Η διαχείριση των κοινόχρηστων χώρων
Του Αντρέα Γκουρνελου, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός,υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αγρινίου με το Ανυπότακτο Αγρίνιο
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία μεγάλη αλλαγή στη χρήση των ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων. Ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται πολλές φορές σε χώρο κατανάλωσης και αυτό έχει εντυπωθεί στις νέες γενιές. Έτσι λοιπόν, εκλείπει από τη μνήμη τους, η διαβίωση σε δημόσιους χώρους, η χρήση τους ως τόπους ελεύθερης συνάντησης. Το νέο κοινωνικό status προωθεί τη δι-ημέρευση σε ιδιωτικούς χώρους, όπου ο καθένας κρίνεται από το περιεχόμενο και την ποσότητα της κατανάλωσης και όχι από ποιοτικές αξίες (συντροφιά, παρέα, συλλογικότητα). Η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε «κοινωνία της επιδεικτικής κατανάλωσης» και θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι μια πλατεία για να λειτουργήσει χρειάζεται εμπορικές χρήσεις. Με τη διείσδυση σε πολλούς τομείς της εμπορευματικής και καταναλωτικής λογικής οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ημιιδιωτικές ζώνες ή σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις σε αμιγώς ιδιωτικές.
Η εμπειρία δείχνει πως η παραχώρηση όλο και περισσότερων ελεύθερων χώρων προς εκμετάλλευση, δηλαδή προς «ιδιωτικοποίηση» περιορίζει ή και αναιρεί την κοινή χρήση, αν και η διατήρησή τους είναι βασική υποχρέωση του Δήμου έναντι των πολιτών για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους. Η αντίληψη να δίνονται αφειδώς άδειες κατάληψης ελεύθερων χώρων δείχνει την πολιτική αντίληψη και την κοινωνική προτεραιότητα.Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή με πρόταγμα την «ιερή εντολή» για ανάπτυξη.
Στο Δήμο μας είναι πολλές οι περιπτώσεις που έχουν δημιουργηθεί περίκλειστοι χώροι καταστημάτων, μια θάλασσα τραπεζοκαθισμάτων, σε πλατείες, πεζοδρόμους, στοές (με ζαρντινιέρες, τελάρα, υαλοπετάσματα, κατακόρυφες τέντες, πέργκολες κ.λπ.) στο δημόσιο χώρο δημιουργώντας ένα δεύτερο μαγαζί περιορίζοντας ή καταργώντας την όδευση και έλευση παρά μη μό-νο σε πελάτες και όλα αυτά σε αμφιβόλου αισθητικής παρεμβάσεις.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς, αν τα τέλη χρήσης -αν και όταν επιβάλλονται- εισπράττονται, αν οι έλεγχοι αιθαιρεσιών - αν και όταν γίνονται- εφαρμόζονται. Γιατί αν τα προηγούμενα γίνονται με κάποια αμέλεια ή/και επιπολαιότητα αφήνουν χώρο να αναπτυχθούν πελατειακές σχέσεις εξάρτησης και μικροδιαπλοκής. Και αν όλες οι αναφερθείσες καταλήψεις και η καθεμιά χωριστά είναι νόμιμη, είναι άραγε ηθικό και κοινωνικά αποδεκτό φαινόμενο; Να μην ξεχνάμε ότι η αισθητική είναι ηθική (του μέλλοντος) και προς το παρόν έχουμε εκλογες για το τώρα και το αύριο του τόπου.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία μεγάλη αλλαγή στη χρήση των ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων. Ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται πολλές φορές σε χώρο κατανάλωσης και αυτό έχει εντυπωθεί στις νέες γενιές. Έτσι λοιπόν, εκλείπει από τη μνήμη τους, η διαβίωση σε δημόσιους χώρους, η χρήση τους ως τόπους ελεύθερης συνάντησης. Το νέο κοινωνικό status προωθεί τη δι-ημέρευση σε ιδιωτικούς χώρους, όπου ο καθένας κρίνεται από το περιεχόμενο και την ποσότητα της κατανάλωσης και όχι από ποιοτικές αξίες (συντροφιά, παρέα, συλλογικότητα). Η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε «κοινωνία της επιδεικτικής κατανάλωσης» και θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι μια πλατεία για να λειτουργήσει χρειάζεται εμπορικές χρήσεις. Με τη διείσδυση σε πολλούς τομείς της εμπορευματικής και καταναλωτικής λογικής οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ημιιδιωτικές ζώνες ή σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις σε αμιγώς ιδιωτικές.
Η εμπειρία δείχνει πως η παραχώρηση όλο και περισσότερων ελεύθερων χώρων προς εκμετάλλευση, δηλαδή προς «ιδιωτικοποίηση» περιορίζει ή και αναιρεί την κοινή χρήση, αν και η διατήρησή τους είναι βασική υποχρέωση του Δήμου έναντι των πολιτών για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους. Η αντίληψη να δίνονται αφειδώς άδειες κατάληψης ελεύθερων χώρων δείχνει την πολιτική αντίληψη και την κοινωνική προτεραιότητα.Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή με πρόταγμα την «ιερή εντολή» για ανάπτυξη.
Στο Δήμο μας είναι πολλές οι περιπτώσεις που έχουν δημιουργηθεί περίκλειστοι χώροι καταστημάτων, μια θάλασσα τραπεζοκαθισμάτων, σε πλατείες, πεζοδρόμους, στοές (με ζαρντινιέρες, τελάρα, υαλοπετάσματα, κατακόρυφες τέντες, πέργκολες κ.λπ.) στο δημόσιο χώρο δημιουργώντας ένα δεύτερο μαγαζί περιορίζοντας ή καταργώντας την όδευση και έλευση παρά μη μό-νο σε πελάτες και όλα αυτά σε αμφιβόλου αισθητικής παρεμβάσεις.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς, αν τα τέλη χρήσης -αν και όταν επιβάλλονται- εισπράττονται, αν οι έλεγχοι αιθαιρεσιών - αν και όταν γίνονται- εφαρμόζονται. Γιατί αν τα προηγούμενα γίνονται με κάποια αμέλεια ή/και επιπολαιότητα αφήνουν χώρο να αναπτυχθούν πελατειακές σχέσεις εξάρτησης και μικροδιαπλοκής. Και αν όλες οι αναφερθείσες καταλήψεις και η καθεμιά χωριστά είναι νόμιμη, είναι άραγε ηθικό και κοινωνικά αποδεκτό φαινόμενο; Να μην ξεχνάμε ότι η αισθητική είναι ηθική (του μέλλοντος) και προς το παρόν έχουμε εκλογες για το τώρα και το αύριο του τόπου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου