Είναι εφικτή η άμεση δημοκρατία και ο πλουραλισμός;
Της Ελένης Πριοβόλου* Όταν θέτω αυτό το ερώτημα σε κοινό ή σε συζητήσεις παρέας, η πλειοψηφία βιάζεται να απαντήσει πως είναι ανέφικτο, κουμπώνει, κλείνει και στρέφει τη συζήτηση σε άλλα ζητήματα, χαρακτηρίζοντας την άποψη ως ουτοπία, με την χλευαστική έννοια του όρου. Δεν το παρεξηγώ καθώς έχω σαφή συνείδηση πως η έννοια του πολίτη, συμμέτοχου στα κοινά-μέσα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και ο ίδιος, ίδια, έχει υποστεί λοβοτομή. Το καθεστώς φυσικά, από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να καλλιεργήσει αυτή τη λογική μέσα από την τακτική, «καρότο και μαστίγιο». Μέσα από τους μηχανισμούς του παράγοντα-βουλευτή κατασκευάστηκε ένας ο άνθρωπος πελάτης και όχι πολίτης. Ατομοκράτης και όχι συλλογικός. Τα πολιτικά κόμματα για τα δικά τους συμφέροντα και την επιβολή της πολιτικής τους-αλλά και των συμφερόντων που τα στηρίζουν- μέσα από τις διαδικασίες του παλαιοκομματισμού επέβαλλαν την κομματική δημοκρατία ήτοι τον εγγλέζικου τύπου παλαιοκομματισμό