Το Buzzer beater

Γράφει ο Στέλιος Μερμίγκης*

Στις 31 Αυγούστου το βράδυ έφυγα από το φαρμακείο του νοσοκομείου κατευθυνόμενος στο γραφείου του φίλου και συντρόφου Γιώργου για να κάνουμε μαζί με την αγαπημένη συντρόφισσα Ηλέκτρα το τελικό check ώστε να αποστείλουμε ηλεκτρονικά το συνδυασμό του Ανυπότακτου Αγρινίου. Έπειτα από μια υπερπροσπάθεια ελαχίστων ημερών καταφέραμε το ακατόρθωτο, να βρούμε τον απαιτούμενο αριθμό των υποψήφιων και να ακολουθήσουμε μια επίπονη και εξαιρετικά απαιτητική διαδικασία συμπλήρωσης των δικαιολογητικών και των υποχρεωτικών χρηματικών παραβόλων κάτι που οι άλλοι συνδυασμοί το είχαν οργανώσει εβδομάδες πριν, προκειμένου να δώσουμε το δικαίωμα στους συμπολίτες μας να μας ψηφίσουν ή όχι. Η στιγμή της αποστολής είχε συγκινησιακή φόρτιση, ήταν σαν να βάζαμε καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο σε κρίσιμο αγώνα πρόκρισης, Buzzer beater νομίζω ότι λέγεται αυτό. Κι όμως παρά τα δεκάδες τηλεφωνήματα συγχαρητηρίων που δεχτήκαμε για την επίτευξη ενός στόχου που φαινόταν σε όλους μας άπιαστο όνειρο, αυτό που με κρατούσε κατηφή ήταν η σκέψη ότι εδώ και μέρες αδυνατώ να ανταποκριθώ σ’ ένα από τα βασικά μου καθήκοντα, να δίνω το μοναδικό και άκρως απαραίτητο αντιικό φάρμακο ( PAXLOVID) για τον κορονοιό στους ασθενείς που προσέρχονταν στο φαρμακείο του νοσοκομείου μας. Μετά και την εξάντληση των τελευταίων αποθεμάτων και την διαδικασία της «ζητιανιάς» από νοσοκομείο σε νοσοκομείο βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να απαντώ καθημερινά σε δεκάδες συμπολίτες μου ασθενείς ότι το φάρμακο δεν υπάρχει αντικρίζοντας την απεγνωσμένη ματιά τους και ακούγοντας το αφοπλιστικό ερώτημα: και τώρα εμείς τι θα κάνουμε;. Η κανονικότητα αυτή έχει εγκατασταθεί στην ελληνική κοινωνία εδώ και κάμποσο καιρό για μια σειρά από φάρμακα. Την ίδια στιγμή που η χώρα και αυτό το καλοκαίρι καίγεται από άκρη σε άκρη αφανίζοντας οικοσυστήματα και ανθρώπους, συνάνθρωποι μας δολοφονούνται και τραυματίζονται από μια συμμορία νεοναζί που σουλατσάρουν ανενόχλητοι στη χώρα, πιλότοι πυροσβεστικών αεροπλάνων χάνουν τη ζωή τους γιατί αναγκάζονται να πετούν με ιπτάμενα σαπάκια, φάρμακα πλέον δεν έχουμε να δώσουμε ούτε για τον covid που βρίσκεται σε έξαρση αυτή τη περίοδο, οι υποψήφιοι μνηστήρες των δημαρχιακών θώκων σε όλη την επικράτεια σπαταλώντας άκοπα χρήμα για την προβολή τους με πασαρέλες υποψηφίων, χαμόγελα και χαιρετούρες κρύβοντας επιδεικτικά κάτω από το επικοινωνιακό χαλί τους όλο το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο που διέπει την λειτουργία του πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης, αναπαράγουν με περισσή ευκολία την πρόθεση τους να δημιουργήσουν πράσινες, έξυπνες, ανοιχτές, αναπτυξιακές πόλεις επειδή έχουν τη γνώση και τις ικανότητες αγνοώντας όμως όλη τη φρικτή πραγματικότητα και τις πολιτικές αιτίες που διαμορφώνουν αυτήν. Είτε ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, είτε ψεύδονται ασύστολα, ίσως και τα δύο.

Όταν λοιπόν αδιαφορείς για τη πολιτική και δίνεις απλόχερα την συναίνεση σου δια της ψήφου σου ή με τη σιωπή σου σε όσα φρικτά συμβαίνουν γύρω μας αυτή τη στιγμή ε είναι σίγουρο ότι ο λογαριασμός αργά ή γρήγορα θα σου χτυπήσει τη πόρτα.

Σχήματα σαν αυτό του Ανυπότακτου Αγρινίου που εδώ και 9 χρόνια έχει δώσει τα απαιτούμενα δείγματα γραφής με τη στάση του και την παρουσία του σε καθετί που χρειάζεται υπεράσπιση και διεκδίκηση για την κοινωνική πλειοψηφία, δεν θα σταματήσουν να υποστηρίζουν ότι: δεν μπορούμε να δεχτούμε σαν νομοτέλεια αυτή τη βάρβαρη κοινωνική συγκρότηση που συμπυκνώθηκε με τραγικό τρόπο στο έγκλημα των Τεμπών με τη φράση πάμε και όπου βγει. Είναι βέβαιο ότι μπορούμε να πάμε αλλιώς και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.

*Ο Στέλιος Μερμίγκης είναι φαρμακοποιός στο Νοσοκομείο Αγρινίου