Ανυπότακτο Αγρίνιο

Γράφει ο Στέλιος Μερμίγκης  Φέτος στις 14 Απριλίου συμπληρώνονται 81 χρόνια από την αποφράδα μέρα για την πόλη του Αγρινίου, εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής του 1944. Τα ξημερώματα ο λοχίας Καρλ Βέρνερ οδήγησε στην κρεμάλα τρεις Αγρινιώτες αγωνιστές: τον Αβραάμ Αναστασιάδη, 52 ετών, τον Πάνο Σούλο, 22 ετών, και τον Χρήστο Σαλάκο, 23 ετών. Και αυτή ήταν η αρχή του θανατικού. Οι ταγματασφαλίτες φτάνουν διψασμένοι για εκδίκηση στις φυλακές της Αγίας Τριάδας. Συντονίζουν με προσοχή τη φρίκη. Επιλέγουν 117 ανθρώπους, τους χωρίζουν σε δεκάδες και τους εκτελούν. Απολογισμός 120 νεκροί, 117 τυφεκισμένοι και ακόμα τρεις αιωρούμενοι, χωρίς ταφή. Το μεσημέρι της επομένης, Μεγάλο Σάββατο, κατεβάζουν τους κρεμασμένους και τους πετούν στον λάκκο να σμίξουν με τους υπόλοιπους. Η φρίκη είχε αφορμή. Ηταν τα αντίποινα για το σαμποτάζ της σιδηροδρομικής γραμμής που προηγήθηκε λίγες μέρες πριν στην ευρύτερη περιοχή από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ο Σαλάκος, λίγο πριν τον κουκουλώσουν, απευθύνθηκε στον προδό...

Με αφορμή το βιβλίο του Π. Παπακωνσταντίνου «Το Γκρίζο κύμα» Γράφει ο Στέλιος Μερμίγκης  Ανάμεσα στο μέγιστο φως και στο μηδενικό φως υπάρχει το γκρι. Είναι το σημείο όπου το φως χάνεται και αρχίζει η πορεία προς το σκοτάδι, το γκρι με άλλα λόγια είναι το σημείο εκκίνησης προς το μαύρο. Γκρι ή αλλιώς φαιό όπως ακριβώς οι στάχτες που αντικρίζουμε μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά και οι καπνοί που θολώνουν τον αέρα και μας πνίγουν. Ένα τέτοιο γκρίζο κύμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο μας στην ευρωπαϊκή ήπειρο στην αμερικανική ήπειρο και όχι μόνο. Το φαινόμενο της ακροδεξιάς σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές φαίνεται πια από παντού να αναβλύζει και να εμφανίζεται ως η νέα πολιτική δύναμη που θα σαρώσει πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, όλα τα κοινωνικά αντίβαρα της που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου με αφορμή τα πρόσφατα καταθλιπτικά αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών αποφάσισε να ασχοληθεί με το φαινόμενο αυτό στο τελευταίο του βιβλίο στο ένατο κατά σειρά π...

Του Στέλιου Μερμίγκη   Το κρατικό έγκλημα των Τεμπών που συγκλόνισε την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο, έφερε στην επιφάνεια με χειμαρρώδη τρόπο όλη την παθογένεια, τη σήψη και τη διαφορά της ελληνικής πολιτείας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ταχύτητα του κρατικού μηχανισμού όταν έτρεξαν τα έργα της εκχέρσωσης αρχικά και στη συνέχεια του μπαζώματος στον τόπο του εγκλήματος; Έδωσαν με απευθείας ανάθεση εντολή σε άνθρωπο, που η εταιρεία του χρωστούσε στο δημόσιο και για το λόγο αυτό έφτιαξε μια άλλη με διαδικασία fast track στο όνομα του παιδιού του, για να εισπράξει το ασύλληπτο ποσό των 650 χιλιάδων ευρώ με χρήματα από το ταμείο ανάκαμψης, βαφτίζοντας, προφανώς, τα έργα αυτά αναπτυξιακά. Την ίδια στιγμή ο Δήμος Αγρινίου εδώ και χρόνια έχει εντάξει στο ταμείο ανάκαμψης ένα έργο που αφορούσε την βελτίωση της κυκλοφορίας των οχημάτων, άρα και της ασφάλειας μας, με τη δημιουργία ενός κυκλικού κόμβου (round about) στο τέρμα της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, στη βορειανατολικ...

Του Στέλιου Μερμίγκη   Γενναίος λέει ο Τριαντοπουλος γιατί θέλει να πάει σε μια δικαστική επιτροπή κεκλεισμένων των θυρών χωρίς τη βάσανο των ερωτήσεων των συνηγόρων των θυμάτων και χωρίς καν τη φυσική του παρουσία, με μια επιστολή μόνο προσδοκώντας την αθώωση του. Προφανώς οι τύποι που μας κυβερνούν έχουν αλλοιώσει εκτός όλων των άλλων και τις έννοιες των λέξεων. Ας θυμηθούμε όμως μερικούς τύπους ανθρώπων που αξίζουν τον τίτλο του γενναίου και σίγουρα σ αυτούς δεν είναι οι κυβερνώντες.   Γενναίος λοιπόν κ. Μητσοτάκη είναι ο γονιός που μεγαλώνει ένα αυτιστικό παιδί με μια πολιτεία που αν δεν είναι εχθρική απέναντι του σίγουρα είναι απούσα.  Γενναίος είναι ο οικοδόμος που αναγκάζεται σε ηλικία 70 ετών να κάνει μεροκάματο και να σκοτώνεται.  Γενναίος είναι ο αγροτικός γιατρός που τον αφήνεται μόνο σε κάποια ακριτική γωνιά της χώρας να υπερασπίζεται την υγεία των κατοίκων της που κι αυτούς τους έχετε ξεχασμένους. Γενναία είναι η νοσηλεύτρια που παλεύει μόνη της μ...

Του Στέλιου Μερμίγκη  Άλλο ένα συνέδριο πραγματοποιήθηκε στη περιοχή μας πριν από λίγες μέρες, με επιτυχία όπως μας ενημέρωσαν οι διοργανωτές του. Στο forum αυτό με τίτλο «ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ ΜΕ «Υ-Γ-Ι-ΕΙ-Α» KAI ΕΥΦΥΙΑ» οι ομιλητές του καταπιάστηκαν με διάφορα θέματα, από τον πρωτογενή τομέα μέχρι εκείνον των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεσπόζουσα θέση σε αυτό, άρα και στη προβολή της, είχε η εταιρεία ΤΕΡΝΑ, όπου βρήκε «πρόσφορο βήμα» να διαφημίσει τα πολυπόθητα για αυτήν έργα της. Μαθαίνουμε επίσης ότι συνδιοργανωτής του συνεδρίου αυτού ήταν και ο Δήμος Αγρινίου με το ποσό των 15.500 ευρώ. Ο δήμαρχος, μαζί και με άλλους αντιδημάρχους φυσικά, παρευρέθη στο συνέδριο αυτό και θα περίμενε κανείς, να πάρει το λόγο και να εκφράσει την αντίρρηση του στο φαραωνικό έργο της αντλιοσιοταμίευσης που ετοιμάζει η ΤΕΡΝΑ για τη λίμνη Τριχωνίδα, καθώς και για τα άλλα της έργα, όπως αυτά των πλωτών φωτοβολταικών στις τεχνητές λίμνες του δήμου μας Κρεμαστών και Καστρακίου. Οι ομόφωνες αποφάσεις του δημοτικο...

Ιστορίες λογοκρισίας Χριστόφορε δεν ήξερες δεν ρώταγες; Την ώρα που όλη η Ελλάδα σε κάθε γωνιά της συγκλονιζόταν από μια απέραντη λαοθάλασσα που ζητούσε αφενός επιτακτικά δικαιοσύνη και αφετέρου να μπει επιτέλους ένα φρένο στην καταστροφική πορεία της χώρας, το Αγρίνιο παρά τη μεγαλειώδη του συγκέντρωση γίνεται για μια ακόμη φορά διάσημο στο πανελλήνιο για τους λάθους λόγους. Φαίνεται ότι υπάρχει μια παράδοση λογοκρισίας η οποία ανεξάρτητα από ποια δημοτική αρχή βρίσκεται στα πράγματα την τηρεί απαρέγκλιτα. Αναφερόμαστε στην ακύρωση της προγραμματισμένης παράστασης του Χριστόφορου Ζαραλίγκου στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης μας την Κυριακή 9 Μαρτίου. Κατά τον καλλιτέχνη η ακύρωση γίνεται διότι η Δημοτική Αρχή δέχτηκε πιέσεις από την τοπική εκκλησία. Το έργο αυτό το έχουμε δει ξανά στο παρελθόν. Το 2006 ακυρώνεται η προβολή της ταινίας Κώδικας ντα Βίντσι στον δημοτικό της κινηματογράφο, ο μοναδικός σε όλη την επικράτεια που υλοποίησε μια τόσο απαράδεκτη “λογοκρισία”. Το ίδιο είχαμε και το ...

Του Λευτέρη Τηλιγάδα Χρειάστηκαν να γίνουν πολλά, για να γίνει το αυτονόητο: μια μικρή τοπική κοινωνία να τοποθετηθεί απέναντι σε ένα «φαραωνικό» και επικίνδυνο έργο για τα γεωλογικά και γεωφυσικά της δεδομένα, και εξαιρετικά καταστροφικό για το σύνολο των φυσικών της πόρων, που χρόνια τώρα έχουν σχεδιασθεί να δρομολογήσουν μια ήπια μορφή ανάπτυξης που θα σέβεται το περιβάλλον και στην ιστορία του. Και τι δεν είδαμε αυτές τις μέρες! Σημαντικά έγγραφα «εξαφανίστηκαν» στο συρτάρι της αυτοδιοικητικής γραφειοκρατίας, καταργώντας το δικαίωμα των κατοίκων ενός ορεινού δήμου της περιοχής μας στην ενημέρωση τους έγκαιρα, έγκυρα και επίσημα. Πρόχειρα σχεδιασμένες ενημερωτικές εκδηλώσεις της τελευταίας στιγμής από στελέχη μιας επιχείρησης, που από το 2010 είχε συμπεριλάβει στους σχεδιασμούς της έναν από τους σημαντικότερους περιβαλλοντικούς πόρους, όχι μόνο μιας ολόκληρης περιφέρειας, αλλά και της χώρας γενικότερα, Ηγεμονικοί «δεκάρικοι» ενός αυτοδιοικητικού, που με καθαρά «μπακαλίστικο τρόπο»,...

Κάποτε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ο Μάνος Χατζιδάκις έτρωγε με νέους τότε συνεργάτες του από το Τρίτο Πρόγραμμα που διεύθυνε, σε κάποιο μαγαζί. Απέναντι ένας νεαρός πολύ «αριστερός» ενταγμένος απόλυτα στο κλίμα της εποχής ένιωσε την ανάγκη να απευθυνθεί στον Χατζιδάκι αποκαλώντας τον: «φασίστα». Αντέδρασε άμεσα η παρέα του συνθέτη αλλά τους συγκράτησε ο ίδιος και με περισσή ψυχραιμία απάντησε στο νεαρό λέγοντας του: «αποκάλεσε με όπως θες! Δεν έχω κανένα πρόβλημα αρκεί να είμαι πάντα απέναντι σου!» Έτσι και εγώ Δήμαρχε, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις που δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο τις αντιλήψεις σου για την ανάπτυξη και το δημόσιο συμφέρον του τόπου μας, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πεις ότι θες για μένα, αρκεί να σ’ έχω πάντα απέναντι μου!

Ο Γιώργος Τζωρτζόπουλος γράφει στο Short Stories για το γλυπτό – μακέτα της Μακρονήσου που ο ίδιος φιλοτέχνησε χρησιμοποιώντας χώμα, πέτρες, σίδερο και συρματόπλεγμα από το νησί στο οποίο έζησε εξόριστος ο πατέρας του Τούτο το σημείωμα οφείλεται στην πίεση του Στέλιου Μερμίγκη να γράψω κάτι που θα δημοσιευτεί σε σχέση με την προσπάθειά μου για τη χωμάτινη απεικόνιση της Μακρονήσου. Στο κολαστήριο της Μακρονήσου η βαρβαρότητα, η κτηνωδία και το μίσος των συνεργατών των κατακτητών της χώρας (ενάντια σε αυτούς που με τον αγώνα τους στις πόλεις και στα βουνά λευτέρωσαν την πατρίδα) ξεπέρασαν κάθε όριο. Στον «Παρθενώνα» του ξενόδουλου πολιτικού προσωπικού, των τουριστών του Καΐρου, στη μαύρη καταχνιά της χώρας, στο υπαίθριο Νταχάου χάθηκαν ζωές. Τσακίστηκαν κορμιά. Καταστράφηκαν άνθρωποι και οργίασαν φρικαλέοι βασανιστές . Στη Μακρόνησο έχω πάει τέσσερις φορές. Τις δύο από αυτές απόλυτα στοχευμένα. Τη μία για να κάνω τη διαδρομή από τους Φούρνους προς τη ΣΦΑ (Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών)...

  Η πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής Θέρμου να ενημερώσει τους κατοίκους της περιοχής για το φαραωνικό έργο της αντλησιοταμίευσης που προτίθεται να κατασκευάσει η «εθνική μας εταιρεία» στη λίμνη Τριχωνίδα (περιοχή NATURA για να μην ξεχνιόμαστε) ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Ενημέρωση λοιπόν, από ένα ολόκληρο επιτελείο ειδικών μιας εταιρείας που είναι μέρος του καρτέλ ενέργειας και που κάθε μήνα μας απομυζά μέσω των υπέρογκων λογαριασμών μας, για την (δήθεν) χρησιμότητα του έργου. Μια χρησιμότητα  που κατά την εκτίμηση μας αφορά στην αύξηση κερδοφορία της μόνο. Ένα έργο που κυοφορείται από το 2021 αλλά κανένας από τους τοπικούς άρχοντες της περιοχής δεν ένιωσε την ανάγκη να ενημερώσει όλα αυτά τα χρόνια τους πολίτες ή να απευθυνθεί σε επιστημονικούς φορείς όπως τα πανεπιστήμια ή το τοπικό παράρτημα του ΤΕΕ προκειμένου να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη άποψη για την αναγκαιότητα ή μη του έργου αυτού. Έτσι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και με την πίεση του κόσμου αναγκάστηκαν ν...

Του Λευτέρη Τηλιγάδα Το δικό μας ΟΧΙ στην αντλησιοταμίευση Είναι ΝΑΙ στις ενεργειακές κοινότητες της αυτοδιοίκησης και των κινημάτων, που στοχεύουν στην ικανοποίηση των αναγκών μας Σε αναμονή των επιστημονικών συμπερασμάτων, με βάση τα οποία η τοπική αυτοδιοίκηση του Αγρινίου συμφώνησε να πράξει τα ανάλογα και μετά την ηχηρή -σε επίπεδο συνεδρίασης δημοτικού συμβουλίου- πολιτική εναντίωση όλων των παρατάξεων στην αντλησιοταμίευση από τη λίμνη Τριχωνίδα, ας δούμε μερικά στοιχεία που την αφορούν. Δυστυχώς το δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου δεν έχει τη θεσμική εκείνη δύναμη να αποφασίσει για το αν η ενέργεια είναι εμπόρευμα ή αγαθό. Γι’ αυτά αποφασίζουν οι πλειοψηφίες των εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο. Αν για όλους εμάς (πολίτες, δημοτικούς συμβούλους, επικεφαλής παρατάξεων και δημοτικές αρχές) η ενέργεια είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα, θα φανεί από τις πολιτικές επιλογές όλων μας στις επόμενες εθνικές εκλογές και στην πλειοψηφία της επόμενης κοινοβουλευτικής περιόδου. Μέχρι τότε, όλοι όσοι θ...

Του Σωτήρη Μερμίγκη "Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο" είπα ενώ ακόμη ήμουν με τον πατέρα μου εντός ενός λεωφορείου που είχε κολλήσει στη κίνηση, κατευθυνόμενος προς πλατεία συντάγματος. Έβλεπα τον κόσμο σαν ζωντανό ποτάμι να κατεβαίνει την Βασιλίσσης Σοφίας. Πέρναγε για ώρα χωρίς να αραιώνει η ροή ή ο κόσμος. Κάναμε νόημα στον οδηγό να μας αφήσει στο Μπενάκη γιατί βλέπαμε πως δεν θα προχωρούσε άλλο από τον κόσμο. Καθώς κατέβηκα στον δρόμο και πέρασα τις κλούβες των ΜΑΤ, ενσωματώθηκα και γω στο πλήθος, λίγο πιο πέρα από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στα Παλαιά Ανάκτορα. Είχε τόσο κόσμο μπρος μου που μου εμπόδιζε την κανονική θέαση τόσο της πλατείας όσο και των γνωστών βουλεβάρδων που καταλήγουν σε αυτή. Διπλα μου γυναικες με παιδια, ανδρες με πιτσιρικια, εναλλάσονταν κατευθυνόμενοι προς απάσες κατευθύνσεις. Σε μια στιγμή αποφασίζω να προχωρήσω πιότερο μέσα, να φτάσω Ερμού για να δω καλύτερα τι γίνεται, μια απόφαση που την εμπόδισε ο κόσμος που, σαν σαρδέλες, ήταν στιβαγμένος ασφυκτικ...

Απ’ τις δέκα το βράδυ καθότανε μοναχή στο μπροστά τραπέζι, στα δυο μέτρα απ’ την ορχήστρα. Καθότανε και μέσα σ’ ένα μισάωρο το πολύ, πρέπει να ‘χε πιει πάνω από μια οκά κρασί. Αφού ως κι ο Μάρκος, σ’ ένα σταμάτημα απ’ τα παιξίματα, «Κάνε κράτει» της είπε. Γύρισε αυτή τον κοίταξε και «Παίξε» του χαμογέλασε. «Παίξε κείνο τ’ απτάλικο που μ’ αρέσει». Της έγνεψε το κεφάλι και στρέφοντας στο πάλκο έκανε νόημα στους άλλους να το πιάσουν. Μπήκε πρώτα το μπουζούκι και σα γέμισε το τραγούδι με κιθάρες και λοιπά, ανατρίχιασε η ραχοκοκαλιά της. Όποτε και να τ’ άκουγε της βάραγε φλέβα, αλλά κείνη την ώρα βαρύς ήταν ο νταλκάς και μεράκι δεν έλεγε να βγει. Ξεγελιότανε κει με κάνα τακούνι στο τσιμέντο, με κάνα χτύπημα των δαχτύλων στο τραπέζι, τίποτα δεν έκανε. Άσε που το κρασί σαν νερό πια της φαινόντανε. Ήθελε κάτι άλλο. Κάτι που να την κάψει ως τα μέσα, μπας κι έβρισκε κουράγιο. Το σκέφτηκε από δω, από κει, ώσπου «Μια μπουκάλα κονιάκ μ’ ένα καθαρό», παρήγγειλε του γκαρσονιού. Και σα της άφησε το π...