Για τη μέρα του νοσηλευτή, της νοσηλεύτριας

Γράφει ο Στέλιος Μερμιγκης

Στα χρόνια της πανδημίας και ο πιο άσχετος πλέον κατάλαβε ποια είναι εκείνα τα επαγγέλματα που είναι κοινωνικά χρήσιμα και απολύτως αναγκαία για την επιβίωση μας. Ένα από αυτά είναι και του νοσηλευτή. Αυτού του εργαζόμενου που η πολιτεία τον κακοπληρώνει και δεν αναγνωρίζει καν την επικινδυνότητα και τη βαρύτητα του, αφήνοντας τον να παλεύει μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες εργασίας κυριολεκτικά μέσα στις ανθρώπινες ακαθαρσίες και στα αίματα, με νυχτέρια και αργίες ως τα 67 του χρόνια που αν καταφέρει να βγει αλώβητος από όλα τούτα τότε θα πάρει ένα ξεροκόμματο ως σύνταξη.

Βλέπετε στη χώρα μας, ο μέσος νοσηλευτής δεν έχει τη λάμψη ενός Ρουβά που μπορεί να τσεπώνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για 17 λεπτά εμφάνισης το βράδυ της πρωτοχρονιάς ή το θράσος ενός Φουρθιωτη που προστατευόταν από την ελληνική πολιτεία με αστυνομικούς και ξεκοκάλιζε χιλιάδες ευρώ από διάφορα προγράμματα στήριξης της "υγιούς" επιχειρηματικότητας, ή την ξετσιπωσιά των περίφημων golden boys με τους παχυλούς μισθούς που μας ρουφούν το αίμα κάθε μήνα με τους δυσθεώρητους λογαριασμούς τους.

Το ερώτημα βέβαια που οφείλουν να απαντήσουν όλοι οι μάχιμοι και έντιμοι νοσηλευτές, είναι πόσο θα τους ανέχονται όλους αυτούς τους πολιτικούς απατεώνες και τα τσιράκια τους που βάζουν πλάτη καθημερινά για όλη αυτήν την αθλιότητα.

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιστρέψουμε τις παράλογες αξίες τούτου του κόσμου προκειμένου να τον φέρουμε στα ίσα του πριν να είναι αργά για όλους μας.