Πήξαμε στις «παρούσες» απουσίες – Θλιβερές πρακτικές
Του Στέλιου Μερμιγκη Είναι κι αυτοί που δεν πιστεύουν στη συλλογική δράση, όπως μια πορεία, ένα συλλαλητήριο, μια απεργία. Τα θεωρούν «ξεπερασμένα», «πρακτικές μιας άλλης εποχής», «που δεν μπορούν σήμερα να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα»· έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται. Βέβαια από όλους αυτούς ποτέ δεν ακούσαμε κάτι άλλο, μια άλλη πρακτική που η εφαρμογή της θα φέρει κάτι χρήσιμο. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι εδώ και δεκαετίες έχει γίνει σοβαρή και συστηματική δουλειά από διάφορα μέσα και διαύλους που έργο τους ήταν και είναι να απαξιώνονται δράσεις σαν τις παραπάνω και να προτάσσεται το αντίπαλο δέος της λογική του «αμύνεσθαι περί παρτης», του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω», της «ατομικής λύσης». Πιάνουν πόστα λοιπόν, έξω από τα γραφεία των «αρχόντων» και ζητούν να τους ικανοποιήσουν τα όποια αιτήματα τους, δίκαια, άδικα νόμιμα, παράνομα, λογικά… παράλογα κι όλα γίνονται δεκτά. Όλα αυτά είναι γνωστά και καθόλου καινούρια στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Σ’ αυτό το χάλι βέβαια,
