Podcast της λήθης οι 200 της Καισαριανής




«Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (…) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην…».


Tην Πρωτομαγιά του 1944 οι καμπάνες των εκκλησιών της Καισαριανιής χτυπούσαν πένθιμα. Οι ριπές στο Σκοπευτήριο ήταν συνεχόμενες, με τα καμιόνα να παραλαμβάνουν διαρκώς πτώματα. Στους δρόμους του συνοικισμού, το αίμα των εκτελεσμένων έρεε, ακόμη ζεστό, με τις γυναίκες να αψηφούν τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους, βγαίνοντας από τα σπίτια τους και ρίχνοντας λουλούδια.

Διακόσιοι πατριώτες, διακόσιοι κομμουνιστές, κρατούμενοι στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, έδιναν τη ζωή τους σχεδόν χαμογελώντας, περήφανοι και σίγουροι ότι η θυσία τους δεν πήγαινε χαμένη. Στα σημειώματα που πετούσαν έξω από τα φορτηγά, ή τα εμπιστεύονταν σε τρίτους για να τα μεταφέρουν στους δικούς τους ανθρώπους, έστελναν το ηρωϊκό μήνυμα τους: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος» έγραφε ο γεωπόνος Νίκος Μαριακάκης. Ένας από τους 200, ένας από όσους κοίταξαν περήφανα το απόσπασμα των Ναζί, που ξερνούσε το θάνατο.

To podcast θα ταξιδέψει εκείνη τη μέρα στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου θα ακούσει τις φωνές των ζωντανών που κατάφεραν να ξεφύγουν από κείνο το κολαστήριο και θα γνωρίσουμε μέσα από μαρτυρίες τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. 



Μπορείτε να ακούσετε το podcast και μέσω google podcast 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το ιδιωτικό και το δημόσιο

Ο τόπος μου;

Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται πάντα από τα κάτω