Γιώργος Τζωρτζόπουλος
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1944
Ας υποκλιθούμε στην ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΑΜ
Με το ιδιώνυμο ο «δημοκράτης» Ελευθέριος Βενιζέλος έβαλε το νερό στο αυλάκι.
Υπό διωγμό οι κομμουνιστές, η ιδεολογία τους, απ'αφορμή τους αγώνες τους για τα συμφέροντα εργατών και αγροτών.
Φυλακίσεις, εξορίες, φακελώματα κλπ.
Η χωροφυλακή, δομήθηκε και προσανατολίστηκε σε αυτόν τον «εθνικό» στόχο και σκοπό.
Στελέχη του ΚΚΕ συλλαμβάνονταν και άλλα έβγαιναν στην παρανομία.
Η δικτατορία του Μεταξά, που βρήκε το χαλί στρωμένο, πήρε τη σκυτάλη και όπως πάντα κάθε φασιστική δικτατορία, βελτίωσε σημαντικά τους μηχανισμούς δίωξης των κομμουνιστών, με πρώτο βιολί τον φασίστα Μανιαδάκη.
Γέμισαν οι φυλακές, τα κάτεργα και οι εξορίες από μέλη και κυρίως στελέχη του ΚΚΕ.
Ακροναυπλία - Ανάφη - Φολέγανδρος...
Όσα δεν είχαν πιαστεί, ζούσαν πια στην παρανομία.
Η επίθεση της Ιταλίας και το αλβανικό έπος του λαού υπήρξε μια κορυφαία στιγμή στην ιστορία της πατρίδας.
Ήταν αποτέλεσμα της ανυπακοής των κομμουνιστών, αριστερών και δημοκρατικών αξιωματικών και φαντάρων που αγνόησαν την υπόδειξη "ρίξτε μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων και γυρίστε πίσω".
Η εισβολή των Γερμανών που ολοκληρώνει και την κάθοδο των δυνάμεων του άξονα στο νότο επιφέρει την κατάρρευση του Αλβανικού μετώπου και η πτώση της Κρήτης ολοκληρώνει την υποδούλωση της πατρίδας από τις φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις.
Τώρα πια η Ελλάδα βρίσκεται σε τριπλή φασιστική κατοχή Ιταλών-Γερμανών και Βουλγάρων και αντίστοιχα διαμελίζεται.
Από την πρώτη μέρα τα στελέχη του ΚΚΕ που βρίσκονταν στην παρανομία και όσα κατάφεραν να αποδράσουν από τις φυλακές και τις εξορίες, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
(Οι υπόλοιποι παραδόθηκαν από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις στις δυνάμεις κατοχής το δε αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας βούτηξε το χρυσό και πήγε διακοπές στην Αίγυπτο.)
Η πρώτη οργάνωση που συστήνεται στις 28 ΜΑΗ 1941 είναι η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με αρχικό στόχο να στηρίξει τους σακατεμένους και ανήμπορους του Αλβανικού μετώπου, τους φυλακισμένους και εξορισμένους, αλλά στη συνέχεια να σώσει όλο το λαό από την πείνα.
Ήταν η "Μάνα του Αγώνα" όπως την αποκαλούσαν οι αγωνιστές.
Στις 16 Ιούλη 1941 ιδρύθηκε στην Αθήνα το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ) με τη συνένωση τριών εργατικών συνομοσπονδιών και βασικούς ιδρυτικούς στόχους:
√ Οργάνωση της εργατικής τάξης για οικονομικές διεκδικήσεις
√ Πάλη ενάντια στην ληστεία του τόπου
√ Πάλη κατά της αισχροκέρδειας και της μαύρης αγοράς
√ Ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων
και
√ Προσπάθεια για τη συγκρότηση πανελλήνιου Εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξένο ζυγό.
Δυο μήνες περίπου μετά 27 Σεπτέμβρη 1941 συγκροτείται το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)
→ Η απελευθέρωση της χώρας
→ Η αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας
και
→ Η κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας
αποτέλεσαν το βασικό τρίπτυχο και τη σημαία που σήκωσαν ψηλά η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού καθιστώντας το ΕΑΜ τη μεγαλύτερη οργάνωση που γνώρισε ποτέ η πατρίδα.
Ο απελευθερωτικός αγώνας των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ συσπείρωσε κάτω από τις σημαίες του και τα οράματα του, και για την επόμενη μέρα, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Το αίτημα των αγωνιστών «να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμα» η μεγαλοαστική τάξη της χώρας και οι σύμμαχοι της το αντιμετώπισαν σαν θανάσιμη απειλή για τα συμφέροντα τους.
Γι'αυτό απροκάλυπτα, αδίστακτα και κυνικά επέλεξαν τη στρατιωτική επέμβαση, τη βία και την τρομοκρατία.
Σε μελλοντικές αναρτήσεις θα υπάρξουν εκτεταμένες αναφορές στην κρίσιμη εκείνη περίοδο.
Σήμερα όμως δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό, να παραθέσω το εξώφυλλο και τον πρόλογο από την έκδοση του ΕΑΜ με τίτλο:
"ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ
ΜΑΗΣ 1944 - ΜΑΡΤΗΣ 1945"
που εκδόθηκε την 1η Φλεβάρη στα Τρίκαλα και ανατυπώθηκε τότε με προσθήκες στην Αθήνα. Το εξώφυλλο και η σελίδα του προλόγου είναι πανομοιότυπες της έκδοσης της Αθήνας και ήταν 30 χρόνια μετά το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων κλεψύδρα.
Στο σημείο αυτό θεωρώ επιβεβλημένο
Α/ Να μην προσθέσω ούτε μια γραμμή σε αυτό το σημείωμα
και
Β/ Να προτρέψω κάθε αναγνώστη αυτής της ανάρτησης, όχι μόνο ο ίδιος αλλά να παρακινήσει και άλλους να διαβάσουν το μνημειώδες κείμενο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΛΗΝΟΥ "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" που ακολουθεί.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
«Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή»
1. Η ΜΑΥΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
Από τον Απρίλη του 1941 ένα κύμα μαύρης σκλαβιάς εσκέπασε την Ελλάδα. Και είναι τούτη η πιο σκληρή, η πιο απάνθρωπη, η πιο αιμοβόρα, η πιο αποπνιχτική σκλαβιά απ’ όσες εγνώρισε ως τώρα η πολυβασανισμένη χώρα μας στα τρεις χιλιάδες χρόνια της τρικυμισμένης ιστορίας της. Τα λυσσασμένα εθνικοφασιστικά θεριά της Ευρώπης που επρομελέτησαν κι’ ωργάνωσαν συστηματικά την υποδούλωση των Ευρωπαϊκών Λαών για να τους μετατρέψουνε σε αποικιακούς σκλάβους χωρίς ελπίδα λυτρωμού, χύθηκαν απάνω στην Ελλάδα. Τα ηρωικά παιδιά του Ελληνικού λαού εχτύπησαν κατάμουτρα τον πρώτο καταχτητή, τον ετσάκισαν, τον εταπείνωσαν, τον έσπρωξαν πίσω στα βουνά της Αλβανίας. Και τότες εξεκίνησαν κατά τη χώρα μας οι σιδερόφραχτες μεραρχίες, τα τανκς, τα κανόνια και τα αεροπλάνα των Γερμανών για να χτυπήσουνε μια χούφτα γενναίων στρατιωτών από την πλάτη. Μα και μ’ αυτούς ακόμα χτυπήθηκαν παλληκαρίσια οι Έλληνες στρατιώτες, ξέροντας από πριν, πως δεν μπορούνε βέβαια αυτοί, μια χούφτα άνθρωποι, σχεδόν άοπλοι, να κρατήσουν τον πύρινο ποταμό που κατέβαινε.
Μα ο αγώνας τους και η θυσία τους είχε σημασία συμβολική. Έδειχνε πως οι Έλληνες δεν είναι λαός «ώριμος για σκλαβιά». Έδειχνε πως οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά, που δεν τους την εχάρισε κανένας ποτέ, παρά πάντα, από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας ως το 21 και ως σήμερα, την καταχτήσανε με το αίμα τους και με τον ηρωισμό τους.
Και τότες, πίσω από τις σιδερόφραχτες μεραρχίες των Γερμανών κατέβηκαν και χύθηκαν στην Ελλάδα τα «λιοντάρια» του Μουσσολίνι και πλημμύρισαν τη χώρα μας, Ρούμελη και Μωρηά και νησιά και καλοστρώθηκαν οι «νικητές» στις πολιτείες και στα χωριά μας, κι’ από τότε τρώνε και πίνουνε ρουφώντας το αίμα μας. Και κατέβηκαν ακόμη πίσω από τούς Γερμανούς χωρίς να ρίξουν τουφεκιά και ν’ αντιμετωπίσουν Έλληνα στρατιώτη, άλλοι γενναίοι καταχτητές, οι Βούλγαροι φασίστες, κι’ άρχισαν κι’ αυτοί το ηρωικό τους έργο: να σβύσουνε τον Ελληνισμό από τη Μακεδονία και τη Θράκη. Κάτω από την προστασία των γερμανικών λογχών πάντα, έσφαξαν και σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, έκαψαν χωριά, ξεσπίτωσαν εκατοντάδες χιλιάδες, υπεχρέωσαν όλους τούς Έλληνες να προσθέσουν στα ονόματά τους την κατάληξη «ώφ» για να γίνουν Βούλγαροι, έβαλαν παπάδες Βουλγάρους στις εκκλησίες, Βουλγάρους δασκάλους στα σκολειά, για να «εκπολιτίσουν» κι’ αυτοί την Ελλάδα, κατά το παράδειγμα που τους δίνουν οι Ναζίδες «εκπολιτιστές» της Νορβηγίας, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας κτλ. Και κατέβηκαν ακόμα πίσω από τους Γερμανοϊταλούς στην Ελληνική Ήπειρο οι γενναίοι Αρβανίτες για το πατροπαράδοτο πλιάτσικο, και ξεφύτρωσαν στη Θεσσαλία μερικά θρασύδειλα, σιχαμερά σαλιγκάρια που λέγονται Ρουμανόβλαχοι, και τριγυρίζουνε τα χωριά ληστεύοντας, καίοντας, πλιατσικολογώντας και ρημάζοντας τον τόπο.
Και το κύμα της μαύρης σκλαβιάς χύθηκε κατόπιν πάνω στην ηρωική Κρήτη. Από τον ουρανό έπεσαν τα αρπαχτικά όρνια για να σκίσουνε με τα νύχια τους τις σάρκες του Κρητικού λαού. Κι’ όταν αντίκρυσαν την παλληκαριά ατρόμητων γέρων και παιδιών και γυναικών, έστησαν τα πολυβόλα τους και τα κανόνια τους και πέταξαν με τα αεροπλάνα τους πάνω απ’ τις πολιτείες και τα χωριά της Κρήτης, και με τη φωτιά και το σίδερο το πυρωμένο πίστεψαν πως θα δαμάσουν το ατρόμητο φρόνημα του λαού, που δεν άφισε κανένα καταχτητή να κοιμηθεί ήσυχη νύχτα, αιώνες ολόκληρους.
Και τώρα, πάνε δεκαοχτώ μήνες που εβάλθηκαν όλοι τούτοι οι «αρχοντολαοί» να δημιουργήσουνε τη «νέα τάξη πραγμάτων» και στην Ελλάδα. Και ο Ελληνικός λαός τη γνώρισε, ή καλλίτερα, την ξαναγνώρισε τη νέα τάξη των πραγμάτων, που είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος, και λέγεται με την αληθινή της λέξη «σκλαβιά». Μαύρη σκλαβιά και αρπαγή και βαρβαρότητα, και μπασιμπουζουκισμός και λεηλασία και ερήμωση της χώρας. Είναι η τάξη που ήθελαν να φέρουνε σε τούτη τη χώρα οι βάρβαροι της Ασίας, οι Πέρσες, οι Ούννοι, οι Μογγόλοι του Ταμερλάνου και του Τσιγγισχάν, οι Τούρκοι του Μουχαμέτη, με μόνη τη διαφορά, πως ετούτη τη φορά συνδέεται η τάξη αύτη και με την επιστημονικά ωργανωμένη ληστεία. Ό,τι είχε δημιουργήσει η εργασία του Ελληνικού λαού στα εκατό χρόνια της ελεύτερης ζωής του, όλα τα υλικά μας αγαθά εξαφανίστηκαν. Όλα τα τρόφιμα και τα υλικά που ήτανε στις αποθήκες μας, ζάχαρες, καφέδες, ρύζια, πετρέλαια, δέρματα, σιδερικά, εργαλεία και φάρμακα, ρουχισμός, μαλλιά και μπαμπάκια, μέταλλα, ακόμα και τα επιστημονικά εργαλεία από τα επιστημονικά μας εργαστήρια, όλα λεηλατήθηκαν. Όλα τα ζώα της καλλιέργειας, της τροφής, της μεταφοράς, άλογα, μουλάρια, βόδια, πρόβατα, γίδια, γουρούνια, γαλόπουλα, κότες, αρπάχτηκαν, φαγώθηκαν. Όλα τα μεταφορικά μας μέσα, αυτοκίνητα συγκοινωνίας, φορτηγά και πολυτελείας, μοτοσυκλέττες και ποδήλατα και κάρρα ακόμη, όλα μας τα βαπόρια, τα ιστιοφόρα, τα μπενζινόπλοια, επιτάχτηκαν, εξαφανίστηκαν και τώρα μας κοροϊδεύουν για πρωτόγονους νομίζοντας πως από ανέκαθεν κάναμε τις μεταφορές μας με τα δίτροχα άθλια κασσονάκια που τριγυρνούνε στους δρόμους της Αθήνας. Όλα τα προϊόντα της γης, ακόμα και κείνα που μας επερίσσευαν και τα πουλούσαμε στο εξωτερικό, έγιναν με μιας για μας αόρατα και σπάνια φαινόμενα. Όχι πια το σιτάρι, το κριθάρι, το καλαμπόκι, παρά το λάδι μας, οι ελιές μας, τα τυριά μας, το γάλα μας, οι σταφίδες μας, τα σύκα μας, τα κρασιά μας, τα λαχανικά μας, τα ψάρια μας, τα φρούτα μας, τα καπνά μας, τα χάσαμε από τα μάτια μας. Στη χώρα της ελιάς και του λαδιού πεθαίνουν οι άνθρωποι από πριξήματα, γιατί δεν έχουν σταγόνα λάδι να προσθέσουνε στα νερόβραστα χόρτα τους. Και φτάσαμε σήμερα να πληρώνουμε 27.000 δρχ. το λάδι την οκά, 22.000 το κρέας την οκά, 1.200 δρχ. την οκά τα σταφύλια τον Αύγουστο μήνα, 2.600 δρχ. την οκά το γάλα, στη στάνη μέσα, 2.500 δρχ. την τομάτα την οκά. Εχάθηκαν όλα τα καύσιμα υλικά, τα πετροκάρβουνα, το πετρέλαιο, η μπενζίνα, το ξυλοκάρβουνο. Κι’ αφού μας τα πήραν όλα τούτα και μας ανάγκασαν να καίμε τα δάση μας για να μαγειρέψουμε το φαγητό μας, μας κατηγορούν για βάρβαρους, «γιατί δεν σεβόμαστε τα δάση». Και συνάμα αυτοί κατεβάζουν βουνά τα ξύλα μας και τα καίνε στα καζάνια τους. Και αφού μας αφαιρέσανε όλα τα μέσα της δουλειάς και μας λιμοχτονούνε, μας κατηγοράνε γιατί είμαστε, λέει, τεμπέληδες, καφενόβιοι κι αεριτζήδες και θα μας βάλουνε, λέει, αυτοί να δουλεύουμε όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε.
Και δίπλα σ’ αυτή την άμεση καταλήστεψη βαδίζει από κοντά η επιστημονικά ωργανωμένη ληστεία. Σ’ όλες τις ελληνικές εμπορικές, βιομηχανικές και τραπεζιτικές επιχειρήσεις μπαίνουνε με το «έτσι θέλω», και αρπάζουν το 51% από τις μετοχές, υποδουλώνοντας έτσι με μιας για αιώνα τον άπαντα - όπως νομίζουν - την εργασία του Ελληνικού λαού. Στην αρχή θέλανε να μας ξεγελάσουνε με τα τυπωμένα χαρτιά τους τα μάρκα και τις λιρέττες της κατοχής, πως τάχα μας πλερώνουνε ό,τι αγοράζουνε. Ενώ απλούστατα το κλέβανε: Γιατί το χαρτί αυτό δεν είχε καμμιάν αξία ανταλλαχτική μέσα στη Γερμανία και την Ιταλία, δηλαδή μας έπαιρναν τα δικά μας πράματα χωρίς να υποχρεώνονται να μας δώσουνε τίποτα δικό τους, μας επλήρωναν με φρέσκο αέρα.
Μα ύστερα ανακαλύψανε πως είναι κόπος περιττός και έξοδο περιττό να τυπώνουνε καν μάρκα και λιρέττες. Καλλίτερα να τυπώνει χαρτί η «Ελληνική Κυβέρνηση» και να κάνει αυτή τα έξοδα, κι’ έτσι να μας κλέβουν όλα μας τα αγαθά με δικά μας λεφτά. Και τα έξοδα αυτά του στρατού της κατοχής έγιναν τόσο πολλά και αμέτρητα, που κανένα τυπογραφείο δεν προφταίνει να τυπώνει «χιλιάρικα». Όταν η Γερμανία ύστερα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο καταδικάστηκε να πληρώνει 2 δισεκατομμύρια μάρκα το χρόνο συνολική αποζημίωση για όλες τις τεράστιες ζημιές που είχε προξενήσει σ’ όλο τον κόσμο, έβγαλε φοβερές φωνές για την τρομερή αδικία της «ληστρικής» συνθήκης των Βερσαλλιών, και δικαιολογεί και το σημερινό ακόμη πόλεμο επειδή τότες εζήτησαν να την πνίξουν. Μα τί να πει λοιπόν η μικρή, φτωχή κι’ ερημωμένη Ελλάδα, που δεν έβλαψε κανένα, που κανενός τη χώρα δεν πήγε να καταπατήσει, ούτε κανενός να πάρει τα αγαθά, όταν οι καταχτητές της τής ερούφηξαν κι’ όλας σ’ ένα χρόνο μέσα δυόμιση δισεκατομμύρια μάρκα «για έξοδα στρατού κατοχής»; Και της ζητάνε τώρα να πλερώνει τα έξοδα της γερμανικής εκστρατείας στην Αφρική, βάζοντάς τηνε (άκουσον, άκουσον!!) να «δανείζει» η Ελλάδα στη Γερμανία 20 - 30 δισεκατομμύρια δραχμές το μήνα! Και τώρα δεν τρέφουμε μόνο τα στρατεύματα κατοχής, δεν πληρώνουμε μόνο τα γλέντια τους, τα μεθύσια τους, τα όργιά τους με τα κορίτσια μας και με τις αδερφές μας, όλη την αφάνταστη σπατάλη τους σε έργα, σε μεταφορές, σε χτίρια άχρηστα για μας, σε αεροδρόμια, σε φρούρια, που χτίζουν απάνω στη χώρα μας, παρά ταΐζουμε εμείς και το στρατό του Ρόμμελ, για να υποβοηθήσουμε να εγκαθιδρυθεί η «νέα τάξη» και στην Αφρική. Η «νέα τάξη» των γκάγκστερς!
Έτσι κατάντησαν να πεθαίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι από την πείνα, καταντήσαμε να δρασκελάμε κουφάρια στους δρόμους, να θάφτουμε τους νεκρούς μας σωριασμένους μέσα στα κάρρα των σκουπιδιών μας. Έτσι καταντήσαμε όλοι σκελετοί και τα παιδιά μας ατροφικά με καλαμένια ποδαράκια και μάτια σβυσμένα. Έτσι φυτεύεται στα στήθια μας η φυματίωση, κι’ η ατροφία, κι’ ο εκφυλισμός.
Κι’ όταν ο λαός που κατάχτησε τη λευτεριά του σε πολύχρονους αγώνες με το αίμα του, τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, να ζητήσει το δίκιο του, να διεκδικήσει το στοιχειώδες δικαίωμά του στη ζωή, στην τιμή, στην περιουσία του, τον σωριάζουνε στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον ξεσπιτώνουνε, του καίνε τα χωριά, του σκοτώνουνε τα παιδιά του και τουφεκιζούνε αθώους ομήρους για να πνίξουνε τη διαμαρτυρία του λαού.
Η πιο άναντρη, η πιο συχαμερή τυραννία που παρουσιάστηκε ποτές απάνω στη γη. Αληθινά «νέα τάξη» στον κόσμο. Ξαναγύρισμα στην πρωτόγονη βαρβαρότητα, κατάργηση κάθε νόμου, κάθε ηθικής, κάθε δίκιου. Ο νόμος της Ζούγκλας απάνω στην Ευρώπη! Αυτή είναι η νέα Ευρωπαϊκή τάξη.
2. ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ
Μα δεν είναι μόνο το αίμα που χύνεται, οι υλικές καταστροφές, η σωματική εξαθλίωση του λαού, που φέρνει ετούτη η μαύρη τυραννία μαζί της. Περισσότερο ακόμα και βαθύτερα και σκληρότερα χτυπάει το λαό η ηθική εξαθλίωση, που παρουσιάζουν ωρισμένα κοινωνικά στρώματα και ωρισμένα άτομα.
Όταν ο Χίτλερ επροετοίμαζε στα κρυφά τα εγκληματικά του σχέδια για την υποδούλωση των Ευρωπαϊκών λαών, συζητώντας κάποιαν ημέρα μ’ ένα φίλο του που τον ερωτούσε με ποιον τρόπο θα νικήσει την εσωτερική αντίσταση των λαών και θα την παραλύσει, είπε με τη συνειθισμένη του ξετσιπωσιά: «Σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους». Και η πρόβλεψή του αυτή επραγματοποιήθηκε δυστυχώς. Γιατί σ’ όλες τις χώρες βρέθηκαν οι διάφοροι Λαβάλ και Κουίσλιγκ για να προδώσουνε τον τόπο τους. Έτσι και στη δική μας χώρα από την πρώτη στιγμή έτρεξαν κοντά στους καταχτητές τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα.
Έτρεξαν πρώτα - πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώχτες. Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσίας, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένισή του και από τη σκλαβιά του. Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρωτήσανε πως μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: «Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός, που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα μάτια του».
Αυτά λοιπόν τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα κρύβουν από το λαό όλα τα εγκλήματα των καταχτητών, τους παρουσιάζουν για ευεργέτες του λαού, τους καίνε λιβανωτό, γιατί τάχα μας έστειλαν δέκα κουτιά γάλα, τη στιγμή που μας απογυμνώνουν από όλα μας τα αγαθά. Αυτοί κρύβουν από το λαό πως η Μακεδονία και η Θράκη κατακυρώθηκαν στους Βουλγάρους φασίστες και ρημάζεται απ’ αυτούς, πως την Ήπειρο την προορίζουν για την Ιταλική Αλβανία, πως τα Εφτάνησα και τις Κυκλάδες τις προσαρτήσανε κιόλας οι Ιταλοί. Αυτοί κρύβουν απ’ το λαό τις σφαγές, τις λεηλασίες, την πυρπόληση των χωριών, τις χιλιάδες τους φόνους, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τους σκοτωμούς των όμηρων. Αυτοί συγκεντρώνουν και δεσμεύουνε τα προϊόντα μας για να τα βρίσκουν έτοιμα να τα λεηλατούν οι ξένοι, αυτοί κρύβουν από το λαό τα δισεκατομμύρια που μας παίρνουνε κάθε μήνα οι γκάγκστερς εκμηδενίζοντας τις δραχμές μας. Αυτοί κρύβουν από το λαό πως εμείς χρηματοδοτούμε και τροφοδοτούμε την εκστρατεία της Λιβύης. Αυτοί ετοιμάζονται να μας επιστρατέψουνε κιόλας, να μας βάλουνε να σκάβουμε δρόμους στο ανατολικό μέτωπο ή κάπου αλλού και να στείλουνε τα παιδιά μας να πεθάνουνε στις παγωμένες ρούσσικες στέππες, πολεμώντας κατά των απελευθερωτών μας.
Γύρω από αυτά τα φιλόδοξα και ιδιοτελή «καθάρματα» - τον τίτλο τον τιμητικό τους τον έδωκε βλέπετε ο ίδιος ο πάτρωνάς τους - οργιάζουνε πάνω στο πτώμα της δυστυχισμένης Ελλάδος, ρουσφετολογούν, επιδιώκουν αξιώματα, θέσεις και πηγές πλουτισμού ένα πλήθος από άλλα καθάρματα. Πρώτα - πρώτα οι «Γερμανόφιλοι», οι «Ιταλόφιλοι» οι «εκ πεποιθήσεως φασισταί και εθνικοσοσιαλισταί», οι Γιοκαρίνηδες, οι Βλαβιανοί και οι Παμπουκάδες και οι Λοτίτσηδες και οι Τραυλοί, που άμα τους πεις να πάνε, λοιπόν, οι ίδιοι ως εθελοντές στο ρούσσικο μέτωπο για να πολεμήσουνε για «τας πεποιθήσεις των» παθαίνουν αγιάτρευτη μουγκαμάρα. Και γύρω από τους αρχιπροδότες Τσολάκογλους έχουνε συγκροτήσει τις συμμορίες τους τα «τσακάλια», όλοι οι ασυνείδητοι μεγαλοκαρχαρίες των θολών νερών, οι σπεκουλάντηδες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εργολάβοι, οι μεσάζοντες, οι «οικονομικώς συνεργαζόμενοι μετά των αρχών κατοχής». Τα διακόσια δισεκατομμύρια δραχμές που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν εβγήκαν όξω από τον τόπο μας. Είναι εδώ μέσα. Ποιός τα έχει; Που πήγαν; Μα από τα χέρια αυτών πέρασαν. Μετατράπηκαν σε πολυκατοικίες, σε πλούσια χτήματα, σε βίλλες, σε διαμαντικά, σε μπριλλάντια, σε χρυσές λίρες, σε έπιπλα, σε μπιμπελό, σε γουναρικά, σε χαλιά που σωριάζονται στα σπίτια τους. Ό,τι πουλάει ο καθένας από μας για να φτωχοζήσει, το ρολόϊ του, το χαλί του, τη βέρα του, το κόσμημα της γυναίκας του, την εικόνα, όλα πέρασαν στα χέρια των τσακαλιών. Αυτοί κάνουν όλες τις μεγάλες βρώμικες επιχειρήσεις σε συνεργασία με υπουργούς και με ξένους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί δημιουργοί της μαύρης αγοράς και όχι ο φτωχός μεταπωλητής, που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του πουλώντας πέντε οκάδες τομάτες ή τρεις οκάδες μαρίδα. Και όμως, η κυβέρνηση κυνηγάει ετούτους εδώ τους φτωχούς βιοπαλαιστές, και κανένα, μα κανένα «τσακάλι» δεν ετόλμησε να θίξει. Μα πώς να το θίξει; Είναι κοινοί συμμορίτες μαζί τους και τρώνε κάθε μέρα στα πλούσια τραπέζια τους. Οι προδότες και τα τσακάλια άνοιξαν το δρόμο στην ηθική εξαχρείωση. Και ξεφύτρωσαν έτσι όλα τα συχαμερά και βρωμερά σκουλήκια της ηθικής εξαχρείωσης: οι φραγκολεβαντίνοι και οι ντόπιοι χαφιέδες και καταδότες που επλημμύρισαν τα γραφεία της Γκεσταπό και των καραμπινιέρων με καταγγελίες και συκοφαντίες εναντίον πλήθους κόσμου. Αυτοί άνοιξαν το δρόμο της άτιμης προδοσίας που λυμαίνεται κάθε πολιτεία και κάθε χωριό της Ελλάδος. Τα εγκληματικά χέρια των ξένων τα οδηγούν άτιμοι χαφιέδες και προδότες για να βρίσκουνε παντού και να χτυπάνε κάθε Έλληνα πατριώτη, για να εκβιάζουνε, για να βασανίζουνε και να εξορίζουνε, να σκοτώνουνε. Αυτοί οι άτιμοι χαφιέδες και προδότες έδωκαν το παράδειγμα της «συνεργασίας» των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας με τη Γκεσταπό και τους καραμπινιέρους.
Και τέλος, αυτοί άνοιξαν το δρόμο για την εκπόρνεψη των γυναικών, που πήρε τέτοια καταπληχτική και αναπάντεχη έχταση στον τόπο μας. Πού είναι τα «πατροπαράδοτα ελληνικά ήθη και έθιμα»; Σε πολιτείες και χωριά τριγυρνάν οι ξένοι στρατιώτες αγκαλιασμένοι με τις γυναίκες μας, τις κόρες μας, τις αδερφάδες μας. Από τα μεγαλόσπιτα που χορεύουν και πίνουν σαμπάνιες και οργιάζουν οι μεταξοφορεμένες κυράδες με ξένους αξιωματικούς, ως τα χωρικά σπίτια που μπαινοβγαίνουνε φανερά οι ξένοι αγαπητικοί. Μπροστά στα μάτια μας είναι ακόμη οι ανάπηροι του πολέμου, με κομμένα χέρια και πόδια, οι τραυματίες, οι σακάτηδες. Ακόμα δεν έβγαλαν τα μαύρα οι χήρες και τα ορφανά του πολέμου. Κι’ οι φονιάδες τους γυρίζουν αγκαλιά με τις γυναίκες μας και τις αδερφές μας.
Και έτσι εγέμισαν οι πολιτείες και τα χωριά μας από αρρώστειες αφροδίσιες. Έτσι δώδεκα χρονών κορίτσια είναι γιομάτα σύφιλη. Και κοντά σε όλες τις άλλες πληγές του εκφυλισμού μπαίνει ακόμα και τούτη εδώ, ο εκφυλισμός από τη σύφιλη!
Και ολ’ αυτά τα βλέπουν οι προδότες και τα τσακάλια με ήσυχη συνείδηση και χαρούμενο μάτι και το λένε κιόλας φανερά. «Ας βαστάξει όσο μπορεί ετούτο το πανηγύρι. Εμείς πλουτίζουμε, εμείς καλοπερνάμε. Ευλογημένη η νέα τάξη των πραγμάτων». «Ευλογημένη η νέα τάξη των πραγμάτων», είχε την αναισχυντία να το πει αυτό ο Τσολάκογλου στη Θεσσαλία και στην Κρήτη, ανάμεσα στα καπνισμένα ερείπια από χωριά και πολιτείες, ανάμεσα στα κουφάρια των χιλιάδων αδικοσκοτωμένων, ανάμεσα στους αποσκελετωμένους από την πείνα πολίτες. Μα τα είπε ωχυρωμένος πίσω από τις γερμανικές ξιφολόγχες και τα πολυβόλα.
Να ιδούμε τι θα πει κι’ αυτός κι’ όλοι οι προδότες και τα τσακάλια, όταν οι ξιφολόγχες των ξένων και τα πολυβόλα τους και τα αεροπλάνα τους δεν θα είναι πια στον τόπο μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, και τούτοι όλοι εύχονται να μείνουνε πάντα εδώ. Η σκλαβιά να γίνει το μόνιμο καθεστώς της Ελληνικής γης.
3. Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ
Απέναντι σ’ αυτή τη φοβερή συμφορά, την άγρια μπόρα που ξέσπασε πάνω στη χώρα μας και καταβασανίζει το λαό μας, ποια είναι η στάση του λαού; Πώς αντιμετωπίζει ο λαός τα χτυπήματα που αναταράζουν όλη του τη ζωή; Από τη μια μεριά τα χτυπήματα της τυραννίας των ξένων καταχτητών, την αρπαγή του ψωμιού του, την ολόπλευρη στέρηση των μέσων της ζωής του, την αβεβαιότητα, τη μαύρη έγνοια που τον κατατρώγει την πάσαν ημέρα, το θάνατο που τον τριγυρίζει με χίλιες μορφές την κάθε στιγμή; Και από την άλλη μεριά τα χτυπήματα της προδοσίας, την άγρια και αχόρταγη μανία της κερδοσκοπίας, την αισχρή συνωμοσία των εκμεταλλευτών της δυστυχίας του;
Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα τα στρώματα του λαού μας είδανε να αναποδογυρίζεται και να γκρεμίζεται γύρω τους το οικοδόμημα της ζωής τους. Ο εργάτης έχασε τη δουλειά του, βρέθηκε στο δρόμο απένταρος. Μα και όποιος είχε δουλειά, το μεροκάματο του έγινε με μιας μηδενικό των μηδενικών. Ό,τι κέρδιζε όλο το μήνα δεν του έφτανε πια για να ζήσει ούτε μιαν ημέρα. Αν, πρωτήτερα, μπορούσε να τρώει αυτός και τα παιδιά του ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές, λίγα χορταρικά, τώρα χάθηκε και το ψωμί και η ελιά και το χόρτο. Το σκληρό μονοπάτι που βάδιζε πάντα, έγινε τώρα ο δρόμος του μαρτυρίου, που ωδηγούσε κι’ αυτόν και τη γυναίκα του και τα παιδιά του κατευθείαν στο νεκροταφείο. Στην ίδια θέση βρέθηκαν όλοι οι μισθωτοί. Ο ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος, ο τραγικός αυτός αιώνιος ακροβάτης ανάμεσα στην πείνα και στην κοινωνική αξιοπρέπεια, έχασε κάθε ισορροπία. Το κρυφό μαρτύριό του έγινε τώρα πια φανερό. Σιγά - σιγά αποσκελετώθηκε αυτός και η φαμελιά του. Τα ρούχα του κυλάν από πάνω του, το πρόσωπό του εσούρωσε. Όλοι γέρασαν με μιας και στα μάτια τους ζωγραφίστηκε η μαύρη έγνοια και η αγωνία η θανάσιμη. Η διάσταση ανάμεσα στο εισόδημα και στα πιο απαραίτητα έξοδα της ζωής έγινε τρομαχτική. Όλος ο μισθός δε φτάνει για να αγοράσει τα τρόφιμα δέκα ημερών, πέντε ημερών, τριών ημερών, μιας ημέρας. Όλος ο μισθός ενός μηνός δε φτάνει για να περάσει ένα ζευγάρι σόλες στα τρύπια παπούτσια του! Και για το μισθωτό, λοιπόν, άνοιξε πλατύς ο δρόμος του νεκροταφείου, η μαύρη πύλη του θανάτου από μαρασμό, που καταπίνει τα παιδιά του, τους γονιούς του, τη γυναίκα του και αυτόν τον ίδιον. Οι συνταξιούχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και τα θύματα των πολέμων έπαθαν χειρότερα. Οι μικροί και μεσαίοι εισοδηματίες και πολλοί, γλυκά αποκοιμισμένοι απάνω στο μαλακό προσκέφαλο της εξασφαλισμένης ζωής, ξύπνησαν τραγικά μπροστά στο τρομαχτικό φάσμα της πείνας.
Και όλοι αυτοί, εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εισοδηματίες, που άνοιξε με μιας βαθύς ο λάκκος μπροστά τους, άρχισαν να ξεπουλάνε ό,τι βρισκότανε σπίτι τους. Δαχτυλίδια, βέρες, ρολόγια, έπιπλα, χαλιά, τεντζερέδια, πιατικά, παπλώματα, κουβέρτες, ρουχισμός, πήρανε το δρόμο της αγοράς. Κάθε μικροοικονομία εξανεμίστηκε. Ό,τι κρυβότανε για στήριγμα των γηρατειών, η προίκα των κοριτσιών, το κεντητό προσκέφαλο, τα νυφικά σεντόνια, όλα πήρανε το δρόμο της αγοράς. Τα καταπίνει κάθε μέρα ο σκοτεινός λάκκος και όμως το τρομαχτικό φάσμα της πείνας είναι εκεί μπροστά τους. Ε! η ζωή είναι αβάσταχτη. Η σκλαβιά έγινε αβάσταχτη. Ο θάνατος είναι μπροστά μας. Λοιπόν τί περιμένουμε;
Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στα χωριά, μ’ όλη τη φαινομενική υπερτίμηση των αγροτικών προϊόντων και το φαινομενικό πλούτο που συσσωρεύεται στις κασσέλες μερικών αγροτών. Εδώ βέβαια φάνηκε στην αρχή σα να ήρθε αναπάντεχα ο χρυσός αιώνας. Οι χωριάτες είδανε με μιας να τρέχουνε τα χιλιάρικα μέσα στο σπιτικό τους, να μπαίνουν από τις πόρτες και τα παράθυρα τα λεφτά, και να χρυσοπουλιέται το σιτάρι τους, το καλαμπόκι τους, το λαχανικό τους, η πατάτα τους, η ελιά τους, το κρασί τους, το τυρί τους, το γάλα τους. Πίστεψαν πως τώρα μπορούνε κι’ αυτοί να ξεχρεώσουνε τα χτήματά τους, ν’ αγοράσουνε κι’ άλλα χτήματα, ν’ αγοράσουνε σπίτια στις πολιτείες, ν’ αγοράσουνε χρυσαφικά και διαμαντικά, μεταξωτές κάλτσες στις τσούπρες τους, ακόμα και πιάνα να κουβαλούνε στο χωριό. Σιγά - σιγά όμως άρχισαν να βλέπουν να λυώνει μπροστά στα μάτια τους ο θησαυρός. Για ένα ζευγάρι άρβυλα ή τσαρούχια, χρειάζουνταν τώρα σωρό τα χιλιάρικα, τα ζώα τους άρχισαν να ψοφάνε μη έχοντας τροφή, τους άρπαξαν οι ξένοι σταυρωτήδες τα πουλερικά τους και τα πρόβατά τους. Δεν έχουνε γάλα, δεν έχουνε αυγό να φάνε. Και ήρθε το κράτος να τους πάρει και τα γεννήματα με τη βοήθεια των καραμπινιέρων. Στο τέλος στερήθηκαν και το ψωμί. Δεκάδες πεθαίνουν οι φτωχοί χωριάτες από πείνα, γυμνοί και ξυπόλητοι περπατάνε. Και στο τέλος τέλος, και κείνοι που έχουνε σωριασμένα τα χιλιάρικα στις κασσέλες τους θα ιδούνε πως δε θα μπορούνε ούτε στον τοίχο να τα κολλήσουνε για ταπετσαρία γιατί θα τους λείπει η κόλλα. Είναι κοινή η συμφορά για όλους κι’ ας μη μας ξεγελάει ο Νιαγάρας του χαρτιού. Τα πραγματικά αγαθά, τα προϊόντα μας, ό,τι έχουμε υλικό αγαθό, αυτό εξατμίζεται, φεύγει, πάει στα ξένα χέρια και σε ξένες κοιλιές. Φτωχοί, πάμφτωχοι πρόκειται να γίνουμε όλοι, γιατί και τα σπίτια μας και στις πολιτείες και στα χωριά, και τα χωράφια μας, κι’ οι πέτρες ακόμα πρόκειται σε λίγο να βρεθούν σε ξένα χέρια. Ξένοι αφεντάδες πρόκειται να πάρουν όλα τα αγαθά μας, και μείς, σκλάβοι, αλευτέρωτοι, είλωτες, δούλοι, γυμνοί και ξυπόλητοι και κουρελήδες και πεινασμένοι πρόκειται να χύνουμε τον ιδρώτα μας πάνω σε τούτη τη γη, για να παχαίνουμε τους ξένους αφεντάδες και να πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε μέρα. Η μοίρα που φυλάνε για μας οι ξένοι καταχτητές είναι η μοίρα των μαύρων της Αφρικής, των κούληδων και των Κινέζων κουρελήδων που ψοφάνε σαν τις μύγες στις πολιτείες και στα χωριά.
Και κανένας μας αληθινά δεν ξεγελιέται. Απέναντι σ’ αυτή τη μαύρη δυστυχία, που μας έρριξαν, και που ο μόνος σκοπός τους είναι να την μονιμοποιήσουν, μια και μόνη είναι η ψυχική στάση του λαού μας απ’ άκρη σ’ άκρη, εξόν από τους προδότες και τα τσακάλια. Μίσος άγριο κι’ άρνηση απόλυτη!
Οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι αιματορουφηχτάδες ένα σκοπό έχουνε: Να μας λυγίσουνε τις ψυχές κάτω από τα χτυπήματα της συμφοράς, να σπάσουνε τα ζωτικά νεύρα της ζωής μας, να τσακίσουνε την ψυχική μας αντίσταση, να μας κάνουνε να δεχτούμε τη μαύρη μοίρα που μας ετοιμάζουνε, να μας ρίξουνε στην απελπισία και στη μοιρολατρεία.
Μα ο λαός αυτός με την τρισχιλιόχρονη ιστορία, που πέρασε μέσα σε τόσες συμφορές χωρίς να χάσει ποτέ την ελπίδα και τη δύναμη της άρνησης απέναντι σε κάθε καταχτητή, δε θα λυγίσει και τώρα και δε θα απελπιστεί. Και τώρα ολόψυχα ενωμένος θα ριζώσει στο χώμα το ελληνικό και στην ιστορία την ελληνική, και με ατσαλωμένη την ψυχή θα αντιτάξει στους τυράννους το «όχι», το «όχι» το οριστικό και αμετάκλητο. Και αυτό πραγματικά κάνει.
Δεν τον ελύγισεν η συμφορά και η παραζάλη, και τώρα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να το πει το «όχι» αυτό το μεγαλόφωνο και να το στηρίξει με όλα τα κορμιά και όλες τις αδάμαστες ψυχές. Αληθινά ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρεία.
Η μοιρολατρεία με τις δυο της μορφές. Τη μια που λέει: «Ό,τι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύνατοι, δε μπορούμε να αντισταθούμε στα θεριά που μας κατασπαράζουνε. Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας κι’ έχει ο Θεός! Ας παραδοθούμε στη μεγαλοψυχία των τυράννων μας». Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά. Η φωνή του Τσολάκογλου και των καθαρμάτων σαν κι’ αυτόν. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι’ αυτό κοιτάζουνε να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή των προδοτών. Και η άλλη μορφή της μοιρολατρείας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει: «Ας σταυρώσουμε τα χέρια κι’ ας περιμένουμε να μας ελευθερώσουν άλλοι!» Γιατί και τούτη η μορφή της μοιρολατρείας είναι αποδοχή της σκλαβιάς. Όποιος δέχεται να του χαρίσουν άλλοι τη λευτεριά του, αυτός ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ - πολύ πρόκειται ν’ αλλάξει αφέντη. Όχι! κανένα είδος συμβιβασμό, κανένα είδος μοιρολατρεία δεν αποδέχεται ο λαός ο ελληνικός. Και το έδειξε κιόλας και το δείχνει με τη διαγωγή του. Στις πολιτείες και στα χωριά μας, εξόν από τούς λίγους προδότες και τους εκμεταλλευτές, δεν υπάρχει καμμιά σκλαβωμένη ψυχή. Αγωνίζονται οι εργάτες και οι μισθωτοί στις πολιτείες, αγωνίζεται ο αγρότης. Στα βουνά της Ελλάδος αντηχεί κιόλας η γνώριμη φωνή της λευτεριάς. Η φωνή των καριοφιλιών του 21, η φωνή του μάνλιχερ του 42.
Όχι! Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ένας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αντίσταση ενεργητική. Παλλαϊκός αγώνας για την κατάχτηση την οριστική και την κατοχύρωση την οριστική της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωϊκή διάθεση του ελληνικού λαού μέσα στην αγωνία του. Η αγωνία του ελληνικού λαού, είναι η αγωνία λαού που θέλει να ζήσει και θα ζήσει. Που θα παλαίψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλαίψει και θα νικήσει.
Γιατί τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νοιώθουμε όλοι ζωντανή μέσα μας την εγερτήρια κραυγή του Ρήγα του Φεραίου, που εμψύχωσε τους προγόνους μας του 21.
«Καλλίτερα μιας ώρας ελεύτερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!»
4. ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝIΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση του ελληνικού λαού στην ξένη τυραννία και στη ντόπια προδοσία. «Καλλίτερα μιας ώρας ελεύτερη ζωή»! Μ’ αυτήν την απόφαση αντικρύζει ο ελληνικός λαός τα χτυπήματα των ξένων εθνικοφασιστών και των ντόπιων προδοτών. Ν’ αγωνιστεί, να παλαίψει, να νικήσει, να λυτρωθεί, να λυτρωθεί οριστικά από κάθε ξένη και ντόπια σκλαβιά.
Και η απόφαση αυτή ξεσπάει από χίλιες πλευρές. Και από χίλιες πλευρές γίνεται προσπάθεια να ριχτούνε συνθήματα για τον αγώνα και να οργανωθούνε δυνάμεις γι’ αυτόν.
Μα ένας τέτοιος αγώνας σκληρός και δυνατός, ένας αγώνας για ζωή ή θάνατο ενός λαού, δε μπορεί να διεξαχθεί ούτε με πρόχειρα συνθήματα, ούτε με πρόχειρες, σκόρπιες, ασυννενόητες και διασπαρμένες οργανώσεις.
Ο αγώνας αυτός βγαίνει μέσα από τη σημερινή αντικειμενική πραγματικότητα και από τη σημερινή ψυχική διάθεση ολόκληρου του λαού. Για να πετύχει, πρέπει να ανταποκρίνεται και στις ανάγκες της πραγματικότητας, και στην αληθινή ψυχική διάθεση του λαού. Πρέπει να ριζώσει βαθιά μέσα στα πράγματα, να ριζώσει μέσα στη γη μας, ν’ αγκαλιάσει την ακατανίκητη λαχτάρα του λαού για τη λευτεριά του. Γι’ αυτό είναι ανάγκη και τα γνωρίσματά του και οι σκοποί του και τα συνθήματά του να βγουν από μέσα από τις ανάγκες και μέσα από τους πόθους του λαού, και τότε μόνο θα οδηγηθούνε και στο σωστό δρόμο για την οργάνωσή του.
Ποια είναι λοιπόν τα γνωρίσματα αυτά του αγώνα;
Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δε μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο, παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να καταχτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και στον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι’ ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός, που μας προβάλλεται σήμερα επιταχτικά όσο ποτέ.
Στη μορφή του ο σημερινός αγώνας δε μπορεί, παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη, και τον αστό, και τον αγρότη και το διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
Μα ένας τέτοιος αγώνας, για να διεξαχθεί αποτελεσματικά δε μπορεί να είναι ακέφαλος ή πολυκέφαλος. Ασύνταχτα μπουλούκια, οσοδήποτε αποφασισμένα, δε μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Ασυννενόητες ομάδες, οσοδήποτε ηρωϊσμό κ’ αν δείξουνε, είναι καταδικασμένες στην καταστροφή.
Ένας τέτοιος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, για να διεξαχτεί αποτελεσματικά έχει ανάγκη πριν απ’ όλα, και περισσότερο απ’ όλα, από ενότητα. Ενότητα στους σκοπούς, ενότητα στην οργάνωση και ενότητα στην καθοδήγηση.
Αυτή είναι η επιταγή που έρχεται μέσα από τα πράματα και μέσα από τη λαϊκή θέληση.
Μ’ όλη την καλή τους πρόθεση οι διάφορες ομάδες που προθυμοποιούνται ν’ αναλάβουν ένα μέρος του αγώνα, θα φέρουν ολέθρια αποτελέσματα αν δεν κατανοήσουνε τη βασική αυτή απαίτηση.
Πρώτα - πρώτα, λοιπόν, ενότητα στους σκοπούς.
Ποιοι μπορεί να είναι σήμερα οι σκοποί ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα:
α) Η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστεια και τις υλικές στερήσεις. Όταν αφήσεις το λαό να πεθάνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά έπειτα πως θα κάνεις «στον κατάλληλο καιρό» εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι το ίδιο σα να λες, πως θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει.
Πηγή : tzortzopoulos.blogspot.com
