Γενναιότητα

Του Στέλιου Μερμίγκη 

Γενναίος λέει ο Τριαντοπουλος γιατί θέλει να πάει σε μια δικαστική επιτροπή κεκλεισμένων των θυρών χωρίς τη βάσανο των ερωτήσεων των συνηγόρων των θυμάτων και χωρίς καν τη φυσική του παρουσία, με μια επιστολή μόνο προσδοκώντας την αθώωση του.

Προφανώς οι τύποι που μας κυβερνούν έχουν αλλοιώσει εκτός όλων των άλλων και τις έννοιες των λέξεων. Ας θυμηθούμε όμως μερικούς τύπους ανθρώπων που αξίζουν τον τίτλο του γενναίου και σίγουρα σ αυτούς δεν είναι οι κυβερνώντες. 

 Γενναίος λοιπόν κ. Μητσοτάκη είναι ο γονιός που μεγαλώνει ένα αυτιστικό παιδί με μια πολιτεία που αν δεν είναι εχθρική απέναντι του σίγουρα είναι απούσα.

 Γενναίος είναι ο οικοδόμος που αναγκάζεται σε ηλικία 70 ετών να κάνει μεροκάματο και να σκοτώνεται.

 Γενναίος είναι ο αγροτικός γιατρός που τον αφήνεται μόνο σε κάποια ακριτική γωνιά της χώρας να υπερασπίζεται την υγεία των κατοίκων της που κι αυτούς τους έχετε ξεχασμένους. Γενναία είναι η νοσηλεύτρια που παλεύει μόνη της μέχρι τα 67 της γιατί δεν της αναγνωρίζεις ότι εκτελεί βαριά και ανθυγιεινή εργασία,νυχθημερόν να φέρει βόλτα 40 και 50 ασθενείς σε κάποια από τα πάμπολλα αποδεκατισμένα σε προσωπικό νοσοκομεία. 

Γενναίοι είναι οι εθελοντές που βρέθηκαν στη Γάζα για να προσφέρουν ότι μπορούν για τον παλαιστινιακό λαό που σφάζεται καθημερινά από ένα καθεστώς που εσύ το στηρίζεις ολόψυχα.

Γενναίοι είναι οι φοιτητές μας που τολμάνε να βγάζουν τη γλώσσα τους απέναντι στη βαρβαρότητα της καταστολής σου και να διεκδικούν οξυγόνο για τη ζωή τους

Γενναίοι είναι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών που αντί να πενθούν τους δικούς τους ανθρώπους τα έβαλαν με ότι πιο σάπιο ορθώθηκε μπροστά τους όχι μόνο για να δικαιώσουν την μνήμη των αγαπημένων τους αλλά και για να αποδείξουν ότι μας αξίζει μια άλλη καλύτερη κοινωνία που δεν θα δολοφονεί 

Γενναίοι λοιπόν είναι όλοι οι άνθρωποι που καθημερινά μοχθούν με αξιοπρέπεια χωρίς να σέρνονται πίσω από τα πολιτικά σας γραφεία ζητιανευοντας λίγα από τα στοιχειώδη έως και την προσωπική τους βολή.

Ας θυμηθούμε τους υπέροχους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου σε τραγούδι που μελοποίησε ο μεγάλος μπουζουξής Πάππος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που συμπεριφέρθηκαν πραγματικά γενναία και έγιναν άγιοι 

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,

σα να 'ταν ένα ψέμα

άνθρωποι που δώσαν την χαρά,

που 'φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δε θα γιορταστούν

γιατί δε θα τους βρουν

ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά

για να 'χει τ' όνειρο

φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα

κεριά και καντηλέρια

τις χοές μας που και που στην γη

και τη ματιά στ' αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό

ασίκικο χορό

χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ! καρδούλα δώσ' μου δύναμη

να βρω κάποια στιγμή

κι εγώ τις αντοχές τους.