Να μη ζήσει αυτή την ώρα και τη «βαρβαρότητα της μοναξιάς» η 85χρονη του Βάλτου

 

Γράφει ο Λευτέρης Τηλιγάδας

Με αφορμή αυτή τη «βαρβαρότητα», η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τις τοπικές κοινωνίες του Βάλτου, όπως μας είπε και ο Πρόεδρος του Χαλκιόπουλου, σκέφτομαι ότι παρόμοια εγκλήματα συνέβησαν σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από το πόσο μικρές ή μεγάλες, «κλειστές» ή «ανοιχτές», αγροτικές ή αστικές ήταν αυτές.

Κατά καιρούς μάλιστα έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες για τα βιολογικά ή κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους εγκληματίες.

«Το έγκλημα», σύμφωνα με μία από αυτές, «είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο συνδέεται με τους θεσμούς, την οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας. Αποτελεί παρέκκλιση από τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα συμπεριφοράς, που θέτουν οι κανόνες και συνιστά μια αντικοινωνική συμπεριφορά, αντίθετη στις αντιλήψεις της συγκεκριμένης κοινωνίας που προσβάλλει τις βασικές ηθικές παραδοχές, πάνω στις οποίες στηρίζεται η κοινωνική συμβίωση».

Πέρα όμως από τις όποιες επιστημονικές θεωρήσεις, οι οποίες έρχονται να περιγράψουν τα κοινωνικά φαινόμενα, να τα αναλύσουν, να τα αξιολογήσουν και να τα κατηγοριοποιήσουν ως κοινωνικά δεδομένα, εκείνο που παραμένει ως κοινωνικό αποτύπωμα είναι το συλλογικό κοινωνικό βίωμα, που καταγράφεται στην κοινωνική συνείδηση της τοπικής κοινωνίας και συνήθως επιχειρεί να διαρρήξει την κοινωνική συνοχή, ιδιαίτερα των μικρών κοινωνιών, όπως αυτή του Χαλκιόπουλου.

Θεωρώ ότι εκείνο που προέχει σήμερα, πέρα και πριν από οποιαδήποτε άλλη φροντίδα είναι η τοπική κοινωνία με όλους τους οργανωμένους θεσμούς της και τα μέλη της να σταθεί στο πλευρό αυτής της γυναίκας, που μετά από 85 ολόκληρα χρόνια αγώνα και προσπάθειας να ζήσει με αξιοπρέπεια και ειρήνη, έχει μείνει μόνη της με την υποστήριξη κάποιας ψυχολόγου ίσως στο νοσοκομείο του Αγρινίου που βρίσκεται. Μόνο έτσι υπάρχει μια ελπίδα και για την ίδια και για την τοπική κοινωνία να ξεπεράσει αυτή τη «βαρβαρότητα» με την οποία «εμβολιάστηκε» αυτή η γυναίκα σε αυτή την ηλικία.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο Αγρινίου είναι σε ισχύ τα υγειονομικά πρωτόκολλα που απαγορεύουν τις επισκέψεις. Θεωρώ όμως ότι σε συνεργασία με τους θεσμικούς παράγοντες της τοπικής κοινωνίας, είναι δυνατόν κάποιες επισκέψεις να οργανωθούν έτσι ώστε, με ασφάλεια και για την υγεία της ίδιας και για όσους νοσηλεύονται και εργάζονται στο Νοσοκομείο, αυτή η γυναίκα να μη νοιώσει μόνη της.

Τα γράφω όλα αυτά, γιατί, όπως μαθαίνω από προχθές μέχρι και σήμερα βρίσκεται μόνη της σε μια αίθουσα νοσηλείας της παθολογικής κλινικής του Νοσοκομείου Αγρινίου.

Αυτή η «βαρβαρότητα της μοναξιάς» που αντιμετωπίζει αυτή την ώρα, είναι το ίδιο τραγική με την «βαρβαρότητα» που έζησε.