Η δοξολογία της μπαρούφας

 Του Γ. Κατσιπανου

Είδα, αποσπασματικά οφείλω να ομολογήσω, τις συνεντεύξεις και τις ομιλίες στη ΔΕΘ τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του Αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μου ήρθαν στο μυαλό διάφορες συνεντεύξεις προηγούμενων «ηγετών» όπως του Σημίτη, του Καραμανλή και του Σαμαρά. Καμία διαφορά όσον αφορά τα κλισέ όπως «καινούρια αρχή» ή «η μεσαία τάξη θα ανασάνει ξανά» κλπ. Όσο θυμάμαι τις ομιλίες αυτές τόσα χρόνια όλη για νέα αρχή μιλάνε, για ανάπτυξη της οικονομίας και εκσυγχρονισμό της χώρας.

Τι έγιναν άραγε από όλα αυτά; Ας αναρωτηθούμε τι πραγματοποιήθηκε όχι μόνο για την τελευταία δεκαετία που τα φορτώνουμε όλα στη κρίση αλλά και πιο πριν. Διθυραμβικά τσιτάτα και σκόρπιες υποσχέσεις που ακούγονται ωραία στα ευκολόπιστα ώτα αλλά κουραστικά πλέον στον απλό λαό. «Θα δώσουμε στη μεσαία τάξη αυτά που τους πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ» είπε ο Μητσοτάκης, ξεχνώντας προφανώς ότι τα προηγούμενα 40 χρόνια κυβερνούσε τη χώρα το κόμμα του, ο πατέρας του και το ΠΑΣΟΚ. Ότι βύθισαν μια χώρα με τις επιλογές τους και τα σκάνδαλα που από ότι φαίνεται δεν θα λογοδοτήσει κανείς.

«Όταν επανέλθουμε στην εξουσία θα επαναφέρουμε το κατώτερο μισθό στα 800€» δήλωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραλείποντας να μας πει γιατί δεν το έκανε επί πρωθυπουργίας του ρίχνοντας συνεχώς τους μισθούς και δίνοντας μόνο στο τέλος της θητείας του μια αύξηση του 10%, αφού πρώτα όμως είχε προηγηθεί το πετσόκομμα.

Είπε κι άλλα ωραία ο Αλέξης, όπως το «θα χτυπήσουμε τον ολιγαρχικό εγχώριο καπιταλισμό» και ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Μαρινάκη και του Αλαφούζου. Δυστυχώς από μπαρούφες έχουμε χορτάσει τόσα χρόνια που έχουμε αποκτήσει ανοσία. Πολλοί λίγοι πίστεψαν τις παροχολογίες και των δύο αρχηγών, εκτός ίσως από το κομματικό στρατό που σέρνει από πίσω του το κάθε «κίνημα».

Αυτό που συχνά ξεχνούν οι πολιτικοί είναι ότι η αλληλεγγύη και τα κοινωνικά αντανακλαστικά υπάρχουν ακόμα μέσα στο λαό όπως φάνηκε από το περιστατικό με το efood. Το θέμα είναι να μην μείνουμε μόνο στα hashtags και στα #cancel_efood. Αν δυνάμωναν τα συνδικάτα και τα σωματεία, αν μέσα από κει λυνόταν οι όποιες ιδεολογικές διαφορές που λογικό είναι να υπάρχουν και ο κάθε κλάδος συγκροτημένος πλέον να διεκδικεί τα αυτονόητα δεν θα κάναμε ένα μικρό βήμα μπρος ως κοινωνία;

Αν αντιδρούσε μαζικά ο κάθε κλάδος ενάντια στο έκτρωμα/νομοσχέδιο του Χατζηδάκη δεν θα αναγκαζόταν ο υπουργός να κάνει πίσω, αντί να βγαίνει από το πρωί στα κανάλια και να δηλώνει ότι το νομοσχέδιο του είναι φιλεργατικό; Προφανώς στα απόνερα του νέου εργατικού νομοσχεδίου είναι και το περιστατικό με του «riders» της efood.

Οδεύουμε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός σκληραίνει το πρόσωπο του και στρέφεται με απειλητικές πλέον διαθέσεις ενάντια στο μικρομεσαίο επιχειρηματία και τον απλό εργαζόμενο. Οφείλουμε ως άνθρωποι που αποτελούμε μονάδες ενός συνόλου μιας κοινωνίας την συγκρότηση και την μαζική διεκδίκηση τόσο στο εργασιακό κομμάτι όσο και στο κοινωνικό. Αν δεν το κάνουμε αυτό το μέλλον διαγράφεται από δυσοίωνο έως κατάμαυρο.

Πηγή: agriniostories.gr