Η είσοδος του ΕΛΑΣ στο Αγρίνιο

Από Στέλιος Μερμίγκης

Το Ανυπότακτο Αγρίνιο η πιο μικρή δημοτική παράταξη εδώ και τρία συνεχόμενα χρόνια σηκώνει μια μεγάλη αλλά ξεχασμένη επέτειο. Αυτή της εισόδου του ΕΛΑΣ στις 14 Σεπτέμβρη του 1944. Πριν τρία χρόνια μας τίμησε ο Μανώλης Γλέζος, πέρυσι ο Αριστομένης Συγγελακης μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρηστο και φέτος με την εμβληματική παράσταση του Αρη τιμήσαμε αυτήν τη μέρα και το πείραμα που επιχειρήθηκε στη πόλη μας τότε τους επόμενους μήνες με δήμαρχο τον αείμνηστο Κακογιάννη προκειμένου να αλλάξουν την οργάνωση της ζωής τους οι άνθρωποι δίνοντας άλλες προτεραιότητες από εκείνες που μέχρι τότε ίσχυαν. Πέρα όμως από την ιστορική μνήμη που αναδεικνύουμε βάζουμε συνεχώς με τις δραστηριότητες μας και την αναγκαιότητα αξιοποίησης του κτιριακού εκείνου αποθέματος της πόλης μας που βρίσκεται σε απαξία. Πέρυσι με τον αυλειο χώρο του κτιρίου της τραπέζης Ελλάδος που άνοιξε για πρώτη φορά στους δημότες και φέτος με τον αυλειο χώρο των αποθηκών Παπαστρατου στέλνοντας το μήνυμα ότι οι χώροι αυτοί πρέπει να αποδοθούν στην τοπική κοινωνία. Ελπίζουμε ότι θα δράσουμε σαν καταλύτης και σύντομα θα μπορούμε να έχουμε απτά αποτελέσματα.

Θέλουμε τη ζωή μας και την θέλουμε τώρα

Το Ανυπότακτο Αγρίνιο, για άλλη μια φορά φέτος, τίμησε τα 75 χρόνια από την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη, με τη χθεσινή παράσταση «Άρης», της Σοφίας Αδαμίδου, που δόθηκε στον αύλειο χώρο των αποθηκών Παπαστράτου.
Οι 400 και παραπάνω συνδημότες μας, που έδωσαν το παρόν σε αυτή την πρόσκληση και στήριξαν με την παρουσία τους και τη φετινή μας προσπάθεια, είχαν την ευκαιρία να ζήσουν για 90 περίπου λεπτά της ώρας την ένταση της αγωνίας και το πάθος για λευτεριά και δικαιοσύνη ενός ανθρώπου, που έζησε τη ζωή του ανοίγοντας το μονοπάτι του χρέους, όχι κατά πώς βόλευε τη ζωή του, αλλά κατά πώς επέβαλλε το καθήκον και το συμφέρον της τάξης του και της λευτεριάς του λαού.
Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι αποδόθηκε ο ελάχιστος φόρος τιμής, σε όλους όσους εκείνη την περίοδο κατάφεραν με τη στάση τους και την επιλογή τους, να σηκώσουν συνειδητά το βάρος της δικής τους ευθύνης για «Αντίσταση» και «Λαοκρατία» και να περπατήσουν ελευθερωτές μέσα στους δρόμους του Αγρινίου.
Είναι γνωστό -κι αν δεν είναι, οφείλουμε να το γνωρίσουμε- ότι το γεγονός της απελευθέρωσης του Αγρινίου, σε συνάρτηση με την εμπειρία της τοπικής αυτοδιοίκησης που έζησε η περιοχή μας από της 14 Σεπτεμβρίου του 1944 μέχρι και το Μάρτη του 1945, αποτελούν κορυφαίες στιγμής της τοπικής κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας μας και ως τέτοιες, οφείλουμε να μπολιάζουμε με τα νοήματά τους τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική μας συνείδηση.
Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συντελεστές της παράστασης και ιδιαίτερα τον Τάσο Σωτηράκη, που με τη δυναμική εκφραστικότητα της τέχνης του, γέμισε τους ορίζοντες του μυαλού μας με την ψυχή και το βλέμμα ενός ανθρώπου που περπάτησε πάνω στις πεζούλες των γύρω βουνών με την επιβλητικότητα του αγώνα του, το μεγαλείο της αυτοκριτικής του και την ενσυνείδηση της ιστορικής συγκυρίας που τον δημιούργησε.
Σήμερα, που η πολυεθνική οικονομική κατοχή συμπιέζει, συρρικνώνει και εκμηδενίζει κάθε ενεργητικότητα ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ισοπολιτείας, σήμερα που η κατά τόπους υποταγμένη διοίκηση στις επιταγές της οικονομικής ολιγαρχίας εξουσιάζει τα ανθρώπινα συστήματα, οικοδομώντας το νέο πολιτισμό της βαρβαρότητας, σήμερα που η τοπική αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί με νόμους και τροπολογίες μιας «αφασικά» εφησυχασμένης στα αδιέξοδά της πλειοψηφίας, η μνήμη των κορυφαίων στιγμών αυτής της ιστορίας, οφείλει να λειτουργεί, όχι ως αναπαράσταση της στιγμής, αλλά ως κινητήρια έκρηξη στη σκουριασμένη μηχανή του «τώρα», για να πάρει μπροστά το κυρίαρχο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πρόταγμα των καιρών μας: Θέλουμε τη ζωή μας και την θέλουμε τώρα.

Ο Άρης στο Αγρίνιο

Ο «Άρης» στο Αγρίνιο

Με την παρουσίαση της θεατρικής παράστασης «Άρης», της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Τάσο Σωτηράκη στον ομώνυμο ρόλο, θα τιμήσει φέτος το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ τα 75 χρόνια από την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη του Αγρινίου τον Σεπτέμβριο του 1944 την Παρασκευή 13/9 και ώρα 21.00 στον αύλειο χώρο των αποθηκών Παπαστράτου.

Το έργο «Άρης» βασίζεται στη ζωή και στους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Η παράσταση απέσπασε στα Κορφιάτικα βραβεία το βραβείο Καλύτερου Θεατρικού Συγγραφέα «Αλέκος Σακελλάριος» (η Σοφία Αδαμίδου) και καλύτερου μονολόγου «Χρύσα Σπηλιώτη» (ο Τάσος Σωτηράκης).

Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη 2019, στον αύλειο χώρο των αποθηκών Παπαστράτου, στις 9:00 το βράδυ.

Καμιά υπακοή

ΚΑΜΙΑ ΥΠΑΚΟΗ

Στην αίθουσα του κτιρίου της  τραπέζης Ελλάδος πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 8 Σεπτέμβρη οι διαδικασίες εκλογής του Προεδρείου του Δημοτικού Συμβούλιου, καθώς και των Επιτροπών Ποιότητας ζωής και Οικονομικών αντίστοιχα.
Στην αίθουσα αυτή, όλα τα χρόνια της κρίσης από την εφαρμογή του Καλλικράτη και μετά, ήταν κοινός τόπος, ότι ο θεσμός της τοπικής διοίκησης και καθόλου αυτοδιοίκησης βρισκόταν υπό ασφυκτικό θεσμικό και οικονομικό κορσέ. Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, επιτροπείες, μη καταβολή του 60% των πόρων που προβλέπει το ίδιο το σύνταγμα ήταν ουσιαστικά η εφαρμογή του μνημονίου στο τοπικό κράτος των Δήμων και των Περιφερειών.
Πριν από λίγους μήνες η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έφερε έναν καινούργιο νόμο, τον περίφημο Κλεισθένη, που τίποτα από τα παραπάνω δεν διόρθωνε. Είχαμε όμως μια σημαντική αλλαγή: από το πλειοψηφικό σύστημα περάσαμε στο αναλογικό. Επίσης δόθηκαν δυνατότητες σημαντικές στα κοινοτικά συμβούλια που μέχρι τότε είχαν διακοσμητικό ρόλο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας για μια ακόμη φορά αποδείξει τη δυσανεξία της σε θέματα δημοκρατίας, έκανε νομοθετικές παρεμβάσεις, που ουσιαστικά κατάργησαν την ψήφο των πολιτών, δίνοντας την  δυνατότητα στον εκάστοτε εκλεγμένο δήμαρχο να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στις Επιτροπές της Ποιότητας ζωής και την Οικονομική. Φρόντισε μάλιστα να τις ενισχύσει θεσμικά με την δυνατότητα να αποφασίζεται εκεί η πλειονότητα των θεμάτων που αφορούν το Δήμο και ανεξάρτητα από την όποια πλειοψηφική θέση διαμορφώνεται στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο και τυπικά και ουσιαστικά διακοσμητικό το ρόλο του.
Το ίδιο έπραξε και με τα τοπικά συμβούλια, αφού τους αφαίρεσε τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τα ζητήματα των χωριών τους.
 Οι αλλαγές αυτές έρχονται να δείξουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την βαθιά τους απέχθεια στην βούληση των ψηφοφόρων, αλλά ταυτόχρονα και τη διάθεση τους να προχωρήσουν με πιο γρήγορα βήματα στις αντιδραστικές, αυταρχικές και βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές, που θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν, χωρίς κανένα εμπόδιο, το επόμενο διάστημα.
Το Ανυπότακτο Αγρίνιο δεν θα μπορούσε να νομιμοποιήσει με τη συμμετοχή του σε αυτές τις διαδικασίες αυτό το «άρρωστο» παιχνίδι των ανούσιων διαδικασίων για την εκλογή των μελών του Προεδρείου και των Επιτροπών.
Για το λόγο αυτό απείχαμε, κάνοντας μάλιστα και σχετική δήλωση στην αρχή της διαδικασίας, παρά το γεγονός ότι συνάδελφοι, και μάλιστα της αντιπολίτευσης, προσπάθησαν να μας εμποδίσουν, υποστηρίζοντας, ότι «πρόκειται για μια μη προβλεπόμενη διαδικασία».
Για μας, και πριν, και τώρα, και πάντα, ο πρωταρχικός στόχος είναι η υπηρέτηση της λαϊκής βούλησης και όχι η υποταγή μας σε νόμους που αλλοιώνουν την έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΜΙΑ ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΝΟΜΟΥΣ, που νομοθετούν την εικονική δημοκρατία και επιβάλουν την καθεστωτική κανονικότητα της κοινωνικής και πολιτικής βαρβαρότητας στις ζωές μας.

Για το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ
Στέλιος Μερμίγκης

Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας

Του Στέλιου Μερμίγκη

Τελευταίο δημοτικό συμβούλιο λοιπόν την Δευτέρα 22 Ιούλη εκτός απροόπτου όπως είπε και ο πρόεδρος. Μέχρι τις 7.15 δεν είχαμε απαρτία οπότε δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Τελικά μαζεύτηκε με το ζόρι ο απαιτούμενος αριθμός συμβούλων. Φαίνεται ότι η διάθεση για προσφορά στα κοινά αρχίζει και τελειώνει μόνο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Γνωστά αυτά για εμάς εξάλλου τα έχω πει πάμπολλες φορές όλα αυτά τα χρόνια. Ας δούμε όμως τα θέματα που έθεσε το Aνυπότακτο Αγρίνιο συνεχίζοντας απλά το καθήκον του.
Πρώτο ερώτημα ήταν οι εξελίξεις για τα πανεπιστημιακά τμήματα μετά τις αποφάσεις της συγκλήτου κάτι που μόνο εμείς είχαμε θέσει πριν από ένα μήνα με δήλωση στο προηγούμενο συμβούλιο η οποία δόθηκε και στην δημοσιότητα. Ο δήμαρχος φάνηκε να συμφωνεί με το πνεύμα της δήλωσης και προχώρησε σε μια απάντηση για δημιουργία ενός μετώπου από φορείς της πόλης που θα υπερασπιστεί μάλλον την έδρα του πανεπιστήμιου γιατί από ότι φαίνεται και διαχρονικά αυτό είναι το επίδικο για την πλειονότητα των φορέων της πόλης μας. Όλα τα άλλα που βάζουμε εμείς διαχρονικά όπως η στελέχωση με το αναγκαίο επιστημονικό προσωπικό, τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων, οι αναγκαίες υποδομές αλλά και αυτά που έρχονται σήμερα στο προσκήνιο με ορμή όπως η κατάργηση του ασύλου και ο πλήρης εναγκαλισμός των πανεπιστημιακών τμημάτων με την περίφημη «αγορά» και τα συγκεκριμένα συμφέροντα που εμφανίζονται κάθε φορά δεν φαίνεται να τους απασχολούν. Απάντηση βέβαια επί της ουσίας δεν πήραμε μιας και θα περιμένουμε το αποτέλεσμα κάποιας συνάντησης της δημοτικής αρχής με τη νέα ηγεσία του υπουργείου παιδείας.
 Το δεύτερο ερώτημα που θέσαμε ήταν αν τα έργα αποκατάστασης των ζημιών μετά τις καταστροφικές πλημμύρες πριν από 18 μήνες έχουν τελειώσει και αν οι περιοχές τουλάχιστον που είχαν πληγεί έχουν θωρακιστεί σωστά μιας και η κανονικότητα μας από εδώ και εμπρός θα είναι τα ακραία αυτά καιρικά φαινόμενα. Απάντηση δεν πήραμε.
 Τέλος ρωτήσαμε αν γνωρίζουν τι γίνεται με τη δακοκτονία από  την μεριά της περιφέρειας. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος δήλωσε ανεπίσημα από την πληροφόρηση που έχει ότι στις επόμενες μέρες φαίνεται να ξεκινά το πρόγραμμα αυτό ενώ ο δήμαρχος ήταν πιο αποκαλυπτικός λέγοντας ότι αφενός δεν είναι σίγουρος για αυτό, αφετέρου ακόμη και αν ξεκινήσει τώρα είναι μάλλον αργά οπότε φοβάται ότι θα έχουμε τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα με πέρυσι για τους ελαιοπαραγωγούς.
 Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν εναντίον μας

Αγρίνιο και Πανεπιστήμιο

Του Στέλιου Μερμίγκη

Το σύνθημα που διατυμπάνιζαν οι ταγοί της δικτατορίας, «κάθε πόλη και ένα στάδιο», κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο αντικαταστάθηκε πολύ γρήγορα από την πολιτική «κάθε πόλη και ένα πανεπιστήμιο». Η ψηφοθηρική τακτική να ιδρύονται, χωρίς πρόβλεψη και σχεδιασμό, πανεπιστημιακές σχολές και τμήματα σε κάθε εκλογικό μετερίζι δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον τόπο μας. Έτσι η τύχη των περίφημων πανεπιστημιακών σχολών με έδρα το Αγρίνιο περνάει τώρα σε άλλη φάση, αφού άλλαξε σαν τα πουκάμισα ονόματα, έδρες και γνωστικά αντικείμενα. Τις αλλαγές αυτές συνόδευαν κάθε φορά οι επευφημίες του ντόπιου πολιτικού προσωπικού αλλά και η πλήρης αδιαφορία για τα κόστη που αυτές επέφεραν στους φοιτητές των σχολών, στις οικογένειες τους, εντέλει και στην ίδια την πόλη.
Η πρόσφατη παρουσία στο Αγρίνιο του Υπουργού Παιδείας, κ. Γαβρόγλου. συνοδευόμενου από την Πρύτανη του Πανεπιστήμιου Πατρών, κα Κυριαζοπούλου, ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Τα πέντε νέα τμήματα που ιδρύθηκαν στο Αγρίνιο μειώθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις σε τρία, μιας και το Τμήμα των Μηχανικών Περιβάλλοντος μεταφέρεται στην Πάτρα, ενώ απ' ό,τι φαίνεται κάτι παρόμοιο θα συμβεί και με το νεότευκτο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Απομένουν λοιπόν (μέχρι στιγμής) τρία τμήματα που αφορούν την γεωπονική επιστήμη. Την ίδια ώρα, κάποιοι κόπτονται για το πού θα βρίσκεται η έδρα της Κοσμητείας ― εν όψει της γνωστής τοπικιστικής διαμάχης Αγρίνιου και Μεσολογγίου ― αρνούμενοι να αντιμετωπίσουν το ζήτημα στην ουσία του και τα αμείλικτα ερωτήματα που προβάλλουν μπροστά μας.
Ερώτημα λοιπόν πρώτο: Πόσες από τις θέσεις μελών ΔΕΠ που προορίζονται για το Πανεπιστήμιο Πατρών θα δοθούν για τη στελέχωση των νέων τμημάτων της Γεωπονικής, λαμβάνοντας υπόψη ότι, για να λειτουργήσει ένα τμήμα, απαιτείται ένας αριθμός τουλάχιστον 10 μελών ΔΕΠ;
Ερώτημα δεύτερο: Πώς θα καλυφθεί το πρόβλημα της ανύπαρκτης υποδομής στην πόλη μας για τη λειτουργία της Γεωπονικής Σχολής, δεδομένου μάλιστα του γεγονότος ότι η κα Πρύτανης αποποιήθηκε την παραχώρηση της έκτασης στο παλιό αεροδρόμιο, λόγω οικονομικής αδυναμίας του Πανεπιστημίου Πατρών να υλοποιήσει οποιοδήποτε σχέδιο η δελτίο τεχνικό. Αρκούντως όμως αποκαλυπτικό ήταν και το σκεπτικό που επικαλέστηκε η κα Πρύτανης, η οποία υπέδειξε τη λύση των χορηγών, δείχνοντας έτσι το αποκρουστικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και το δυσοίωνο μέλλον που μας περιμένει.
Δηλώνουμε, τέλος, ότι η κατάργηση του Τμήματος Διαχείρισης Πολιτιστικών Πόρων & Νέων Τεχνολογιών αποτελεί πολλαπλό ατόπημα έναντι της πόλης και της ακαδημαϊκής της κοινότητας. Διότι πρόκειται για ένα τμήμα μοναδικό, που διέπεται από σύγχρονη γνωστική αντίληψη, ποικιλία και διαθεματικότητα, χαρακτηριστικά ιδιαίτερα χρήσιμα για μια πόλη με περιορισμένες ακαδημαϊκές επιλογές, όπως είναι το Αγρίνιο. Το ΤΔΠΠ&ΝΤ έχει ήδη διαγράψει μία πορεία ενσωμάτωσης στον πολιτισμικό ιστό του Αγρινίου, ώστε φαίνεται τουλάχιστον απαράδεκτο και θλιβερό η Πολιτεία κάθε τόσο να εφαρμόζει την πολιτική του ράβε-ξήλωνε εις βάρος της πόλης μας και των πανεπιστημιακών θεσμών της. Το γεγονός όμως ότι προκρίθηκε ως αναγκαία η ίδρυση μίας ακόμη Νομικής Σχολής και ενός ακόμη Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος είναι δηλωτικό των προθέσεών τους. Πάνω από όλα λογαριάζουν τους ψήφους, δεν προτάσσουν καμιά ιεράρχηση των πραγματικών αναγκών της χώρας, δεν εκφράζουν καμιά οραματική διάθεση, καμιά σοβαρά σχεδιασμένη προοπτική. Τα πάντα εξυπηρετούν την τακτοποίηση των «ημετέρων» της ακαδημαϊκής κοινότητας και το μοίρασμα της πίτας κατά τρόπο ώστε να ικανοποιήσουμε όσους περισσοτέρους μπορούμε.
Το δίλημμα που τίθεται ενώπιόν μας εντέλει είναι: θα αντιδράσουμε σε αυτήν την κατάσταση στηρίζοντας αυτούς που αγωνίζονται για ουσιαστική δημόσια παιδεία και διασφαλίζοντας τις συνθήκες για την εύρυθμη λειτουργία των νέων τμημάτων ή θα σκιαμαχούμε μεταξύ μας για το πού και πόσα τμήματα θα αναγράφονται στα μηχανογραφικά των υποψήφιων φοιτητών, χωρίς όμως αυτά να έχουν κανένα πραγματικό αντίκρυσμα.

Οι σταυροί της παράταξης «Ανυπότακτο Αγρίνιο»

1. Γερολιμίνη Νικολέτα  60
2. Γιαπράκης Γιάννης   113
3. Γίδαρης Κων/νος         50
4. Γκουρνέλος Ανδρέας 95
5. Δίπλα Γεωργία          33
6. Δρακόπουλος Γιάννης          11
7. Ζαραβίνας Μιχάλης 160
8. Κακαές Φώτης         44
9. ΚαλαΪτζοπούλου Ηλέκτρα  86
10. Καραγεώργου Γιώτα          33
11. Καραγιαννόπουλος Χρήστος     34
12. Κατσακιώρη Λέτα     102
13. Κατσακιώρης Πάνος  82
14. Κατσαρού Μέλπω 64
15. Κατσιπάνος Γιώργος 70
16. Κατσιπάνου Μάγδα 33
17. Κολοβού Ελένη         65
18. Κουτσομπίνα Κων/λα 44
19. Κρικοχωρίτη Ερμιόνη 18
20. Λαμπροκωστόπουλος Γιάννης  16
21. Λαμπροκωστοπούλου Θωμαΐς  15
22. Λιόντου Κατερίνα  30
23. Μάγου Γεωργία            8
24. Μακρυγιάννης Ηλίας   15
25. Μερμίγκης Στέλιος  357
25. Μπαζώρας Γιάννης  43
26. Μπακογιάννη Γιάννα   40
27. Μοσχονά Αλέκα   91
28. Μπισδούνης Λάμπρος   25
29. Νείλας Γιάννης         113
30. Νταγιάντα Ροδάνθη 44
31. Ξανθοπούλου Βίκυ 50
32. Ξανθοπούλου Ελενα         23
33. Παπαζήση Χάιδω  20
34. Πατούλας Ηλίας 24
35. Πελέκης Βασίλης 80
36. Πρέντζας Δημήτρης  87
37. Σιαμπαλή Χρυσούλα         20
38. Σπυρέλη Βάγια          82
39. Σωτηροπούλου Αφροδίτη         27
40. Ταμπάκης Χάρης  64
41. Τζελαλίδης Γιώργος  26
42. Τζωρτζοπούλου Ξανθή  52
43. Τηλιγάδας Λευτέρης         101
44. Τσοβόλας Λευτέρης          40
45. Φραγκοπούλου Γιαννούλα         65
46. Φραγγούλης Λεωνίδας 88