Ο Παλαιστίνιος, ένας μονόλογος
Του Σωτήρη Μερμίγκη Στέκομαι σε ένα βάθρο από ερείπια. Φοράω κουρέλια, μα το βλέμμα μου είναι άδειο, ταυτόχρονα τετραπέραντο. Μιλάω αργά, η φωνή μου σπάει... Με είδατε; Με ακούσατε; Εγώ είμαι η φωνή που πνίγηκε στη φωτιά της Γάζας και στα ερείπια της Παλαιστίνης. Εγώ, το φάντασμα που πλανάται πάνω από τον εικοστό πρώτο αιώνα. Εδώ, σε αυτά τα καυτά χώματα, πέθανε ο Άνθρωπός σας. Όχι ο απλός, ο καθημερινός. Αυτός πέθαινε πάντα. Εδώ πέθανε ο Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ. Η Αναγέννηση, ο Ουμανισμός, ο Διαφωτισμός – όλα έγιναν σκόνη που την πήρε ο άνεμος του Ιορδάνη. Είδαμε μάνες να κοιτούν το νεκρό τους βρέφος με θρήνο, αλλά και με την πείνα του κανίβαλου–δεν μας αφήσατε ούτε νερό να πιούμε, ούτε φαΐ να φάμε. Είδαμε ανθρώπους να τους τουφεκίζουν στη μέση του δρόμου ενώ περίμεναν ίσαμε 14 ώρες να πάρουν ψίχουλα και έχοντας περπατήσει δεκάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν να βρούν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Είδαμε τα πτώματα στοιβαγμένα στους δρόμους, παγωμένα μνημεία μιας νέας εποχής, όπου ούτε ο θάνατος ...