Πόλις, πολιτική και πολιτισμός

Του Γιάννη Γιαπρακη, ιατρός ακτινολόγος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το Ανυπότακτο Αγρίνιο 

Μιά σύγχρονη πόλη για να είναι βιώσιμη πρέπει να είναι στο ανθρώπινο μέτρο. Να εχει καταφέρει να ανακτήσει το δημόσιο χώρο προς ώφελος των πολιτών της. Να μπορεί να περπατιέται ή να ποδηλατείται με ασφάλεια, κατα το δυνατό απο άκρη σε άκρη. Να μπορεί να διαθέτει δίκτυο πρασίνου και πάρκων όπου ο πολίτης θα μπορεί να αθλείται απρόσκοπτα,να κάνει πικ νικ να συμμετέχει και να παράγει πολιτιστικά δρώμενα αλλά και να συναντιέται με το διπλανό του δημιουργικά και με φαντασία με βασικό άξονα την αλληλεγγύη ως βασικό συστατικό της ευημερίας του.

Την πολιτική σε μιά τέτοια πόλη, την τέχνη της πολιτικής δλδ δεν θα πρέπει να την ασκούν οι τεχνίτες της πολιτικής αλλά ο ίδιος ο δήμος

Στο σημερινό κόσμο έχει διεισδύσει και επικρατήσει

εν γένει μέσα στον πληθυσμό, ότι διοικούν και διευθύνουν, αυτοί που έχουν τα προσόντα να το κάνουν. Να διοικούν και να διευθύνουν δηλαδή αυτοί που έχουν την επιστήμη ,την τεχνογνωσία της διεύθυνσης. Αυτοί με τα “ πλούσια βιογραφικά” και τον ξιπασμό της ανωτερότητας ( βλέπε χαρακτηριστικές φωτογραφίες ανάλογων υποψηφίων με ναπολεόντειο ναρκισσισμό που κατα τη γνώμη μου προσβάλουν κυρίως αυτούς που απευθύνονται)

 Αυτή η ιδέα είναι φυσικά ριζικά αντίθετη με την αρχαία ελληνική ιδέα για το τι είναι δημοκρατία και τι είναι πολιτική και κατ’επέκταση, ποιός κατέχει και ποιός δεν κατέχει την πολιτική επιστήμη. Το εκθέτει πολύ ωραία ο Πρωταγόρας καταρχήν με ένα μύθο: Λέει, ότι όταν ο Δίας φρόντιζε για τους ανθρώπους, μοίρασε στον έναν τούτη την ειδικότητα, στον άλλον την άλλη ειδικότητα, αλλά την πολιτική γνώση την έδωσε ίδια σε όλους και γι’ αυτό συνεχίζει ο Πρωταγόρας: «Βλέπεις ότι όταν οι Αθηναίοι θέλουν να αποφασίσουν στην εκκλησία τους για το πως να κατασκευαστούν τα καράβια ή πως να χτιστούν τα τείχη, ή οι ναοί, φωνάζουν τους ειδικούς και τους ακούν και αν κανένας μη ειδικός θελήσει να πάρει τον λόγο τον γιουχαΐζουνε. Όταν όμως πρόκειται να συζητηθούν οι γενικές πολιτικές υποθέσεις της πόλης οποιοσδήποτε μιλάει και όλος ο κόσμος τον ακούει με προσοχή». Πίσω από αυτόν τον μύθο κρύβεται αυτή η βαθύτατη πολιτική και φιλοσοφική ιδέα των αρχαίων, ότι για τα πολιτικά πράγματα δεν υπάρχει επιστήμη, αλλά υπάρχει η δόξα, δηλαδή υπάρχει η γνώμη των ανθρώπων, η οποία φυσικά πρέπει και αυτή να παιδευτεί και η οποία καλυτερεύει με την εμπειρία αλλά η οποία δεν είναι επιστήμη.

Και ο πολιτισμός ;; Ο πολιτισμός σε μια κοινωνία αλληλεγγύης σημαίνει το  ̈είμαι ̈ και όχι τον έχω ή τον αγοράζω ή τον καταναλώνω σαν ένα ακόμη προιόν. Καλές ειναι οι διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, θεατρικά δρώμενα, συναυλίες κλπ αλλά αυτά δεν αρκούν και μάλλον είναι δευτερεύοντα. Πολιτισμός σημαίνει παιδεία και αφορά καλλιέργεια πρώτα απ’όλα από το σχολείο για το πως συνδιαλέγομαι για το πως μαθαίνω να λειτουργώ συλλογικά, πως μαθαίνω να συνθέτω, για το πως σέβομαι τη διαφορετικότητα αλλά και τη διαφορετική άποψη, για το πώς σέβομαι την πλειοψηφία αλλά και για το πως λαμβάνω υπόψιν και τη μειοψηφία και δεν της φέρομαι αλαζονικά. Σημαίνει να μάθω πρώτες βοήθειες από την σχολική ηλικία ώστε να θεωρώ και αυτονόητο την τοποθετηση απινιδωτών σε διάφορα σημεία της

πόλης μου.Σημαίνει να μάθω να διαχειρίζομαι τα σκουπίδια μου ώστε να απαιτώ και την συλλογική διαχείρισή τους υπέρ του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας ..κλπ...Τέλος σημαίνει την καλλιέργεια ευαισθησιών και την ανάπτυξη της δημιουργικής φαντασίας.

Ο Αριστοφάνης στους “Βάτραχους” σε μιά περίοδο παρακμής της Αθηναικής Δημοκράτίας λίγο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου όπου διαγράφεται και η ολοσχερής ήττα της Αθήνας , διαμέσω του θεού Διονύσου κατεβαίνει στον Άδη και αναζητά βοήθεια και σωτηρία από τους νεκρούς ποιητές και όχι από τους τεχνίτες της πολιτικής γιατί θεωρεί πως μόνον αυτοί μπορούν να σώσουν τους ζώντες νεκρούς Αθηναίους και να απαλλάξουν το συλλογικό σώμα απο τον πνευματικό μαρασμό..

Κλείνω με μια φράση από την ”Αντι -Ουτοπία” του Μαρκο Πόλο- τη βρήκα στο εξαιρετικό βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο “Αόρατες Πόλεις”

“Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει, αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί.Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνιση και γνώση: ψάξε και μάθε ν’αναγνωρίζεις ποιός και τί στην μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο”!