Η ανάκτηση της Αλληλεγγύης ως τρόπος αντίστασης

Του Λεωνίδα Φραγκούλη, Αρχιτέκτονας, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με το Ανυπότακτο Αγρίνιο

Κατά τον θεμελιωτή της Κοινωνιολογίας Emile D. Durkheim (1858-1917), στο έργο του «Ο Καταμερισμός της Εργασίας στην Κοινωνία (1893)», στα πλαίσια της θεωρίας του για την ανάπτυξη των κοινωνιών, προσδιορίζεται η έννοια της αλληλεγγύης ως η συμπεριφορά που αναφέρεται στην αλληλοβοήθεια μεταξύ ατόμων και ομάδων και στην υποχρέωση τους να παρέχουν αμοιβαία συμπαράσταση και υποστήριξη προς ένα κοινό όφελος, και κατά τον Samora Mache “όχι ως μια πράξη φιλανθρωπίας, αλλά κυρίως ως πράξη ενότητας μεταξύ συμμάχων συμπολιτών”.

Στο σημείο αυτό είναι ιδιαιτέρως βοηθητική και η παρατήρηση του Eduardo Galeano, ότι «η φιλανθρωπία είναι ‘πάνω-κάτω’ και παραμένει ταπεινωτική για όσους τη λαμβάνουν σε αντίθεση με την αλληλεγγύη, η οποία είναι οριζόντια και λαμβάνει χώρα μεταξύ ίσων, προκαλώντας ευθέως τις σχέσεις εξουσίας», στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης της πεποίθησής μας, ότι είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση της εξουσίας που οδηγεί αντιδραστικά στην συστηματική υπόθαλψη και κατασυκοφάντηση των αλληλέγγυων σχηματισμών και συλλογικοτήτων με παράλληλη μικροαναπλήρωση του ηθικού κενού από θεσμικές φιλανθρωπικές δράσεις όπως τα κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια, φροντιστήρια, κλπ χωρίς όμως να γίνεται καμιά απολύτως προσπάθεια για την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση των εχόντων ανάγκη με παράλληλες (δημοτικές εν προκειμένω) δράσεις με σκοπό την άμβλυνση του φαινομένου της φτωχοποίησης και τελικά την εξάλειψή του.

Ξέρω, ξέρω,.. θα μου πείτε αμέσως ότι αυτά τα πράγματα διαφεύγουν των δυνατοτήτων των Δημοτικών Αρχών και δεν θα διαφωνήσω συνολικά, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να μην διαφεύγει των δυνατοτήτων τους η θετική πρόθεση και κυρίως η εργατικότητα στην κατεύθυνση δημιουργίας υποστηρικτικών δομών παροχής έμπρακτης και μακροπρόθεσμης αλληλεγγύης σε όλους όσους έχουν ανάγκες επιβίωσης και ειδικά σε όσους (φυσικά πρόσωπα, αγρότες, μικροεπαγγελματίες, κλπ) διώκονται από τους ολετήρες του νεοφιλελευθερισμού όπως είναι τα κοράκια των funds που, με τις ευλογίες των πρόσφατων κυβερνήσεων και της δικαιοσύνης, επιτίθενται καθημερινά στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών με πρόσχημα γελοίες οικονομικές εκκρεμότητες, τα καρτέλ της ενέργειας που έχουν μετατρέψει το δικαίωμα στην ηλεκτροδότηση σε ουράνιο αγαθό, την εμπορευματοποίηση του πόσιμου ύδατος, την διαχείριση της λαϊκής στέγης με όρους real estate, την επιβολή πάσης φύσεως τελών ανταποδωτικών και μη και πλείστες όσες άλλες περιπτώσεις κερδοσκοπικής και εισφοροαρπακτικής επιθετικότητας.

Μέρες που είναι, δεν βλέπουμε στις διακηρύξεις των υποψηφίων συνδυασμών τι σκοπεύουν να πράξουν, για παράδειγμα με τους πλειστηριασμούς και ειδικά αυτούς που αφορούν πρώτες κατοικίες (πάνω από 200 έγιναν στην περιοχή μας την προηγούμενη εβδομάδα !!!). Τι σκοπεύουν να πράξουν με τις εξώσεις, με τις αποκοπές ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκτόξευση των ενοικίων για στεγαστικές αλλά και για επαγγελματικές ανάγκες; Τι προτείνουν σε ότι αφορά την παροχή έμπρακτης νομικής υποστήριξης για όλα τα παραπάνω χωρίς να πρέπει οι, εξ’ ορισμού οικονομικά ευάλωτοι, πολίτες αναπόδραστα να αναζητούν νομικές υπηρεσίες συχνά τόσο υψηλού κόστους ώστε να καθίσταται αδύνατη η διαχείρηση των υποθέσεών τους; Που και πως προτείνουν στους πολίτες ότι θα λαμβάνουν έμπρακτη υποστήριξη χωρίς να πέφτουν στα νύχια των διαφόρων παρόχων ρεύματος, των εισπρακτικών εταιρειών, όσων υλοποιούν σωρηδόν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, όσων θυροκολλούν τα συνθλιπτικά αναγκαστικά μέτρα, όσων σε ανύποπτους χρόνους φωτογραφίζουν και υποεκτιμούν την αξία των σπιτιών μας πάντα προς όφελος των αρπακτικών και όσων τελικά συνεργάζονται με “το τέρας” γιατί απλά αυτή είναι η δουλειά τους;

Εμείς στο Ανυπότακτο Αγρίνιο αναγνωρίζουμε την έλλειψη θεσμικής υποστήριξης των πολιτών σε ότι αφορά τα ζωτικά τους δικαιώματα, θεωρούμε την Αλληλεγγύη κοινωνικό θεμέλιο λίθο και συνεχές ζητούμενο και θα εργαστούμε για την δημιουργία δωρεάν νομικών υποστηρικτικών δομών, προσβλέποντας στην ενδυνάμωση και την συνεργασία των σχετικών κινηματικών συλλογικοτήτων που έως τώρα τρέχουν και δεν σώνουν να βοηθήσουν όπου και όπως μπορούν.

Η Αλληλεγγύη θα έπρεπε να είναι θεσμική υπόθεση αλλά οπωσδήποτε παραμένει τουλάχιστον ηθική υποχρέωση όσων Δημοτικών Αρχών θέλουν να σέβονται τους πολίτες τους που διωκόμενοι και συχνά καταδιωκόμενοι επιμένουν να δίνουν νόημα και υπαρξιακή συνέχεια στους Τόπους τους.

Η Αλληλεγγύη είναι προαπαιτούμενη κάθε μορφής αντίστασης κατά της βαρβαρότητας και της επιβεβλημένης κακομοιριάς. Είναι η ίδια ένας τρόπος Αντίστασης.