Ένα σχολείο που καταρρέει «ξεγυμνώνει» το κράτος
οι ρωγμές που διασχίζουν τους τοίχους δεν είναι «τεχνικά ζητήματα»,
είναι η πιο καθαρή ένδειξη της πολιτικής επιλογής των Κυβερνήσεων
να επιβιώνει η εκπαίδευση με τα απομεινάρια των προϋπολογισμών
Είναι γεγονός: το 6ο Γενικό Λύκειο Αγρινίου στέκει ως μνημείο εγκατάλειψης, όχι μόνο λόγω της ηλικίας του, αλλά εξαιτίας δεκαετιών πολιτικής αδιαφορίας, κρατικής υποχρηματοδότησης και μιας διαχρονικής λογικής που θέλει τη σχολική στέγη να αντιμετωπίζεται ως «περιττή δαπάνη». Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνειών: ένα σχολείο μισού αιώνα, με εμφανείς ρωγμές, με ταβάνια που υποχωρούν, με τοίχους που «σπάνε» σαν ξερά φύλλα, εξακολουθεί να λειτουργεί ως κανονικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, σα να μην κρατά στις πλάτες του τον κίνδυνο μιας μικρής ή μεγάλης τραγωδίας. Κι όμως, καθημερινά, εκατοντάδες μαθητές και καθηγητές μπαίνουν σε αυτές τις αίθουσες με την κρυφή ελπίδα πως «σήμερα δεν θα συμβεί κάτι». Η «κανονικότητα» που έχει επιβληθεί πάνω σε ένα κτίριο που δεν εξασφαλίζει ούτε τα ελάχιστα, είναι η μεγαλύτερη παραδοχή συλλογικής αποτυχίας.
Από τον Σεπτέμβριο του 2025, το πρόβλημα δεν κρύβεται πια. Μία αίθουσα σφραγίζεται, με επίσημη αιτιολογία την επικινδυνότητα. Οι μαθητές μετακινούνται στην αίθουσα εκδηλώσεων, η οποία τώρα λειτουργεί ως αίθουσα διδασκαλίας, παρά το ότι δεν πληροί ούτε στοιχειώδεις παιδαγωγικές προδιαγραφές. Μία ακόμα τάξη βρίσκει «στέγη» σε αποθήκη, έναν χώρο προορισμένο για υλικά και εξοπλισμό, όχι για ανθρώπους που προσπαθούν να μορφωθούν. Το Νοέμβριο, η δεύτερη αίθουσα κρίνεται επίσης επικίνδυνη και κλείνει. Οι μαθητές ειδοποιούνται να μην πλησιάζουν καν. Το μήνυμα είναι σαφές και κυνικό: το κτίριο καταρρέει, αλλά το σχολείο πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, πάση θυσία. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να σταματήσει ούτε καν μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης.
Το 15μελές περιγράφει μια εικόνα σκληρή αλλά ρεαλιστική: ρωγμές που φαίνονται από μακριά, τοίχοι που συγκρατούνται με επιδιορθώσεις ανάγκης, χώροι που κανονικά θα έπρεπε να χαρακτηριστούν ακατάλληλοι εδώ και χρόνια. Δεν χρειάζεται καν τεχνική έκθεση για να αντιληφθεί κάποιος την επικινδυνότητα, το βλέπεις, το νιώθεις, το ακούς όταν φυσάει. Η καθημερινότητα στο σχολείο έχει γίνει μια άσκηση επιβίωσης. Και την ίδια στιγμή οι υπεύθυνοι απαιτούν «υπομονή», «ηρεμία» και «κανονική ροή των μαθημάτων». Οι μαθητές ζητούν το αυτονόητο: να μπορούν να μπαίνουν στο μάθημα χωρίς τον φόβο ότι ο τοίχος δίπλα τους μπορεί να υποχωρήσει. Η φωνή τους αποδομεί τον μύθο της «φροντίδας» για τη δημόσια εκπαίδευση. Το κράτος που μιλά για «επένδυση στη γνώση» είναι το ίδιο που αφήνει τα παιδιά να κάνουν μάθημα σε αποθήκες.
Οι βουλευτές ζήτησαν να δοθεί το πιστοποιητικό καταλληλότητας του κτιρίου — αν υπάρχει. Το ότι κανένας αρμόδιος δεν μπόρεσε να παράσχει άμεσα μια καθαρή απάντηση, λέει περισσότερα από οποιαδήποτε επίσημη δήλωση. Το σχολείο λειτουργεί μεν, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βεβαιώσει ότι λειτουργεί με ασφάλεια. Οι ευθύνες γίνονται μπαλάκι ανάμεσα σε επικαλύψεις αρμοδιοτήτων. Το γνωστό ελληνικό παιχνίδι: κάποιοι επιβλέπουν, κάποιοι διαχειρίζονται, κάποιοι «δεν έχουν αρμοδιότητα» και οι μαθητές πάντα χαμένοι στη μετάφραση. Στις ανακοινώσεις των υπουργείων αναφέρονται προγράμματα, χρηματοδοτήσεις που «έρχονται», σχεδιασμοί «σε εξέλιξη». Κανένας όμως δεν απαντά στην βασική ερώτηση: είναι το κτίριο ασφαλές; Αν όχι, γιατί λειτουργεί;
Το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου, συλλογικότητες γονέων, εκπαιδευτικοί και πολίτες στηρίζουν ανοιχτά τα παιδιά. Οι παρεμβάσεις σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, οι συζητήσεις που ξεκίνησαν σε δημοτικές συνεδριάσεις και η πίεση που ασκείται δείχνουν ότι το θέμα ξεπερνά τις τέσσερις γωνίες του σχολείου. Δεν είναι απλώς θέμα ενός παλιού κτιρίου, είναι θέμα κοινωνικής προτεραιότητας. Πόσο αξίζει, τελικά, η ασφάλεια των μαθητών; Ποιος αποφασίζει αν ένα κτίριο μπορεί να περιμένει «λίγο ακόμα»; Και κυρίως: γιατί η εκπαίδευση της ελληνικής περιφέρειας αντιμετωπίζεται μονίμως ως δεύτερης κατηγορίας;
Η συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου διατύπωσε, με ομοφωνία, το αυτονόητο: Πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα. Αντιδήμαρχοι, τεχνικές υπηρεσίες και ο ιδιοκτήτης δεσμεύτηκαν σε ένα σύνολο παρεμβάσεων. Υποσχέθηκαν πλέγματα, στηρίξεις, μερεμέτια, στατικές εκτιμήσεις. Όλα απαραίτητα, όλα σωστά, αλλά όλα καθυστερημένα. Το κτίριο δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση μέσα σε ένα βράδυ. Η φθορά ήταν εδώ και θα εξακολουθεί να είναι και μετά τα μερεμέτια. Γιατί καμία «γρήγορη επισκευή» δεν μπορεί να είναι μια «ασφαλής» επισκευή για το μέγεθος μιας χρόνιας εγκατάλειψης.
Η αλήθεια είναι ότι το 6ο ΓΕΛ Αγρινίου δεν χρειάζεται επιδιορθώσεις. Χρειάζεται αντικατάσταση. Χρειάζεται ένα νέο σχολείο, σύγχρονο, αντισεισμικό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μαθητών του σήμερα. Οτιδήποτε άλλο είναι μια προσωρινή αναστολή της πραγματικότητας. Η Ελλάδα είναι μια από τις πιο σεισμογενείς χώρες της Ευρώπης, αλλά εξακολουθεί να εκπαιδεύει χιλιάδες παιδιά σε κτίρια του ’60 και του ’70 με ελάχιστες παρεμβάσεις. Όσο κι αν αυτό ακούγεται «ριζοσπαστικό», δεν είναι: είναι απλώς λογικό. Αν ένα σχολείο δεν είναι ασφαλές, δεν πρέπει να λειτουργεί. Κι αν χρειάζεται νέο κτίριο, πρέπει να χτιστεί. Όχι σε είκοσι χρόνια. Τώρα.
Η υπόθεση του 6ου ΓΕΛ Αγρινίου είναι η μικρογραφία μιας χώρας που δεν καταφέρνει να συνδέσει τον λόγο με την πράξη. Που μιλά για «ψηφιακό σχολείο», αλλά αφήνει τη σχολική στέγη να καταρρέει. Που υπόσχεται «ποιότητα στην εκπαίδευση», αλλά θεωρεί την υλική ασφάλεια πολυτέλεια. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο τεχνικό — είναι πολιτικό. Τα σχολεία μας δείχνουν τι είδους κοινωνία θέλουμε: οργανωμένη, ασφαλή, σύγχρονη ή πρόχειρη, επικίνδυνη και χτισμένη πάνω στη λογική του «βγάλ’ το όπως όπως».
Το 6ο ΓΕΛ Αγρινίου δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η επιλογή που κυριάρχησε ως σήμερα. Η απαίτηση όμως σήμερα είναι ένα σχολείο που δεν θα φοβάσαι να πας. Αν αυτό θεωρείται «ριζοσπαστικό», τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τις ρωγμές.
Υ.Γ. Αλήθεια σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκονται οι επισκευές και στο 3ο Γυμνάσιο Αγρινίου, το οποίο κι αυτό κρίθηκε ακατάλληλο από την αρμόδιο επιτροπή; Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί γι’ αυτό; Ή μήπως το σύνολο των δημοτικών συμβούλων και η τοπική κοινωνία είναι ήδη ενημερωμένοι για την πρόοδο των εργασιών και όλα βαίνουν καλώς;
Πηγή : agriniostories.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου