Το ιδιωτικό και το δημόσιο

Γράφει η Κυλάφη Σπυριδούλα*

Σκηνή 1η: Πρωινός περίπατος με το κατοικίδιο σε κεντρική γειτονιά της πόλης, λίγο πιο πέρα από την απαστράπτουσα κεντρική πλατεία και τους πεζοδρόμους της. Σπασμένες πλάκες πεζοδρομίων, αυτοκίνητα παρκαρισμένα ακόμη και πάνω στα πεζοδρόμια (λόγω και των υπό τρίμηνη ήδη ανακατασκευή δρόμων), σπασμένοι κάδοι απορριμμάτων, εναπόθεση βαρέων απορριμμάτων όπου τύχει.

Σκηνή 2η: Καταπάτηση πεζοδρομίων από ιδιώτες με αυτοσχέδιες δενδροφυτεύσεις δήθεν καλλωπισμού, αλλά επί της ουσίας για επέκταση του ιδιωτικού χώρου, ώστε το πεζοδρόμιο να είναι απροσπέλαστο από τους πεζούς και να εξασφαλίζεται μεγαλύτερη ιδιωτικότητα στα ισόγεια διαμερίσματα των ιδιοκτητών.

Σκηνή 3η: Τοποθέτηση λαμπτήρων σε δρόμο χωρίς προηγούμενη μελέτη λόγω αιτήματος μέρους μόνο των κατοίκων του δρόμου αυτού και παρά την διαμαρτυρία άλλων.

Σκηνή 4η ,5η, …: Σχολεία χωρίς φύλαξη λόγω απουσίας κονδυλίων για τη σημαντική θέση του επιστάτη, με περιορισμένη δυνατότητα θέρμανσης, με ελλιπείς υποδομές χρήσης των νέων τεχνολογιών και με φωτοτυπίες (πανάκεια των βιβλίων που δεν προσαρμόζονται στις νέες απαιτήσεις διδασκαλίας και εξέτασης μαθημάτων) πληρωμένες από την τσέπη των κακοπληρωμένων εκπαιδευτικών, αφού «το σχολείο δεν έχει χρήματα για όλα».

Συναισθήματα από θλίψη έως αγανάκτηση κι αυτά μόνο από τη στενή καθημερινή οπτική μιας δημότισσας εκπαιδευτικού. Αναρωτιέμαι κατά πόσον είναι θέμα παιδείας (κοινωνικής, πολιτικής, αισθητικής) και κατά πόσον είναι θέμα πολιτικής ευθύνης της εκάστοτε τοπικής εξουσίας.

Προφανώς και δεν μπορεί να επιτηρείται κάθε γωνιά της πόλης, όταν ο ίδιος ο δημότης δε νοιάζεται για τη γειτονιά του. Πιθανώς σε κάποιες παρατυπίες οι ενέργειες να γίνονται με καλή διάθεση, για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη (;) του γνωστού του γνωστού… Μάλλον δεν αρκούν τα κονδύλια για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες των εκπαιδευτικών μονάδων μιας πόλης. Ή, τέλος πάντων, ας κάνουμε και σε κάποιες αδυναμίες τα στραβά μάτια…

Το ερώτημα είναι: μήπως κάποιοι κάνουν σε μεγάλο βαθμό τα στραβά μάτια, γιατί βολεύει και, στο κάτω-κάτω, λίγοι να διαμαρτύρονται κάθε φορά; Αφού ο πολύς κόσμος είναι ευχαριστημένος…

Ως Ανυπότακτο Αγρίνιο προσπαθήσαμε ήδη και ελπίζουμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να μην γίνεται η σύγχυση και κατάχρηση, κάποιες φορές, του ιδιωτικού με το δημόσιο πεδίο δράσης. Η θητεία των μέχρι στιγμής δημοτικών συμβούλων μας θεωρούμε ότι στον τομέα αυτό αποτελεί δείγμα γραφής και ήθους.

*Κυλάφη Σπυριδούλα φιλόλογος υποψηφία δημοτική σύμβουλος με ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ