70 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη - Μία συζήτηση για τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο»

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Σπύρος Σακελλαρόπουλος και ο σκηνοθέτης Ανδρέας Ζαφείρης συζητάνε για τον Νίκο Μπελογιάννη.

«Αυτή ήταν η δική μας δράση. Και αυτές τις εκατόμβες προσφέραμε. Eτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας». O Νίκος Μπελογιάννης απολογείται στη διάρκεια της δεύτερης δίκης του και εκθέτει τον θεσμικό πατριωτισμό των κατηγόρων του, πατριωτισμό για να γεμίζουν τα τεφτέρια της κίβδηλης ιστορίας τους. Ηταν ξημερώματα της 30ής Μαρτίου 1952 όταν τον πήραν από το κελί του στις φυλακές Καλλιθέας και τον οδήγησαν με τους Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη στο Γουδή, πίσω από το Νοσoκομείο «Η Σωτηρία», για να τους εκτελέσουν. Κυριακή χαράματα, στις 04.12.

Η πρόσφατη έκδοση –τρίτη και εμπλουτισμένη– του βιβλίου «Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα» (εκδόσεις Τόπος), σε έρευνα του Γρηγόρη Σακελλαρόπουλου και επιμέλεια του καθηγητή Κράτους και Πολιτικής Θεωρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Σπύρου Σακελλαρόπουλου, και το ανέβασμα της παράστασης «Νίκος Μπελογιάννης: Στο μπόι των ονείρων» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Ζαφείρη μας έδωσαν τη δυνατότητα να φέρουμε σε επαφή έναν καλλιτέχνη και έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο προκειμένου να συζητήσουμε για τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο».

Οι διαστάσεις της Κορέας και του κυπριακού

«Τον Μπελογιάννη τον ανέδειξε η ταινία – ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΚΚΕ εσωτερικού» λέει ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος αναφερόμενος στην ταινία του Νίκου Τζίμα το 1980. Δύο δίκες και οι συνεπακόλουθες εκτελέσεις που είχαν τεράστιο αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη παρέμειναν πίσω από το πέπλο της Ιστορίας επί μακρό χρονικό διάστημα.

«Πράγματι αυτή η υπόθεση το 1951-52 είχε αντίκτυπο σε ευρύτερο κόσμο. Και στην πλευρά της Αριστεράς, καθώς δικαζόταν ένα ηγετικό της στέλεχος, και στην πλευρά της Δεξιάς, που θεωρούσε ότι στην ελληνική επικράτεια δρούσαν κατάσκοποι/προδότες, οι οποίοι θα έπρεπε να δικαστούν και να καταδικαστούν» αναφέρει ο καθηγητής. Και αν για την Αριστερά ήταν η ηγεσία και για τη Δεξιά οι προδότες, για τον μεσαίο χώρο τι εκπροσωπούσαν οι κατηγορούμενοι; «Για τον μεσαίο χώρο ήταν ένα ζήτημα το οποίο έπρεπε με κάποιον τρόπο να ξεπεραστεί, αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε το θάρρος για να γίνει αυτό. Μπορεί να υπήρξε η απόφαση να μη γίνουν οι εκτελέσεις της πρώτης δίκης, όταν όμως διεξήχθη η δεύτερη δίκη και υπήρξαν οι καταδίκες σε θάνατο, το κέντρο δεν είχε το θάρρος να τις ακυρώσει» συνεχίζει ο Σπ. Σακελλαρόπουλος, παρατηρώντας μάλιστα σε σχόλιό μας ότι στις τάξεις των ψηφοφόρων των κεντρώων σχηματισμών κυκλοφορούσε η φήμη πως ο Πλαστήρας επιθυμούσε να δώσει χάρη: «Το θέμα στην πολιτική δεν είναι τι επιθυμώ, αλλά τι κάνω».

Η συνέχεια εδω