Πολλά τα λόγια της οργής για την Αγιά Σοφιά, αλλά ούτε μια λέξη, έστω και στο επίπεδο της αυτοκριτικής, για την καταστροφή που ως πολιτεία και κοινωνία επιφυλάξαμε ή ανεχθήκαμε στα μνημεία ενός πολιτισμού, ο οποίος συνυπήρξε για αιώνες με τον δικό μας. Καθόλου δεν απασχόλησαν τις εγχώριες γραφίδες, όλες εκείνες οι αποφάσεις του ελληνικού κράτους, που από τη μια επέτρεπαν την προβολή ταινιών πορνό σε σημαντικά και διατηρητέα μάλιστα από το 1920 τεμένη, κι από την άλλη, ικανοποιώντας τις νέες οικιστικές, πολεοδομικές, ρυμοτομικές και θρησκευτικές ανάγκες της νέας Ελλάδας και των κατοίκων της, επιμελήθηκαν τη μερική ή ολική καταστροφή πληθώρας οθωμανικών μνημείων, τα οποία, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν μερικοί, αποτελούσαν και αποτελούν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας. Δεν είναι λίγα τα τζαμιά που αντί να συντηρηθούν, να αναδειχθούν και να αποδοθούν στις τοπικές κοινωνίες ως δημόσιοι χώροι ή παραδόθηκαν στους ιδιώτες αλλάζοντας τελείως τη χρήση τους ή κατεδαφίστηκαν για να χτιστούν εκκλησίες, δημόσια κτίρια ή τράπεζες.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βεβήλωσης ενός σημαντικού πολιτιστικού μνημείου με την αλλαγή της χρήσης σε εθνικό επίπεδο, ήταν η παραχώρηση σε ιδιώτη την περίοδο του μεσοπολέμου του «Χαζμά Μπέη τζαμί». Το τζαμί αυτό, που σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή του είναι ο αρχαιότερος ισλαμικός ευκτήριος οίκος που χτίστηκε στη Θεσσαλονίκη (1467-1468), αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό συνέχισε να λειτουργεί ως τζαμί μέχρι το 1925, όταν εγκατέλειψαν την πόλη και οι τελευταίοι μουσουλμάνοι. Το 1927 πέρασε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας η οποία, αν και ήταν από τότε χαρακτηρισμένο ως μνημείο, το πούλησε σε ιδιώτη, ο οποίος το μετέτρεψε σε κινηματογράφο με την επωνυμία «Αλκαζάρ». Ο κινηματογράφος αυτός από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘80  πρόβαλε αρχικά ινδικά, αιγυπτιακά έργα, για να κλείσει την καριέρα του ως αίθουσα προβολής με καράτε και πορνό. Εκεί δηλαδή που για αιώνες ακουγόταν ο ιμάμης, από το 1970 και μετά, ίσως και πιο νωρίς, «βόγκηξε» η Τίνα Σπάθη και ο Κώστας Γκουσγκούνης.

«Όταν το 1982 μας ζήτησαν από τα “Δημήτρια” να συμμετάσχουμε στο φεστιβάλ με τους “Χειμερινούς Κολυμβητές”, δεχτήκαμε, με τη συμφωνία η συναυλία να γίνει στο Αλκαζάρ. Πράγματι παίξαμε και μετά ο κινηματογράφος συνέχισε το πρόγραμμά του με μια ταινία». Αυτά διηγήθηκε στο ΕΠΤΑ της Ελευθεροτυπίας[1], ο Αργύρης Μπακιρτζής, που εκτός από τραγουδοποιός ήταν και αρχιτέκτονας της 12ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟΤ. «Ήταν η πρώτη φορά που το “Αλκαζάρ” εντάχθηκε με έναν άλλον τρόπο στη ζωή της πόλης και μάλλον το έναυσμα για να αρχίσουν αργότερα τα προγράμματα αποκατάστασης του μνημείου» επισημαίνει. Και προσθέτει: «Εάν ένα χριστιανικό μνημείο σε μη ελληνικό έδαφος μετατρεπόταν σε σινέ-πορνό, αντιλαμβάνεστε ότι θα ήταν μέγα θέμα».

Ας μην πάμε όμως τόσο μακριά. Ας μείνουμε εδώ· στον τόπο μας.

Ως γνωστόν, στο Βραχώρι για πάνω από 300 χρόνια ζούσε μια πλούσια οθωμανική κοινότητα, η οποία είχε εναποθέσει, πριν από το 1667 μέχρι και το 1821, πάνω στη βραχωρίτικη γη, «τρία τζαμιά με πετρόχτιστους μιναρέδες, έντεκα τεμένη, δύο ιεροδιδασκαλεία, τρία σχολεία, δύο μοναστήρια και ένα χαμάμ». Τι απέμεινε απ’ όλα αυτά; Τίποτα. Ένα από αυτά τα τρία τζαμιά μάλιστα ήταν στη θέση που σήμερα βρίσκεται ο μητροπολιτικός ναός της Ζωοδοόχου πηγής (Παναγία) του Αγρινίου

Αμείλικτος μάρτυρας του μεγέθους αυτής της πολιτισμικής καταστροφής, της δικής μας δηλαδή «βαρβαρότητας» σε τοπικό επίπεδο, είναι ο ετοιμόρροπος μιναρές του Ζαπαντιού, που βλέπετε στη φωτογραφία της ανάρτησης, καθώς και στο βίντεο στο τέλος της.

Όλοι αυτοί που φορτώνουν σήμερα τα λόγια τους με περισσή ευαισθησία, για την «βαρβαρότητα» του Ερντογάν να μετατρέψει σε τζαμί ένα παγκόσμιο μνημείο πολιτισμού, έχουν αναλογιστεί ποτέ άραγε τις ευθύνες της τοπικής πολιτείας και κοινωνίας γι’ αυτό το πολιτισμικό έγκλημα που ανεχόμαστε να συντελείται στον κάμπο του Αγρινίου.

Μπορεί άραγε, αυτή η αναδυόμενη σήμερα ευαισθησία για την Αγία Σοφία, να συγκινήσει κάπως τις τοπικές γραφίδες και να χαλαλίσουν δύο σταγόνες μελάνι και γι’ αυτό το τελευταίο ίχνος της πολιτισμικής τοπικής μας κληρονομιάς; Μπορεί άραγε, εκτός από το μεγάλο ζήτημα της Αγίας Σοφίας της Ισταμπούλ, να δούμε λίγο και τον μικρό μισογκρεμισμένο μιναρέ του Ζαπαντιού και να φροντίσουμε να μην γίνουμε, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, χειρότεροι του Ερντογάν;

Χθες στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου προτάθηκε η έκδοση ψηφίσματος για την βέβηλη απόφαση του Τούρκου ηγεμόνα να μετατρέψει ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς που βρίσκεται στον κυριαρχικό χώρο του τουρκικού κράτους σε χώρο προσευχής και λατρείας ενός θεού: του θεού του. Στο γεγονός αυτό η παγκόσμια κοινότητα αντέδρασε και αντέδρασε ορθά. Είναι άλλο αυτό, κι άλλο πράγμα ο αλυτρωτισμός και ο «Μεγαλοϊδεατισμός» που διαποτίζουν ως εθνικιστική αρρώστια το περιεχόμενο της εισήγησης του ψηφίσματος στο Δημοτικό Συμβούλιο. Ελπίζω η τελική διατύπωσή του , που θα εκδώσει η διαπαραταξιακή που συστήθηκε για την σύνταξή του, να μην επιτρέψει αυτή τη βαρβαρότητα.

Ας θυμηθούμε, ότι την περίοδο της ακμής του οθωμανικού στοιχείου στην περιοχή, η τότε «βάρβαρη» Οθωμανική εξουσία, και η κουλτούρα εκείνης της τοπικής κοινωνίας, ήταν «εν τοις πράγμασι» αρκετά πιο ανεξίθρησκη, από τις σημερινές εξουσίες και κοινωνίες (ελληνικές και τούρκικες), αφού επέτρεψαν να συνυπάρχουν και να λειτουργούν στην ίδια «γειτονιά», ως πραγματικοί χώροι προσευχής και λατρείας και όχι ως μουσεία, και το τζαμί και η παλαιοχριστιανική βασιλική της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (άλλο παρατημένο μνημείο κι αυτό), λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω. Κι αν ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατάφερε να στέκεται μέχρι και σήμερα όρθιος και σε καλύτερη μοίρα, λόγω της χρήσης του ως κοιμητηριακού ναού της Μεγάλης Χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι η συντεταγμένη πολιτεία (Υπουργείο Πολιτισμού, Διεύθυνση βυζαντινών και μεταβυζαντινών μνημείων, Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, Εφορεία Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας, Δήμος Αγρινίου) έκανε τα δέοντα, για την συντήρηση και ανάδειξη τους. Ούτε καν τα απαραίτητα και αναγκαία για τη συνέχεια της ύπαρξης του πρώτου εξ αυτών δεν έχουν κάνει. Κι αντί αυτό, όλους εμάς τους πολιτισμικά ευερέθιστους να μας ευαισθητοποιεί και να μας θυμώνει, και να απαιτούμε τα αναγκαία και απαραίτητα για την διατήρηση έστω και αυτού του τελευταίου πολιτιστικού ίχνους της τοπικής μας ιστορίας, γυρίζουμε τα μάτια μας αλλού για να μην το βλέπουμε και φορώντας τα καιροσκοπικά τηλεσκόπια των πολιτικών, φέρνουμε κοντά μας τα μακρινά, που μεγαλώνουν και μας κλείνουν τελείως τον ορίζοντα.

Από αυτές τις σκέψεις πηγάζει και η διατύπωση του τίτλου αυτής της ανάρτησης.

Αποτελεί κοινό τόπο πια η εκτίμηση, ότι ο Ερντογάν εργαλειοποιεί ένα μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, για να αναζωπυρώσει εθνικούς και θρησκευτικούς φανατισμούς. Όποιος παρασυρθεί στη μάχη αυτού του επιπέδου να είναι σίγουρος ότι παίζει το παιχνίδι εξουσίας του «Σουλτάνου».

Ας υπερασπιστούμε τον οικουμενικό χαρακτήρα του μνημείου και «ας μην ρίξουμε λάδι στη φωτιά» του δικού του εθνικισμού, γιατί τότε οι μόνες κερδισμένες πολιτικές θα είναι οι δικές του. Κυρίως όμως, ας μας ευαισθητοποίησει και προς μια άλλη κατεύθυνση αυτή η «βαρβαρότητα» του Προέδρου της τουρκικής Δημοκρατίας: Να δούμε επιτέλους και τη δική μας, που μπορεί να είναι μικρότερου μεγέθους, αλλά ακριβώς ίδιας ποιότητας.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι του Αντρέα Κουτσοθανάση

(link) https://youtu.be/8vmd-Tun5og

Η μάχη της Γουριτσας

10 Ιουλίου 1943

Κείμενο: Λ. Τηλιγαδας*

Στις 7 Ιουλίου 1943 έφθασε από την οργάνωση του ΕΑΜ Αγρινίου στο αρχηγείο του 2ου Τάγματος του 2/39 συντάγματος του ΕΛΑΣ (Τριχωνίδας), που είχε την έδρα του στον Άγιο Βλάση το παρακάτω σήμα: «Πληροφορία εξακριβωμένη: εντός των ημερών τμήμα του κατοχικού στρατού θα μεταβεί στο Θέρμο για εγκατάσταση στρατιωτικής βάσεως. Παρακαλούμε όπως καταβληθεί κάθε προσπάθεια για ματαίωσή της».[1] Η «διαρροή» αυτή προερχόταν από τη διερμηνέα των Γερμανών στο Αγρίνιο, Μαρία Δημάδη.
Έπρεπε πάση θυσία λοιπόν, τα σχέδια των κατακτητών να αποτραπούν, γιατί η εγκατάσταση των Γερμανών στο Θέρμο θα σήμαινε την αποκοπή του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ του νομού Αιτωλοκαρνανίας, το οποίο βρισκόταν στο Δρυμώνα, από τις βάσεις ανεφοδιασμού, που κατά κύριο λόγο ήταν τα πλούσια καμποχώρια του Αγρινίου και το γερμανοκρατούμενο Θέρμο θα έμπαινε σφήνα στην καρδιά των ανταρτών της περιοχής, κόβοντας στη μέση την ορεινή Τριχωνίδα και δημιουργώντας σημαντικό πρόβλημα στη συνοχή των αντάρτικων ομάδων του Παναιτωλικού με αυτών της Μακρυνείας και της Ναυπάκτου.

Το 2ο Τάγμα του 2/39 Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που εκείνη την εποχή, όπως προαναφέραμε βρισκόταν στρατοπεδευμένο στον Άγιο Βλάση, είχε στη διοίκηση των τμημάτων του τους καπεταναίους, Βασίλη Σκιαδά (Καπετάν Επαμεινώντα), Θ. Αλεφάντη (Καπετάν Θρύλο), Θανάση Ζήκο (Καπετάν Ακρίτα), Αντώνη Παπαϊωάννου (Καπετάν Δία), Απ. Τσιαπούρη (Καπετάν Βάκχο), Θωμά Μποκώρο (Καπετάν Μίλιο), Πάνο Παπουτσή (Καπετάν Σφίκα), Βασίλη Νικολακόπουλο (Καπετάν Βράχο), Κώστα Σταυρόπουλο (Καπετάν Κλεομένη), Γιάννη Κωστόπουλο (Καπετάν Ακαρνάνα), Θόδωρο Πολιτόπουλο και Φώτη Πατσιαλό.[2]

Αμέσως μετά την πληροφορία και την έγκριση της επιχείρησης από τη διοίκηση του 2/39 συντάγματος, το τάγμα έρχεται και καταυλίζεται στο γνωστό μοναστήρι της Μυρτιάς, πιάνοντας θέσεις πάνω στις στροφές του δρόμου, που ενώνει το Αγρίνιο με το Θέρμο.
Δημιουργούνται πέτρινοι αυτοσχέδιοι ημικυκλικοί προμαχώνες και άλλα υποτυπώδη οχυρωματικά έργα, τα οποία καλύπτονται με φρεσκοκομμένα κλαριά, για να μην είναι ορατά από το δρόμο και πραγματοποιούνται δύο ασκήσεις, έτσι ώστε ο κάθε αντάρτης να γνωρίζει ακριβώς τη θέση του.

Επικεφαλής της επιχείρησης ορίζεται ο καπετάν Επαμεινώντας (Βασίλης Σκιαδάς) από τον Άγιο Βλάση, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως υπίλαρχος στο Αλβανικό μέτωπο. Ο Βασίλης Σκιαδάς γεννήθηκε το 1912 στον Άι-Βλάση Τριχωνίδας και τελείωσε την σχολή ιππικού Χαλκίδας. Στο αλβανικό μέτωπο υπηρέτησε σε έφιππη ομάδα αναγνώρισης, που μπήκε πρώτη στην πόλη της Κορυτσάς. Παρασημοφορήθηκε με το αριστείο ανδρείας και προήχθη σε ίλαρχο. Από το 1938 ήταν μέλος του ΚΚΕ και στην Κατοχή βγήκε στο βουνό με τις πρώτες ανταρτομάδες του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο «Επαμεινώντας». Αργότερα του ανατέθηκε η Διοίκηση του 3ου Τάγματος του 2/39 Συντάγματος που πολέμησε στην μάχη της Αμφιλοχίας, όπου ο ίδιος τραυματίστηκε βαριά.

Λίγο μετά την αποφυλάκισή του το 1946 και με τον εμφύλιο να ξεκινάει, ο Β. Σκιαδάς, προσπάθησε να ξαναβγεί στο βουνό, αλλά σκοτώθηκε σε ενέδρα της Χωροφυλακής μαζί με τον καπετάνιο Αυγούλη. Κάποιος άγνωστος αντάρτης σύντροφός του τον έθαψε στο βουνό Παναιτωλικό.

Το σχέδιο της μάχης μαζί με τον Επαμεινώντα έφτιαξαν, όπως αναφέρει ο Μαραγιάννης, οι Θέρμιοι, Θ. Ζήκος, Γ. Παπαθανασόπουλος και Θ Χαρώνης. Οι τρεις αυτοί μαχητές του Λαϊκού Στρατού αξιοποίησαν τη σημαντική εμπειρία τους, ως αξιωματικός πολυβόλων στο αλβανικό μέτωπο, ο πρώτος, ως σχεδιαστής πολεμικών ασκήσεων το 1935 στο Μεσολόγγι, ο δεύτερος και ως αξιωματικός του πυροβολικού στο μέτωπο της Μακεδονίας, ο τρίτος

Για συνέχεια πατήστε εδώ

Η θέση της παράταξης«Ανυπότακτο Αγρίνιο» σχετικά με το ενδεχόμενο θέσπισης εκλογικού ορίου 3% ή 5% για την είσοδο μιας παράταξης στα Δημοτικά Συμβούλια

“Κάθε δημόσια συζήτηση για τον εκλογικό νόμο, είναι μια συζήτηση που εκπορεύεται από όλους εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες της χώρας. Πρόθεση τους βέβαια είναι να διαμορφώσουν όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα τους εξασφαλίσουν με πρόσχημα πάντα τη «σταθερότητα» και τη «κυβερνησιμότητα», την εσαεί παραμονή τους σε όλες τις θέσεις εξουσίας. Σε αυτή λοιπόν την «τεχνική» συζήτηση για το πως θα κατανέμονται οι πολυπόθητες έδρες το σημαντικότερο εργαλείο αλλοίωσης της εκπροσώπησης άρα και της βούλησης του εκλογικού σώματος είναι ο «κόφτης» (το απαιτούμενο κατά καιρούς 3% για την είσοδο ενός σχήματος , παράταξης, κόμματος στα σχετικά όργανα) που επιλέγεται με στόχο τον αποκλεισμό των μικρών και ίσως και ενοχλητικών αυτών φωνών, του οποίου καμία δημοκρατική συνείδηση δεν μπορεί να είναι υπέρμαχος. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η εφαρμογή της απλής και άδολης αναλογικής από το πιο μικρό σωματείο έως και το κοινοβούλιο, είναι το μόνο εκλογικό σύστημα που μπορεί να είναι αποδεκτό από όσους τουλάχιστον ευαγγελίζονται την πίστη τους στη δημοκρατία” σχολιάζει ο Στέλιος Μερμίγκης.

Ερωτήσεις από το “Ανυπότακτο Αγρίνιο” στο δημοτικό συμβούλιο

Για την οικονομική ενίσχυση των εθελοντικών πυροσβεστικών σταθμών Γαβαλούς και Παραβόλας, καθώς και για τις απαιτούμενες παρεμβάσεις στους αύλειους χώρους του 11ου και 17ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου απευθύνει ερωτήσεις προς τη δημοτική αρχή Αγρινίου η δημοτική παράταξη “Ανυπότακτο Αγρίνιο”.

Αναλυτικά:
Οι πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι δυστυχώς αποτελούν μια ζοφερή πραγματικότητα στον τόπο μας. Οι τεράστιες απώλειες σε δασικές εκτάσεις, περιουσίες, αλλά δυστυχώς και σε ανθρώπινες ζωές καθιστούν το θέμα της πυρασφάλειας άκρως απαραίτητο και αναγκαίο. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, σπουδαίο ρόλο παίζουν οι εθελοντικές ομάδες πυρόσβεσης. Σύμφωνα με το νόμο 4029/11 που αφορά στην ίδρυση εθελοντικών πυροσβεστικών σταθμών και κλιμακίων και με δεδομένο ότι είναι υποχρέωση του Δήμου να διοχετεύει συγκεκριμένα κονδύλια της Πολιτικής Προστασίας κάθε χρόνο,
ερωτάται η Δημοτική Αρχή:
Ποια χρηματικά ποσά διατέθηκαν από το 2015 έως και σήμερα στους δύο εθελοντικούς σταθμούς Γαβαλούς και Παραβόλας για την εύρυθμη λειτουργία τους;

Κατά την προηγούμενη θητεία σας ο αύλειος χώρος του σχολικού συγκροτήματος των Παπαστρατείων ανακαινίστηκε και παραδόθηκε στους δεκάδες μαθητές, που πραγματοποιούν εκεί τις αθλητικές τους δραστηριότητες.
Ερωτάται η Δημοτική Αρχή:
Έχει μεριμνήσει για ανάλογες παρεμβάσεις σε σχολικά συγκροτήματα της πόλης μας και ειδικά σε εκείνα που πραγματοποιούνται προπονήσεις καθημερινά από διάφορα αθλητικά σωματεία, όπως αυτό του 11ου και 17ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου;