Ανυπότακτο Αγρίνιο

Με λένε εξέγερση. Η ηλικία μου απροσδιόριστη. . Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες, με ανισότητες. Με λένε εξέγερση Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας. Με λένε εξέγερση Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονται Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο. Με λένε εξέγερση Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιεν αν Μεν. Έγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης. Μάης Παρισιάνικος, Άνοιξη στην Πράγα

«Αλίμονο σε κείνες τις δημοκρατικές κοινωνίες, που αναθέτουν στους εκπροσώπους τους να στοιβάζουν λουλούδια και στεφάνια πάνω στα μνημεία των εξεγέρσεών τους, σκεπάζοντάς τα με τη σκόνη παράφορων επετείων. Αλίμονο σε κείνες τις δημοκρατικές κοινωνίες, που επιτρέπουν στους νόμιμα εκλεγμένους «θ(δ)εσμοφύλακες» τους να νομοθετούν «καλάθια της φτώχειας», κατάργηση δικαιωμάτων και εικονικές διαδικασίες έκφρασης, αγκιστρωμένων ανθρώπων στην αγωνία της επιβίωσης, μόνο. Αλίμονο σε κείνες τις δημοκρατικές κοινωνίες, «ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας “δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό”». Κανένα «Πολυτεχνείο» δεν οραματίστηκε την εθιμοτυπική δυστοπία της επετείου του. Ανυπότακτο Αγρίνιο»