Η λάμψη μιας εξέγερσης που μας σημάδευσε για πάντα

 

Έχουν γραφτεί πολλά εδώ και πέντε δεκαετίες, τέτοια μέρα, σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Διαφωνίες, αρνητές νεκρών και στο βάθος να παραμονεύει στις σκιές ο ακροδεξιός οχετός που μέμφεται οτιδήποτε καινοτόμο και επαναστατικό. Αυτό που έχουμε να σκεφτούμε όλοι σήμερα είναι τους δυο κόσμους. Τον κόσμο των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, μάτωσαν και βασανίστηκαν για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη και εκείνον, των νοσταλγών της χούντας που κατέχουν σήμερα υπουργικές θέσεις. Το δίλλημα λοιπόν είναι αμείλικτο. «Με ποιον από τους δυο κόσμους θα ταχθείς;» Από τη μεριά μας αναδημοσιεύουμε ένα ποίημα του Γιώργου Ζιόβα που αν μη τι άλλο μας βάζει σε περισυλλογή.

«Μόνο φωτιά στο δρόμο μας .

Ό,τι δεν γκρέμισε η φτώχεια το αποτέλειωσαν οι αρρώστιες και ο θάνατος.

 Κάποτε μπήκαμε ελευθερωτές στην πολιτεία.

 Όμως μας πρόδωσαν και μας σταύρωσαν φυλάκισαν τα καλύτερα παιδιά μας και τα σκότωσαν.

 Ύστερα άρχισε μια σκυφτή ζωή δοξάστηκαν ο γελωτοποιός ο μεταπράτης κι ο ρουφιάνος.

 Μονάχα εκείνο το φθινόπωρο σφιγμένοι πίσω από την καγκελόπορτα τους κάναμε να φοβηθούν για πάντα.

Σήμερα ζαλισμένοι βυθιζόμαστε στο είδωλο του κόσμου αιχμάλωτοι στην τυφλή σπηλιά τρέχουμε αλαφιασμένοι πίσω απ’ τις εικόνες.

 Ένα μεγάλο ποίημα να γράψουμε σαν την απέραντη απλωσιά της θάλασσας όλες τις διαψεύσεις να χωράει τις ματαιώσεις τις αρνήσεις όλες τις νίκες τις ελπίδες μας τους ενθουσιασμούς»