Ανυπότακτο Αγρίνιο

Η δημοτική παράταξη  «Ανυπότακτο Αγρινίο» σχολιάζει την απάντηση που έλαβε από το δήμαρχο Αγρινίου αναφορικά με την αναθεώρηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και τη δυνατότητα που δίνει το νέο θεσμικό πλαίσιο να υπάρξουν τοπικά χωροταξικά σχέδια. "ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ ΒΗΞ Σε όλες τις προεκλογικές περιόδους κάθε διεκδικητής του δημαρχιακού θώκου δεν θα παραλείψει να χρησιμοποιήσει σε όλους τους τόνους τη λέξη «ανάπτυξη», χωρίς όμως να μπαίνει συνήθως στον κόπο να προσδιορίζει με ποιους συγκεκριμένους τρόπους αντιλαμβάνεται την έννοια αυτή. Βέβαια, σε μια χειμαζόμενη οικονομία σαν τη δική μας μάλλον είναι λίγοι αυτοί που προτίθενται να αναλύσουν τέτοιες έννοιες με όλες τις παραμέτρους τους, όπως η ταξική, η περιβαλλοντική κ.ά. Με τη δική τους λοιπόν αντίληψη περί ανάπτυξης, θα περίμενε κάποιος και δη ο ψηφοφόρος του εκάστοτε δημάρχου, να δει με ξεκάθαρο τρόπο την αξιοποίηση όλων των δυνατών εργαλείων που προσφέρει σήμερα το θεσμικό οπλοστάσιο που διαθέτουμε. Ένα από αυτά είναι κα

Γράφει ο Στέλιος Μερμιγκης Διαβάζω τα ρεπορτάζ των τοπικών site για την προχθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης μας για το περίφημο περιβαλλοντικό τέλος στους λογαριασμούς του νερού και διαπιστώνω ενα λάθος σημαντικό στις αναφορές τους. Το περίφημο αυτό τέλος που αποτελεί νόμο του κράτους κατ εφαρμογή κοινοτικής οδηγίας δεν αφορά το σύνολο των δήμων της χώρας αλλα ορισμένων. Αυτό βέβαια δεν το ξέραμε χθες στο συμβούλιο μιας και κανείς δεν φρόντισε να μας ενημερώσει επ αυτού. Το έμαθα μετά το πέρας της συνεδρίασης απο τον διευθυντή της ΔΕΥΑΑ. Εκει λοιπόν στα σκαλιά του κτιρίου της τράπεζας Ελλάδας πληροφορήθηκα οτι απο τον Φλεβάρη του 2019 με εγκυκλίους ορίστηκαν ποιοι δήμοι θα έχουν μηδενικό τέλος και ποιοι όχι. Ετσι ο Δήμος ναυπακτου και ο Δήμος της Πάτρας δεν έχουν αυτό το τέλος. Σε ερώτηση μου με ποια κριτήρια επεβλήθησαν αυτα τα τέλη στους οποιους δήμους ο άνθρωπος δήλωσε αναρμόδιος να μου απαντήσει. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει μετά απο αυτη την α

«Καθαρή» δουλειά είναι η ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ δουλειά Από τα παλιότερα χρόνια μέχρι και σήμερα υπάρχει ένα λειτούργημα (γιατί περί λειτουργήματος πρόκειται), για το οποίο η κοινωνία παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζει τη σπουδαιότητά του, επιφυλάσσει για όσους το εξασκούν την κοινωνική απαξίωση και την περιφρόνηση. Αναφερόμαστε στον κλάδο των δημοτικών υπαλλήλων της καθαριότητας, οι οποίοι, ανεξάρτητα από τις όποιες καιρικές συνθήκες, βρίσκονται στη θέση τους κάθε μέρα και κάθε νύχτα, για να μαζέψουν τα σκουπίδια και να μας απαλλάξουν από όσα περιττά και άχρηστα μας έχει φορτώσει η αχαλίνωτη υπερκατανάλωση, στην οποία μας έχουν οδηγήσει οι «ανοιχτές» αγορές της αφθονίας τους. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μας, οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί διαφόρων δασκάλων και ενηλίκων προς τα παιδιά που δεν τα κατάφερναν με τις απαιτήσεις του σχολείου ότι θα καταλήξουν «σκουπιδιάρηδες». Ο σκουπιδιάρης λοιπόν ήταν -ίσως να είναι ακόμη και σήμερα -το έσχατο επάγγελμα, η χαμηλότερη επαγγελματική στάθμη για όσους