Η νέα ακροδεξιά και οι συνεργοί της

Με αφορμή το βιβλίο του Π. Παπακωνσταντίνου «Το Γκρίζο κύμα»

Γράφει ο Στέλιος Μερμίγκης 

Ανάμεσα στο μέγιστο φως και στο μηδενικό φως υπάρχει το γκρι. Είναι το σημείο όπου το φως χάνεται και αρχίζει η πορεία προς το σκοτάδι, το γκρι με άλλα λόγια είναι το σημείο εκκίνησης προς το μαύρο. Γκρι ή αλλιώς φαιό όπως ακριβώς οι στάχτες που αντικρίζουμε μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά και οι καπνοί που θολώνουν τον αέρα και μας πνίγουν. Ένα τέτοιο γκρίζο κύμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο μας στην ευρωπαϊκή ήπειρο στην αμερικανική ήπειρο και όχι μόνο. Το φαινόμενο της ακροδεξιάς σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές φαίνεται πια από παντού να αναβλύζει και να εμφανίζεται ως η νέα πολιτική δύναμη που θα σαρώσει πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, όλα τα κοινωνικά αντίβαρα της που υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου με αφορμή τα πρόσφατα καταθλιπτικά αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών αποφάσισε να ασχοληθεί με το φαινόμενο αυτό στο τελευταίο του βιβλίο στο ένατο κατά σειρά που κατά τη γνώμη μου κλείνει ίσως και ένα συγγραφικό κύκλο. Πέρασαν 20 χρόνια από τη πρώτη συγγραφική του εργασία με την Αμερικανική τζιχαντ. Τότε τον φιλοξενήσαμε για πρώτη φορά στο Αγρίνιο συζητώντας για την γεωπολιτική τομή που έφερνε στον πλανήτη το χτύπημα της 11 Σεπτέμβρη από την Αλ Καιντα στις ΗΠΑ και την κήρυξη των πολέμων στη μέση ανατολή από όλο το δυτικό κόσμο. Από τότε ζήσαμε πολλά που εκτός από τους πολέμους βιώσαμε μια οικονομική και μια υγειονομική κρίση που καθόρισαν τις ζωές μας φοβάμαι προς το χειρότερο.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο να τονιστεί όμως είναι πως ανάμεσα σε άλλα ξεχώρισε η αντικατάσταση του αντισημιτισμού στα κυρίαρχα συντηρητικά πολιτικά ρεύματα από μια αποκρουστική ισλαμοφοβια. Δεν υπάρχει σήμερα ακροδεξιό πολιτικό σχήμα που να μην τάσσεται στο πλευρό του σφαγέα Νετανιαχου και την γενοκτονία που συντελείται σήμερα στη Γάζα. Όχι ότι έχουν χάσει τον αντισημιτισμό τους απλά σήμερα ο ισχυρός είναι το κράτος του Ισραήλ και ο αδύναμος είναι ο λαός της Παλαιστίνης. Σε αντίθεση με τον πόλεμο στην Ουκρανία όπου εκεί έχουν μοιραστεί άλλοι με το ΝΑΤΟ και άλλοι με τον Πούτιν.

Είναι καινούριο φαινόμενο όμως η ύπαρξη της ακροδεξιάς; Σε καμία περίπτωση. Εδώ ο συγγραφέας κάνει μια βαθιά ανάλυση και ενδελεχής ιστορική έρευνα όπου αποδεικνύει ότι το φαινόμενο αυτό αν και θα έπρεπε μετά την συντριβή του στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο να εξαφανιστεί ή να κινείτε έστω στο περιθώριο αυτό δεν συνέβη. Η μεριά των δυτικών συμμάχων με οδηγό τις ΗΠΑ προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον νέο εχθρό την Σοβιετική Ένωση που εδραιωνόταν πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά αλλά κυρίως στρατιωτικά σε διάφορα μέρη του πλανήτη φρόντισαν να αξιοποιήσουν πλήθος στελεχών των φασιστών.

Εδώ έρχεται να επιβεβαιωθεί η προφητική ρήση του στρατάρχη Γκιόργκι Ζούκοφ: «Απελευθερώσαμε την Ευρώπη από τον φασισμό, αλλά αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ». Το ΝΑΤΟ λοιπόν ανάμεσα στα άλλα έστησε παραστρατιωτικούς μηχανισμούς σε διάφορες χώρες της Ευρώπης δίνοντας βαρύτητα σ’ εκείνες όπου τα κομουνιστικά κόμματα είχαν σημαντική επιρροή όπως Ιταλία, Γαλλία. Στην Ελλάδα παρόλη την ήττα του ΔΣΕ στήθηκε ένας τέτοιος μηχανισμός με το όνομα κόκκινη προβιά και πρωταγωνιστή αυτής τον μετέπειτα δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Πέρα όμως από την αναγκαία ιστορική διαδρομή για την κατανόηση του ακροδεξιού φαινομένου μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο, το καινούριο που εισάγει ο συγγραφέας με την απαραίτητη φυσικά τεκμηρίωση είναι η συγγενική σχέση μεταξύ του πολιτικού κέντρου και των νεοφιλελευθέρων με την ακροδεξιά. Τι ακούμε όλα αυτά τα χρόνια ειδικά κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης από το πολιτικό κατεστημένο και τους δημοσιολογουντες που περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι, την ύπαρξη των δυο πολιτικών άκρων. Αυτό του φασισμού και εκείνο της αριστεράς που σαν συγκοινωνούντα δοχεία έχουν βαλθεί να συντρίψουν τον δυτικό τρόπο ζωής και τις κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας. Μόνο που δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο γιατί πολύ απλά αν υπάρχουν δυο άκρα και το ένα είναι αυτό της άκρας δεξιάς, το άλλο κατοχυρώνεται σε αυτό που ονομάζεται σήμερα ακραίο κέντρο. Αυτό δηλαδή που συμπυκνώνει την πολιτική έκφραση των πιο αντιδραστικών μέτρων πολιτικής που ένιωσαν και νιώθουν οι πληττόμενες τάξεις, ο κόσμος της εργασίας στο πετσί τους όλα αυτά τα χρόνια.

Τα μνημόνια σε όλες της χώρες του νότου της ΕΕ με το πιο ακραίο παράδειγμα αυτό της χώρας μας επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν από κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων και μέσα σ’ αυτά υπήρχαν ως κυβερνητικοί εταίροι διάφορα ακροδεξιά σχήματα. Ο εξαγνισμός που δόθηκε στο ΛΑΟΣ από το κυρίαρχο σύστημα με τη συμμετοχή του στη κυβέρνηση Παπαδήμου ενός δοτού τραπεζίτη ως πρωθυπουργού είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που αφορά τη χώρα μας. Άνθρωποι σαν τον Βορίδη πρώην γραμματέα της ΕΠΕΝ του χουντικού Παπαδοπούλου κοσμούν από τότε τα υπουργικά έδρανα μέχρι σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον νυν αντιπρόεδρο της Ν.Δ Γεωργιάδη αγαπημένος του Παττακού αλλά και τον πρώην υπουργό υγείας Πλεύρη εν μέσω υγειονομικής κρίσης παρακαλώ.

Ακόμη και όταν μπήκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής η οποία είναι η πιο ακραία εκδοχή του φασισμού, με τον μανδύα του αντισυστημικου πολύ γρήγορα αποκάλυψαν τις πραγματικές τους προθέσεις που δεν είναι άλλες από την εξυπηρέτηση των εφοπλιστικών συμφερόντων με την στήριξη των αντίστοιχων νόμων ή με την ψήφιση νόμου για την διάλυση της αγροτικής τράπεζας που είναι υποθηκευμένη η γη των Ελλήνων αγροτών σε τραπεζίτες και ξένα σήμερα funds. Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν στην Γαλλία του διαφωτισμού όπου ο πολύς λίμπεραλ Μακρόν φτιάχνει κυβέρνηση αγνοώντας την βούληση του γάλλων ψηφοφόρων με τον τέταρτο σε ψήφους πολιτικό σχηματισμό με την απεριόριστη ανοχή και στήριξη της ακροδεξιάς Λεπέν. Ας θυμηθούμε εδώ ότι στη Χιλή του αιμοσταγούς καθεστώτος Πινοσετ βρήκε πρόσφορο έδαφος να καλλιεργηθεί και να απλωθεί πριν από 50 χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού πολύ πριν την εμφάνιση της Θάτσερ και του Ρέιγκαν. Ο θαυμασμός της Θάτσερ προς τον Πινοσέτ είναι ενδεικτικός.

Σήμερα η ακροδεξιά χωρίς να είναι ακόμη μαζικό κίνημα όπως ήταν στα χρόνια του μεσοπόλεμου στην Ιταλία και Γερμανία βρίσκει πρόσφορο έδαφος να καλλιεργηθεί και να θεριέψει σε μια κοινωνία που έχει χάσει τις προοδευτικές ορίζουσες της. Η ιδεολογική ηγεμονία του νέο φιλελευθερισμού που επικρατεί εδώ και πενήντα χρόνια στην Ευρώπη και υπηρετείται όχι μόνο από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα αλλά και από τα σοσιαλδημοκρατικά και ίσως με περισσότερη ζέση από αυτά κατάφερε να διαλύσει κάθε συλλογική έκφραση, κάθε έννοια των κοινωνικών τάξεων, μετατρέποντας κάθε άνθρωπο σε ένα μονοδιάστατο καταναλωτικό ον που ολημερίς παλεύει για την επιβίωση του ακόμη ή μάλλον πρωτίστως εναντίον του διπλανού του μόνο και μόνο γιατί δεν μπορεί να αντιληφτεί τη πολλαπλασιαστική δύναμη που μπορεί να αποκτήσει μέσω ενός οργανωμένου αγώνα απέναντι σε εκείνους τους ισχυρούς που τον θέλουν σκλάβο για να του απομυζούν κάθε ικμάδα του κορμιού και του μυαλού του.

Με άλλα λόγια για να μπορέσουμε να ρίξουμε φως στο γκρίζο αυτό σκηνικό και να το απομακρύνουμε από το μαύρο φόντο αυτό της κοινωνικής καταβαράθρωσης, χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Η αναγκαιότητα ύπαρξης συλλογικοτήτων αλλά κυρίως μιας αριστεράς που επιτέλους θα λέει τα πράγματα με το όνομα τους και θα τα εννοεί, θα ξανά μιλήσει για την ανάγκη να χάσουν οι λίγοι τα πολλά για να κερδίσουν οι πολλοί τα αναγκαία, θα μιλήσει ξανά για να εκφράσει τον κόσμο της εργασίας και τις συνθήκες ζωής του, για το περιβάλλον και την συνύπαρξη μας με αυτό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, την δικαιοσύνη και την ελευθερία, τους υλικούς όρους της ζωής μας. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Προφανώς είναι αναγκαία συνθήκη σήμερα να μιλήσεις με μορφή αιτημάτων για όλα αυτά τα άμεσα για την επιβίωση μας αλλά δεν είναι και ικανή. Χρειάζεται κατά την γνώμη μου ένας οδικός χάρτης, ένα σχέδιο απόλυτα συγκεκριμένο και κατανοητό από τον απλό κόσμο που θα τον πείθει ότι το πράγμα μπορεί να πάει αλλιώς.

Τα ιστορικά παραδείγματα του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα που έδωσε ο λαός μας μέσω των οργανώσεων του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ έδειξαν ότι σε εξαιρετικά δύσκολες εποχές όχι μόνο κατάφεραν να αντισταθούν για να επιβιώσουν από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους αλλά κυρίως ότι μπόρεσαν να φτιάξουν νέες κοινωνικές πολιτικές και πολιτισμικές δομές. Με άλλα λόγια δημιούργησαν ένα διαφορετικό μοντέλο συμβίωσης των ανθρώπων κάτι που έπειθε όλο και πιο πολλούς να θεωρούν ότι αξίζει το κόπο να παλέψεις θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου για ένα τέτοιο σκοπό. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε και εμείς σήμερα τηρούμενων των αναλογιών με το λόγο μας αλλά κυρίως με τη δράση μας και με τη στάση ζωής μας. Στην απαισιοδοξία της γνώσης και των καταθλιπτικών πολιτικών δεδομένων ας αντιτάξουμε τη αισιοδοξία της βούλησης μας.

Πηγή : ΕφΣυν