Ανυπότακτο Αγρίνιο

Του Σωτήρη Μερμίγκη "Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο" είπα ενώ ακόμη ήμουν με τον πατέρα μου εντός ενός λεωφορείου που είχε κολλήσει στη κίνηση, κατευθυνόμενος προς πλατεία συντάγματος. Έβλεπα τον κόσμο σαν ζωντανό ποτάμι να κατεβαίνει την Βασιλίσσης Σοφίας. Πέρναγε για ώρα χωρίς να αραιώνει η ροή ή ο κόσμος. Κάναμε νόημα στον οδηγό να μας αφήσει στο Μπενάκη γιατί βλέπαμε πως δεν θα προχωρούσε άλλο από τον κόσμο. Καθώς κατέβηκα στον δρόμο και πέρασα τις κλούβες των ΜΑΤ, ενσωματώθηκα και γω στο πλήθος, λίγο πιο πέρα από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στα Παλαιά Ανάκτορα. Είχε τόσο κόσμο μπρος μου που μου εμπόδιζε την κανονική θέαση τόσο της πλατείας όσο και των γνωστών βουλεβάρδων που καταλήγουν σε αυτή. Διπλα μου γυναικες με παιδια, ανδρες με πιτσιρικια, εναλλάσονταν κατευθυνόμενοι προς απάσες κατευθύνσεις. Σε μια στιγμή αποφασίζω να προχωρήσω πιότερο μέσα, να φτάσω Ερμού για να δω καλύτερα τι γίνεται, μια απόφαση που την εμπόδισε ο κόσμος που, σαν σαρδέλες, ήταν στιβαγμένος ασφυκτικ...

Απ’ τις δέκα το βράδυ καθότανε μοναχή στο μπροστά τραπέζι, στα δυο μέτρα απ’ την ορχήστρα. Καθότανε και μέσα σ’ ένα μισάωρο το πολύ, πρέπει να ‘χε πιει πάνω από μια οκά κρασί. Αφού ως κι ο Μάρκος, σ’ ένα σταμάτημα απ’ τα παιξίματα, «Κάνε κράτει» της είπε. Γύρισε αυτή τον κοίταξε και «Παίξε» του χαμογέλασε. «Παίξε κείνο τ’ απτάλικο που μ’ αρέσει». Της έγνεψε το κεφάλι και στρέφοντας στο πάλκο έκανε νόημα στους άλλους να το πιάσουν. Μπήκε πρώτα το μπουζούκι και σα γέμισε το τραγούδι με κιθάρες και λοιπά, ανατρίχιασε η ραχοκοκαλιά της. Όποτε και να τ’ άκουγε της βάραγε φλέβα, αλλά κείνη την ώρα βαρύς ήταν ο νταλκάς και μεράκι δεν έλεγε να βγει. Ξεγελιότανε κει με κάνα τακούνι στο τσιμέντο, με κάνα χτύπημα των δαχτύλων στο τραπέζι, τίποτα δεν έκανε. Άσε που το κρασί σαν νερό πια της φαινόντανε. Ήθελε κάτι άλλο. Κάτι που να την κάψει ως τα μέσα, μπας κι έβρισκε κουράγιο. Το σκέφτηκε από δω, από κει, ώσπου «Μια μπουκάλα κονιάκ μ’ ένα καθαρό», παρήγγειλε του γκαρσονιού. Και σα της άφησε το π...